De belangrijkste emotie die ik heb met onbenul als de veroordeelde kraker Rogier Meierink (de aspirant Dam-krijser) is dat ik er zelf stil van wordt. Het is gewoon niet makkelijk voorstelbaar dat iemand zo weinig medegevoel heeft voor wat die herdenking voor anderen betekent, dat hij er zijn eigen kleine ego’tje tegenover wil stellen.

Over een uur zwijgen we als land in gezamenlijkheid. Eigenlijk had ik daarom over die schreeuwlelijk niets meer willen zeggen, maar zijn verongelijkte mededeling vanmorgen dat hij het niet zou wagen toch zijn zinnetje te manifesteren omdat hij ‘zijn doel heeft bereikt’ is van een dusdanig verbijsterende zelfingenomenheid dat je ook daar stil van worden moet.

Daarna ging ik even over mijn nek, al was de gedachte aan zijn blije grijns boven een of andere veganistische latte-persiflage daar mede debet aan.

Maar het maakte mij wel duidelijk dat de moderne jeugd – een heel bevredigende term om te gebruiken – niet geleerd heeft dat het belangrijk is te overwegen wat iets voor anderen betekent. Verder dan de fantastische nonsens, dat anderen net zo denken als zijzelf, komen ze niet. Het is daarom geen wonder dat ze in het echte leven zo vaak teleurgesteld en verongelijkt over komen: hen is nooit geleerd werkelijk te bedenken wat andere mensen drijven kan. Het enige dat hen door hoopvolle ouders is bijgebracht dat ze moeten proberen de stem van hun generatie te worden.

Vandaar ook die drang tot schreeuwen? Mensen die altijd maar schreeuwen hebben geen tijd om na te denken. Een echo is wel degelijk iets anders dan een intellectueel reflectiemoment van contemplatie(, en mogelijk compassie). Heel treurig eigenlijk, dat schreeuwlelijkerds zó zielig zijn, dat je er stil van zou worden.