De interne Amerikaanse politieke strijd tegen president Trump – ook wel bekend als Russiagate – kent vele bizarre kanten. Ik licht er hier vandaag een aantal opvallende uit.

Zo is daar het gegeven dat een deel van het Amerikaanse Congres de president er van beschuldigt door Rusland in het zadel te zijn geholpen. Op hoe je daar naar kijken moet kom ik verderop terug, maar eerst wilde ik de aandacht vestigen op de gevolgen voor de Amerikaanse verhouding met Rusland. Is Trump pro-Russisch? Het antwoord is, dat alleen in zoverre hij en zijn regering niet rabiaat anti-Russisch zijn. Wie die nuance niet begrijpt kan hier beter stoppen met lezen, aangezien het een belangrijk element is in de wijze waarop de regeringen van beide landen met elkaar om gaan. Voorzichtig en redelijk respectvol. De regering-Trump heeft klaarblijkelijk al in een vroeg stadium geconcludeerd dat Rusland bij veel van de huidige problemen in de wereld een te nuttige partner kan zijn om die keihard van zich af te stoten, zonder daarbij de groei van Russisch potentieel als wereldmacht te veronachtzamen.

Dat dit een volslagen andere koers is dan die van Trumps voorganger Obama is duidelijk. Diens behandeling van president Putin als de leider van voorheen een wereldmacht was zowel denigrerend als contraproductief. Het heeft kwaad bloed gezet bij de Russen, maar velen in de wereld beschouwen het nog steeds al de enige logische weg om met Rusland om te gaan. Gezien de belangrijkste dossiers van de komende vijf à tien jaar (Noord-Korea, Iran en de Zuid-Chinese Zee) is dat een idiote gedachte die is gefundeerd op het idee dat Rusland de eeuwige tegenstander is. Vanuit die gedachte heeft de USA de verhoudingen met China de afgelopen twintig jaar steeds verder aangehaald, zonder kennelijk te beseffen dat er altijd een tegenstander is die in de wereld als de grote concurrent van de dominante natie geldt. Eigenlijk zou China dat nu moeten zijn. Maar het vereist zowel intelligentie als grootheid om dat te erkennen en in daden om te zetten. Neem als voorbeeld het bondgenootschap dat na 1904 ontstond tussen de eeuwige tegenstanders Engeland en Frankrijk, die elkaar bijna 800 jaar vrijwel onophoudelijk hadden bestreden in een onafzienbare reeks oorlogen en oorlogjes.

Hoezeer men in de westerse wereld nog verlangend terugkijkt naar de periode-Obama was gisteravond te zien bij het Britse politieke programma Newsnight. Het commentaar dat werd geleverd op de Amerikaanse aanpak van Noord-Korea werd ingeleid met de vraag (en bijbehorende gasten!) hoe Obama’s minister van Buitenlandse Zaken Kerry dit zou hebben aangepakt. Het was te bizar voor woorden.

Ander voorbeeld, zelfde gegeven: de eerste vraag die de Amerikaanse minister van Buitenlandse zaken zijn Russische collega stelde na het aannemen van de nieuwe Amerikaanse sancties tegen Rusland.

According to Reuters, Lavrov who met Tillerson on the sidelines of an international meeting in Manila, said the first thing that Tillerson asked about was Russia’s retaliation to new U.S. sanctions against Moscow. “He was primarily interested … in details of those decisions that we grudgingly made in response to the law on anti-Russian sanctions,” Lavrov told reporters after the metting. “We provided an explanation,” Lavrov added laconically, referring to Russia’s decision to take over a summer-house compound in Moscow leased by the U.S. embassy and an order to slash U.S. diplomatic presence in Russia. (Zie ook dit artikel, red)

Uit alles blijkt dat de Amerikaanse regering sterker het gevoel heeft door het Congres voor de voeten te worden gelopen bij het voeren van een politiek die in het belang is van de USA, dan dat zij is geïnteresseerd Russische belangen te steunen. Dat vooral de EU daar het slachtoffer van is kunt u hier lezen en horen.

Russiagate
Dat brengt me terug op Russiagate. Hier zien we een Democratische partij die in een diepe crisis verkeert en daarom weigert te erkennen dat de nederlaag van Hillary Clinton een autonoom gevolg was van wie ze was, is en hoe ze handelde. Die Democratische partij wordt terzijde gestaan door een machtige lobbygroep – de neoneocons – die de afgelopen twintig jaar de Amerikaanse buitenlandse politiek heeft weten te domineren, en weigert te accepteren dat haar tijd voorbij is. Al was het maar vanwege het objectieve falen van die politiek in Libië, Afghanistan, Egypte, Iran, Syrië en Oekraïne, zonder dat er ook maar een blijvend succes van te melden valt. Ook de huidige problematiek met Noord-Korea en op de achtergrond China is onderdeel van het falen dat tijdens de laatste jaren van het bewind van Obama grandioze trekjes begon te krijgen.

