De NATO overweegt 4000 man naar de grens met Rusland te dirigeren. Tegelijkertijd lijkt men zich af te vragen of dat Putin niet heel boos maken zal. Dit signaleert zowel een verandering van paradigma als van perspectief.

Eerst de vraag hoe Rusland zou reageren op 4000 man extra aan haar grenzen. Zou het land zich daardoor bedreigd voelen? Het moet worden betwijfeld. Niet alleen is het Russische staande leger aan haar westgrens een stuk groter dan de NATO-legers – een feit dat al sinds 1945 continu het geval is – maar de vraag blijft vooral om wat voor troepen het zal gaan. Gaat de NATO agressieve stoottroepen naar het oosten sturen? Volgens mij hebben we die nauwelijks.

Uit het taalgebruik valt te destilleren dat het hier in de eerste plaats gaat om soldaten die al in Europa zijn. Alles bijeen nauwelijks iets om je druk over te maken. Dat men dat toch doet, toont dat de NATO serieuzer lijkt te gaan kijken naar hoe Rusland reageert op NATO-bewegingen. Dat is in de periode 2009-2013 wel eens anders geweest, en dat signaleert dus een veranderd paradigma.

Samenhangend met die paradigmaverandering zien we dus ook een verandering van perspectief. Rusland is weer in voorwaartse beweging, en niet bezig met een voortdurende terugtocht. Ook dat verandert de manier waarop men de zaken beziet. De stukjes die de NATO-overwegingen meldden betrokken hun informatie allen uit de Wall Street Journal. Dit geeft wel degelijk aan dat dit niet zozeer een NATO-beslissing is, maar dat de Amerikanen op omzichtiger wijze dan we de afgelopen 25 jaar gewend waren, proberen te peilen hoe Rusland op militaire bewegingen reageert. Een heel opvallende conclusie, na alle oorlogszuchtige taal die het Westen de afgelopen twee jaar horen liet. De manier waarop Rusland de Amerikanen in Syrië de voet heeft dwars gezet, heeft dus wat mensen in Washington wakker doen schrikken.

Dat is een goede zaak. Veel meer kun je hiervan eigenlijk niet zeggen.