Eerlijk is eerlijk, het volkomen doordraaien van de nationale linkse intellectuele voorhoede afgelopen weekend had ik niet zien aankomen. MSM-columnisten die volledig doorslaan. Thierrofobie is het woord van deze week.

Het resultaat van het Forum voor Democratie is een onverwacht politiek succes van de MSM, want het FvD is deels haar creatie. Onder aanvoering van Pauw & Dinges was eerder al geprobeerd VNL en Jan Roos te mobiliseren als concurrent voor de PVV, maar dat mislukte door de stugge weigering van Jan Roos het spelletje mee te spelen. En hij maakte dat erger door te melden dat hij zichzelf vooral zag als concurrent van de VVD. Daar was men niet naar op zoek, integendeel. Jan Roos werd verder niet meer uitgenodigd.

Het FvD leek aanvankelijk een minder veelbelovend alternatief als middel om stemmen bij de PVV weg te zuigen, maar men heeft het toch geprobeerd. Toen ontwikkelde zich een eigen dynamiek, niet onvergelijkbaar met hoe Pim Fortuyn ooit furore maakte. Te laat – op verkiezingsavond lwam het bewijs pas – zag men bij de MSM in welk een dynamiek zijzelf had gecreëerd. Maar toen kreeg men er al geen vat meer op. Als de verkiezingen een week later waren gehouden had het FvD wellicht zelfs 5 zetels gehaald. Een maand later had het op gelijke hoogte met GL kunnen brengen – een gereduceerd GL overigens. Wat men ook helemaal niet had beseft is dat Thierry Baudet eenzelfde aantrekkinsgkracht heeft als Jesse Klaver. Voor dezelfde leeftijdsgroep, waarvan men juist hoopte die in meerderheid bij GL te kunnen parkeren.

Hier zit ook de hysterie die nu vanuit grachtengordelkringen op Baudet wordt losgelaten: doordat hij onder hun duiven schiet is hij de tegenhanger van de Jessias geworden. En zoals de tegenstander van God Satan (letterlijke betekenis: tegenstander) is, moet Baudet een vergelijkbaar imago in negatief van Jesse Klaver worden aangesmeerd. Het is niet eens meer beredeneerd, het is pure hysterie van mensen die zich voortdurend door hun eigen bespottelijke emotionaliteit laten meeslepen – en vinden dat de wereld die serieus dient te nemen.

Zie de voorbeelden van dit weekend in De Volkskrant en Trouw, waarbij we de Jesse-getrouwe Twittermeisjes en hun angsten verder maar buiten beschouwing laten. In beide krantenstukken kun je zonder moeite een beeld van Jesse Klaver herkennen, maar dan in zwart waar men Klaver in wit wil zien. Dat de auteurs dat niet eens lijken te beseffen is de overtreffende trap van ironie, Bijna nog mooier is de angst dat men nu een rechtse tegenhanger van GL in huis heeft gehaald: alle dwaasheid die zich daar op richt wordt één op één vertaald naar een negatieve tegenhanger van GL. Het is materiaal voor een politieke schelmenroman, maar dan erger. Zoals vaker is de werkelijkheid echter weer eens onwaarschijnlijker dan een mens verzinnen kan.

Het enige positieve hieraan is dat in het onderbewustzijn van alle nieuw opgestane Thierry-haters een diepe angst voor GroenLinks aanwezig blijkt, en dat men het daar aanwezige militante activisme wel degelijk heeft opgemerkt. Maar zichzelf analyseert men dan weer niet. Zelf is men goeoed, weet u wel? In GroenLinkse hoeken is men vooral gefixeerd op andermans navels. Een bezoek aan de psychiater is door deze mensen te lang uitgesteld, want serieus is dit alles op geen enkele manier te nemen. Grappig is het wel, vooral dat.

Thierrofobie is de angst voor de duistere kanten van de eigen ziel.