Op Twitter zelf heb ik er maar een grap over gemaakt en op Nijmans block gereageerd met “Wie doet mij dat na? Geblockt door @WimvandeCamp EN @BartNijman!“. Wim van de Camp is politicus en Bart Nijman journalist. Ik kreeg enkele complimentjes met bijbehorende grijnzen. Maar deze lachwekkende kwestie heeft ook een heel serieuze kant.

Wanneer je op Twitter iemand erg oninteressant en/of ergerlijk vindt, of je hebt te maken met een stalker, dan kun je die persoon ‘muten’: dan zie jij de berichten van die persoon niet meer verschijnen in jouw eigen tijdlijn. Wanneer je in het Twitterwereldje iemand ‘blockt’ heeft dat een omgekeerd effect: die ander kan jouw berichten dan niet meer zien. *)

Mensen blocken is nogal vreemd gedrag voor een journalist: van iemand met zo’n beroep verwacht je dat hij door zoveel mogelijk mensen gelezen of gehoord wil worden. Voor gekozen politici is het absurd. Het is de ultieme poging om kritiek te ontlopen door jouw berichten buiten het zicht van specifieke mensen te houden.
Dat je iemand blockt (of mute) hoef je natuurlijk niet uit te leggen op jouw eigen tijdlijn. Maar het mag wel. Als geblockte ben je aangewezen op je reserve-account om te kunnen controleren of de blocker nog woorden besteedt aan de blokkade die hij voor jou heeft opgeworpen.

Geen van beide heren deed dat gelukkig. Zou anders ook wel een echt schunnige bedoening worden. De andere kant van dat fatsoen is dat ik hun block-gedrag nu helemaal zelfstandig moet interpreteren. Dat is een uitdaging, maar niet zo’n hele grote omdat vrij nauwkeurig het moment aan te geven is dat ze besloten mij te blokkeren. Ik breng dit eerst precies voor u in beeld en kom dan pas bij waar het me eigenlijk om draait: die overeenstemming. Beiden blocken mij om dezelfde reden.

Van de Camp CDA
Meneer van de Camp is niet zomaar een CDA-er. Hij is sinds 2009 leider van de CDA-fractie in het Europese Parlement. Al weer ruim drie jaar geleden nam ik hem al eens stevig, maar uiterst correct, op de korrel. Bijna overdreven correct. Collega blogster @Blondemevrouw werd er zelfs knorrig van. Ze kreeg ook gelijk. Dit was háár uitwisseling met hem:

Voor mij waren die twee tweets aanleiding hem een open brief te schrijven . Na verwezen te hebben naar een eerdere vergeefse poging mijnerzijds om met hem in contact te komen, stelde ik 13 vragen aan hem. Ik schreef erbij:

Ik heb veel vragen en heb mijn best gedaan om het aantal beperkt te houden en ze zo te formuleren dat een kort antwoord ook al informatief kan zijn.

Ik kreeg geen teleurstellend antwoord: ik kreeg helemáál geen antwoord. Maar hij blockte me niet. De afbeelding direct onder de titel is van een tweet die Van de Camp produceerde in reactie op het opvallende optreden van Wim van Rooy in Buitenhof van die dag. De tweet is Van de Camps weergave van de laatste zin van Van Rooy bij dat televisieprogramma waaraan Van de Camp zelf uitsluitend dat woordje “Oei” had toegevoegd. Ik wees hem erop dat dit een nogal inhoudsloze reactie was. Hij reageerde daar niet op. Daarop vroeg ik (via hun Twitter-accounts) aan het Reformatorisch Dagblad en het Katholiek Nieuwsblad of hen hieraan iets opviel. Ook van hen geen reacties. Of Van de Camp mij blokkeerde na mijn vraag aan hem of na die vraag aan christelijke media weet ik niet.

Bart Nijman
Meneer Nijman is niet zo maar een journalist. Hij schrijft sinds enkele jaren onder pseudoniem op de zeer succesvolle webstek GeenStijl. Bij hem kan ik nog nauwkeuriger aanwijzen op welk moment hij besloot mij te blokkeren. Dat gebeurde in het kader van een uitwisseling over de bekende Britse ‘hervormer van het mohammedanisme’ Nawaz. Ik begon. Ik haakte in op een klein ‘draadje’ met lof voor deze moedige, maar weinig kansrijke man:

Dat was de druppel voor hem. Ik had niet direct door dat hij me geblockt had. Twee aanvullende tweets van mijn hand zag hij niet meer. In de ene gaf ik voor de volledigheid aan dat in mijn ogen het hippiedenken onder ‘ons soort mensen’ een grotere bedreiging vormt dan het mohammedanisme zelf. In de andere gaf ik aan dat ik dat pittige en precaire verhaal over mohammedanisme als ‘hervorming van het Christendom’ nader heb uitgewerkt in mijn 80.000 woorden tellende Engelstalige E-book IS, the Kurds and the Caliphate. (een andere keer zal ik hier op VOL de Nederlandse vertaling publiceren van het betreffende gedeelte uit dat ongewone boek).