Wat is de basis van Russiagate? De gedachte dat Trump nooit president had kunnen worden zonder hulp van buitenaf. Het erkennen van eigen kanttekeningen door het electoraat wordt hierbij verder genegeerd, hetgeen exemplarisch is voor een in zichzelf gekeerde Democratische partij die de wereld wil beschouwen zoals ze wil dat zij is, niet zoals zij is. Russiagate is daarom vooral een geval van guilt by association.

Laten we even langslopen wat voor substantiëring zou moeten plaatsvinden:

1. Did Russia meddle in the 2016 U.S. election? This is the entire thing in a nutshell. But this raises a second question: did Russia successfully meddle in the 2016 U.S. election? In other words, we have two investigations: one to identify verifiable, legally actionable evidence of meddling, and a second investigation into the effects of any meddling–should evidence arise that would stand up in court.

Dat er succesvol geïntervenieerd zou zijn is overigens vrijwel ondenkbaar, zoals eerder onderzoek al heeft aangetoond. Overigens is Amerikaans gerommel tijdens Russische verkiezingen beslist en zonder enig probleem aangetoond. Maar de hypocrisie van dit gedoe verliezen de MSM nu eenmaal graag uit het oog.

2. What federal laws or statutes were broken? This is a serious charge, and the first step in any investigation is to nail down precisely what federal laws were broken? The next step is to assemble evidence for the criminal activity that will stand up in court.

Op dit gebied is men al actief. De NOS meldde gisteren triomfantelijk dat er al eind juli een inval werd gedaan bij een campagnemanager van Trump.

2. What federal laws or statutes were broken? This is a serious charge, and the first step in any investigation is to nail down precisely what federal laws were broken? The next step is to assemble evidence for the criminal activity that will stand up in court.

Contact met Russische staatsburgers die mogelijk voor Hillary Clinton belastend materiaal bezitten is dat overigens niet. Het is zowel bekend als bewezen dat de Democraten iets dergelijks eveneens hebben geprobeerd. Herinner u de plotselinge ophef vorig jaar over Trump die zich in Russische hotels met prostituees zou hebben misdragen?

4. If incontrovertible evidence of Russian meddling arose in 2016, why did the federal agencies under the Obama administration (Department of Justice, F.B.I., etc.) do nothing? While we can cook up various theories, the common-sense conclusion is 1. no federal laws were broken and/or 2) there was insufficient evidence that would stand up in court.

Verder commentaar overbodig.

5. Precisely what meddling occurred? Somebody meeting with a Russian does not constitute proof of anything. rather, this is the classic witch-hunt accusation of the McCarthyite “Red Scare” of the 1950s–guilt by association: you were seen conversing with a Communist, thus you must also be a Communist–or at a minimum, you are tainted by association and thus under a cloud of suspicion that can never be cleared because no accusation of guilt in a court of law is ever made.

Precies.

6. What evidence supports the claim that Russian meddling actually influenced the election? The claim that Russians hacked the Democratic National Committee emails has fallen apart for lack of evidence; it now seems clear that the hack was an inside-the-DNC whistleblowing incident.

Een hack die via WikiLeaks in de schoenen werd geschoven van iedereen die er belang bij zou kunnen hebben is geen bewijs, hoogstens een klassieke aluhoedjestheorie. Waarna het door mij hier gebruikte artikel vrolijk nog wat extra stappen zet:

As for the claim that Russian meddling negatively impacted the campaign of Hillary Clinton: the most damaging bits were all verifiably accurate in the public record:

— The Podesta emails were in fact Podesta emails.

— The video of candidate Clinton apparently collapsing on the curb was not fabricated; it was a video recorded by an amateur bystander.

— Reports of pay-to-play and other unsavory activities within the Clinton Foundation predate the election by years.

— Candidate Clinton’s comments on “deplorables” were her own words.

Again, standards of evidence and proof of guilt of federal crimes require a precise chain of events and actions for which there is evidence that will stand up in federal court, , i.e. evidence that will persuade a jury or federal judge and that can withstand cross-examination and the inquiries of experts hired by the defense.

Zo lang bovenstaande stappen niet zijn gezet en bewezen, is alle verdere ophef ijdele hoop voor de Democraten. Wat nog onverlet de vraag is, wat er gebeuren zou als er zelfs maar iets van bewezen werd. Nieuwe verkiezingen? Ondenkbaar binnen het Amerikaanse systeem. Maar nodig zal het hoe dan ook niet zijn. Na negen maanden is er nog geen spoortje bewijs gevonden. Wie denkt het dan later alsnog te vinden – genoeg voor een impeachment – is niet goed bij zijn hoofd of heeft zich niet in de materie verdiept.