Bij ontstentenis van inhoud, prestaties of aantrekkelijke programmapunten lijkt de PvdA te hebben besloten de bevolking op te warmen voor de verkiezingen in maart 2017. Omdat het niemand werkelijk kan schelen onder wiens leiding de PvdA ten onder gaat zijn de reacties buiten de media nogal lauw, maar ze houden dapper vol. Dat moet je ze nageven.

Het aftelversje zal zeker tot en met september gaan over wie de uiteindelijke schuld voor die ondergang op zich nemen zal. Diederik Samsom heeft sterke papieren, maar als er mensen zijn die denken dat ze er nog wat van kunnen maken zou het nog wel eens ‘spannend’ kunnen worden. Op dit moment speelt men het oude gezelschapsspel ‘Wie van de drie, niet?’ Samsom, Asscher en Aboetaleb zijn de kandidaten, en het lijkt steeds meer alsof deze Wie van de drie gaande de tijd zal veranderen in Zo vader, zo zoon. Waarbij u voor de vader moet lezen: Joop den Uyl – het onomstreden icoon van de PvdA uit haar toptijd. Van oude mensen vroeger, en dingen die voorbij zijn.

Aboetaleb, zo meldden de media gisteren ademloos, heeft laten weten niet de man te willen uitdagen die hij als leider heeft gesteund. In plaats van de man als compleet hopeloos definitief af te serveren hingen de media aan zijn lippen. Niet dat de man ongelijk heeft met een dergelijke uitspraak. Zelfs als hij het doen gaat (hij zou trouwens wel gek zijn, hij heeft een prima baan en dan aan iets beginnen dat het midden houdt tussen Tantalus en Sisyphus?), hoeft niemand er op te rekenen dat hij iets zal doen voor andere kandidaten zich officieel hebben gemeld. Serieuze kandidaten wachten altijd zo lang mogelijk, dat Hillary Clinton dat niet snapt is mede debet aan wat er nu gebeurt in de USA. Dat Aboe al wel aan gaf in ieder geval geïnteresseerd te zijn als Samsom niet meedoet lijkt mij niet slim.

En dan is er nog Lodewijk Asscher. Ook al zo’n kandidaat-oppositieleider met te weinig potentieel om de herinnering aan Job Cohen weg te wassen. Wat moet je met al die mensen? Dat de media de echte vraag niet stellen: waarom iedereen vindt dat Samsom al weg is, of in ieder geval op een schopstoel zit? Het toont vooral dat leiderschap in de ogen van veel journalisten verbonden is met winnen. Dat werkelijk leiderschap wordt gedemonstreerd tijdens een terugtocht is voor veel journalisten te moeilijk, want bij Game of Thrones vliegen bij verliezers voortdurend de hoofden van de schouders. Het is maar wat je perspectief is.

Een gevolg van dit hele gedoe zou wel eens kunnen zijn dat we opnieuw een spektakel krijgen met zes of zeven aspirant-leiders. Net als de vorige keer. Dat Samsom daarin favoriet zou kunnen zijn is een kwestie van je geschiedenis kennen. Al zou de partijleiding er goed aan doen om op voorhand het maximale aantal kandidaten voor het leiderschap te beperken tot acht. U begrijpt wel waarom.