De EU als simpel ethisch probleem.

Zonder ook maar enige filosofie te lezen, door alleen maar te reflecteren op wat een solide, ethisch argument is, een argument dat zelfs een pragmatist moet accepteren, komt men al tot een voor de hand liggende ethische fundering. Nuchtere reflectie leidt vrijwel onvermijdelijk naar ideeën die vergelijkbaar zijn met utilitarisme, mogelijk zelfs een vorm van proto-bioethiek, onze kennis van de materiële wereld in aanmerking genomen. Het is evenzeer overduidelijk, dat de nadruk van “het grootste goed voor de grootste hoeveelheid” haar nadruk in de toekomst moet leggen. Dit is omdat de hoeveelheid mensen in de toekomst uiteindelijk meer mensen bedraagt dan de huidige bevolking. Hier naar handelen is niet zonder problemen: het toekomstbeeld blijkt vaak niet te kloppen. Vooral wanneer het gevoed wordt door entertainment-fictie, slaat het de plank volledig mis. Een andere praktische grens is in hoeverre mensen bereid zijn mee te werken aan het nobele doel. De plicht ligt daarom binnen kunnen en kennis, en moet zich richten op het nu en de voorzienbare toekomst.

De EU heeft wat betreft de migratie-crisis op al deze simpele criteria gefaald. Er zijn de punten van falen op kwetsbare vluchtelingen te beschermen, of het verdrinken op de Middellandse Zee te stoppen. Leed in het nu en de voorzienbare toekomst. Er is de donatie van €6 miljard aan Erdogan, wat impliciet medeplichtig maakt aan vervolging van de Koerden en de afbraak van Turkse vrijheid, dat zich zelfs tot binnen Europa uitstrekt (met dank aan Merkel). Leed in het nu en de voorzienbare toekomst.

De kost in Europa. Er is de last op voorzieningen, dit is enig leed in het nu, wat nog niet een ware crisis is geworden. We zien nu al dat dit voorbij gaat aan de bereidheid van mensen om mee te werken. Er is een verdere ontvlamming van de gespannen situatie tussen de Islamitsche mono-culturen in Europa en de algemene Europese cultuur. Onze luxe van voldoende tijd om hier bedachtzaam mee om te gaan is om zeep geholpen door het gebrekkige en slechte handelen rond de migratiecrisis. Dit is al veel leed in het nu, maar dat valt volledig in het niet in vergelijking met het leed in de voorzienbare toekomst. Er is een groeiende kans dat West-Europa één groot Sarajevo of Lebanon wordt. Of mogelijk een volledig versplintering in talloze gemeenschappen die elkaar naar het leven staan. Dit is leed op een relatief laag pitje, tot het onvermijdelijke gaslek alsnog uitbarst in een Sarajevo of Libanon scenario. Leed in het nu en in de voorzienbare toekomst.

Vergelijk dit met de toekomst die binnen handbereik lag: vluchtelingen in plaatselijke opvang, onder bescherming: het meest nobele gebruik van onze strijdmachten mogelijk. Een Europa met de luxe van tijd om de gevolgen van de immigratie van voorheen met geduld en empathie te benaderen. Een Europa dat vrij blijft. Een Europa dat de beste scholing voor haar nieuwste generaties kan bieden; misschien de grootste welzijn vermenigvuldiger denkbaar. Een Europa sterk genoeg om zorg tot buiten Europa te bieden. De verspilling van perpetueel geluk en goede wil telt even zwaar als de kost van leed dat voor ons ligt.

De EU heeft gefaald op de meest simpele ethische tests, tests zo simpel dat het geen opleiding of belezenheid vereist; slechts de wil om eerlijk te reflecteren op het nu en de voorzienbare toekomst. Overweeg het welzijn van wie geholpen moet worden, overweeg het kunnen en overweeg de gevolgen. Handel hier naar. Mogelijk werd gevreesd dat dit slechte PR zou zijn. Wat een lichtzinnige motivatie om oneindig leed te riskeren!