Door alle propaganda die de USA verspreidt over de Russische interventie in Syrië – en er vreemd genoeg vanuit gaat dat het onbestaanbaar is dat Rusland haar bondgenoot Assad zou (mogen) helpen – wordt in de media in het westen het een en ander vergeten.

Over de moedwilligheid van de Turkse en westerse vijandigheid tegenover de Russische interventie kan geen meningsverschil bestaan. Terwijl je zou verwachten dat men, na een aantal jaren van totale mislukkingen en ridicuul gekoer vanaf de zijlijn, blij zou zijn dat iemand bereid is de kastanjes voor de westerse coalitie uit het vuur te halen.

In plaats daarvan barstte er een ontzettend geblèr los over de veronderstelde onnauwkeurigheid van de Russische bombardementen, waarbij het zwakste dat Pallywood kon voortbrengen schaamteloos werd ingezet.

Een dag later al verstomden deze commentaren, nadat de USA zich blameerden met een aanval op een hospitaal van Artsen zonder Grenzen in Kunduz, Afghanistan. 9 Doden minstens. Dit, nog voor de Russen konden gaan schimpen op het tuig dat de Amerikanen de ‘pro-westerse gematigde krachten’ noemden. Voor westerse mediaspindocters was het een week om snel te vergeten. Dat de Syrische rebellen de Amerikanen verzochten om luchtafweergeschut werd professioneel ondergeschoffeld – want iedereen weet dat dat spul linea recta doorgaat naar IS.

Als we de strategische situatie van Assad & co bezien, en daar op de kaart bij aantekenen waar de Russen hun aanvallen concentreren, dan is duidelijk wat de strategie is. Alvorens op Raqqa af te gaan, zal de nieuwe coalitie eerst de tussenliggende milities elimineren en de pockets van verzet opruimen. Daardoor komen meer en meer Syrische grondtroepen vrij om naar een gladgetrokken front te verplaatsen, dat uiteindelijk als een grote wals richting Raqqa zal gaan. Precies waar een regulier leger in is getraind – een frontoorlog.

Een leger dat in het offensief is kan zich veroorloven – heeft er zelfs veel baat bij – om vooruitgeschoven posities in te nemen en vandaar uit verder te werken aan een opmars. In het defensief zullen dergelijke buitenposten juist één voor één worden opgeruimd, terwijl de verdediging uitgeput raakt als zij tracht die posten te behouden.

Wie bezetten thans de meeste van dergelijke posten? De milities waarop de Amerikanen hun hoop gevestigd hadden, met als enige rechtvaardiging dat zij zich dichter bij Damascus bevinden dan IS. Mutatis mutandis betekent dit ook, dat als de Russen tot bij IS willen geraken, zij deze milities moeten opruimen. Hetgeen precies is wat ze nu lijken te gaan doen.

Homs en het groene gebied Talbiseh/Rastan zijn waarop de Russen zich in eerste instantie concentreerden, en van vitaal belang om de integriteit van het Syrische front te bewerkstelligen. En de volgende halte is ongetwijfeld Aleppo en het gebied rondom. En nu de luchtaanvallen in volle gang zijn (tot 60 missies per dag!) kan het moment niet ver meer zijn dat de Iraans getrainde troepen – die het vuile werk op de grond moeten helpen voltooien – hun eerste aanvallen zullen inzetten.

Het lijkt onvermijdelijk dat de NOS daarvan weer braaf schande zal spreken. Dus als dat gebeurt weet U weer wat gaande is. Wie nog een aardige fotoreportage wil zien van de Russische luchtmachtbasis in Latakia, kan hier terecht.

————————————————————————————————————-

Volg ook ons Dossier Wereldpolitiek USA en Dossier Syrië