In geval van bestuurlijk en analytisch falen van vooraanstaande personen is het lang mijn opvatting geweest dat domheid gewoonlijk prevaleerde. En dat de wijze waarop die domheid werd geëtaleerd daarvoor op zich voldoende aanleiding was. Maar dit valt steeds minder goed vol te houden.

Zodat, toen ik bovenstaande overtuiging nog eens tegen het licht hield, mij het gevoel bekroop dat wat ik beschouwde als domheid, ook heel kwaadaardige kanten had. Dat leidde weer tot de overtuiging dat ik mijn definities van domheid en kwaadaardigheid eens diende te herijken. Domheid waarin wordt volhard is namelijk wel degelijk te karakteriseren als kwaadaardigheid, omdat zij geworteld is in de persoonlijke overtuiging dat wat men zelf zegt zoveel meer waard is, dat het de mening van hun gelijken a priori zou moeten doen wegsmelten.

Wat weer een aardig voorbeeld krijgt in het voortdurende gedram van de verliezers in het referendum afgelopen woensdag. De verbitterden onder hen laten ons woedend weten hoezeer zij beledigd zijn door het affront hen door de tegenstemmers aangedaan. Overigens werden zij hierin voorgegaan door iemand als Alexander Pechtold, die ooit opmerkte dat als Geert Wilders zou gaan regeren, hij het land als emigré zou verlaten. Niet dat hij zich aan zijn woord liet houden natuurlijk, maar het is illustratief voor de hoog opgespeelde chantage van mensen die zich – overigens niet onterecht – uitgerangeerd voelen. Niet alleen zijn zij bij het referendum vernietigend weggezet, het heeft hen ook in hun toekomstige geloofwaardigheid aangetast. Want hoe zij het voelen is, dat als zij de geloofwaardigheid die zij zichzelf toedenken hadden waargemaakt, de stemverhouding meer in de orde van 55-45% moeten liggen. Mogelijk hadden ze ook dan verloren, maar niet zo vernietigend.

Hubris. Zelfingenomen onbenul in het kwadraat. Jezelf bedenken met het recht een bepaald minimum te mogen overtuigen is toch wel de ultieme zelfbevlekking. Nergens op gebaseerd behalve op eigendunk. Een mooi voorbeeld ziet U hier rechts. Wie met dergelijke argumenten meent te kunnen aankomen zonder keihard te worden uitgelachen is rijp voor een bezoekje aan de psychiater. En Boekie is de enige niet. Hij gaf het alleen iets eerder op dan iemand als Youri Albrecht, die er nog steeds niet over uit kan dat niemand naar hem luisteren wilde. Desperaat zoekt deze naar nòg waanzinniger argumenten om maar te kunnen blijven beweren dat het JA-kamp onrecht is aangedaan.

Het gevoel dat hun levensovertuiging op onvriendelijke wijze middels een sloopkogel van het Huis der Democratie is losgemaakt, en terwijl we er over spreken wordt vermalen ten behoeve van de bedekking van een schelpenpad in Amsterdam-West. Dat de uitslag van het referendum een onrecht is, dat hen nooit had mogen worden aangedaan. Dat dit een gevoel is dat miljoenen Nederlanders niet vreemd moet zijn geweest nadat JP Balkenende hun idealen ten behoeve van Albrecht, Boekie en D66 cum suis door het slijk smeerde, is dan blijkbaar weer te moeilijk.

En dan worden ze vals, en proberen ze te bijten. Zoals een hond vals wordt uit frustratie als dingen hem niet naar den vleze gaan. Zoals moslims de rechten die zij beschouwen als door god zelve aan hen toegekend. Ze gaan bijten uit frustratie, en dat is valsheid. Valsheid en kwaadaardigheid, blijken zo een gevolg van extreem ver doorgedreven domheid. Een product van domheid en frustratie die de realiteit vooral ontkennen wil.

We noteren en onthouden het.