Uit de rest van de tweets van meneer Nijman, ook op diezelfde dag, blijkt dat hij even weinig op heeft met het mohammedanisme als de meeste andere GeenStijl-auteurs. Een puberale grap schuwt hij daarbij niet:

Zodoende is met vrij grote zekerheid vast te stellen waar hij over struikelde: het feit dat ik me impliciet tamelijk positief uitliet over het Christendom.

Tien dagen geleden maakte ik op een bijeenkomst van het Forum voor Democratie iets vergelijkbaars mee, al werd ik daar fysiek noch digitaal verbannen. Er ging slechts een lichte huivering door het zaaltje toen ik dit stukje uit mijn E-book parafraseerde:

… there is amazing little attention for the extent to which Mohammedanism in itself already was (presented as) a kind of reformation; a counter–reformation more precisely. The second of the monotheistic religions of the Middle East irrefutably was a reformation of the first one. Christianity was not reserved for the cultural/ethnic group of the Jews and was much less legalistic and harsh. Mohammed, introducing the third, explicitly ‘corrected’ Jews and Christians for not behaving the way religion prescribed. Compared with the Christian reformation Mohammedanism meant a return to a more legalistic, harsher approach. It introduced a different but again very strong us them divide: now between those who did and those who did not follow its prophet.

Een ander resultaat van mijn opmerking was dat een jong CDA duo-raadslid mij even later aanschoot om me te vertellen dat ze blij was met mijn opmerking. En ze schrok niet eens toen ik uitlegde dat ik weliswaar cultureel Christen maar ook atheïst ben.

Dat brengt me bij de vraag naar de vorm van Christelijkheid van de bovengenoemde, homoseksuele – maar dit terzijde, doch niet helemaal irrelevant – Europarlementariër. Zijn negeren van mijn open brief van drie jaar geleden was nog enigszins te verklaren vanwege overdreven angst voor verlichting respectievelijk atheïsme. Politici van oude partijen zijn in meerderheid nogal angstig. Zijn oei-tweet en in het verlengde daarvan de twitterblock voor mij, suggereert echter dat hij er zelfs moeite mee heeft wanneer iemand suggereert dat de leer van Jezus Christus op enigerlei wijze te verkiezen is boven die van Mohammed.

Overstemt je multiculti-geloof dan niet je christelijke geloof?

(lees in dit verband eventueel ook over een uitspraak van een pseudo-rechtbank over een ontslagzaak in het christelijk onderwijs)
Een beslist aardig aspect van social media in het algemeen en Twitter in het bijzonder is dan weer dat ik nu tijdens het schrijven van dit stuk een Tweet als deze zie langskomen:
Ook elders in de (cultureel-)Christelijke wereld wonen dus atheïsten die het tot op zekere hoogte opnemen voor het Christendom. Je hoeft niet zelf gelovig te zijn om in te zien dat niet alle religies – of wat daarvoor doorgaat – gelijk zijn. Het blijft verrassend dat CDA en GeenStijl hier min of meer op een lijn blijken te zitten. Geen misverstand: ik realiseer me echt wel dat de eensgezindheid over dit onderwerp binnen het CDA groter zal zijn dan binnen de redactie van GeenStijl.

Een complete Twitterblock
Met een paar blocks hier en daar is goed te leven. Ik acht de kans niet groot, maar de mogelijkheid bestaat toch wel dat ik binnenkort door Twitter zelf wordt geblockt. Misschien vinden ze mijn stukje over hun algoritme, dat volautomatisch bepaalt of een Tweet in aanmerking komt om wel of niet te worden ‘uitgelicht’, helemaal niet leuk. En ik ga er nu weer mee door.

Het aantal mensen dat een Tweet onder ogen krijgt varieert heel sterk. Het is moeilijk te voorspellen. Ik zou vanzelfsprekend wel willen weten waar dat zoal aan ligt. Onderstaande tweet kreeg wat meer bekijks dan mijn gemiddelde tweet. Toen ik hem nader bekeek zag ik weer dit beeld.

Anders dan de Tweets waarover ik schreef in dat vorige stukje ‘Waarover men niet twittert‘ bevat deze niet de term ‘islam’. De vraag is waarom nu het alarmbelletje van het algoritme afging. Was het ‘Jews‘, ‘Rabbi‘ of ‘sympathy for Israel‘?

—————————————————————————————

*) Een derde mogelijkheid is je tweets ‘af te schermen’: dat is een speciale variant van blocken. Dan block je gewoon iedereen: alleen de mensen die jouw toestemming hebben gekregen kunnen jouw tweets dan zien. Het komt erop neer dat je vooral tweets van anderen leest en zelf nauwelijks dingen naar voren brengt. Niks mis mee; maar ik ben er te onbescheiden voor.