Heel kenmerkend aan de mensensmokkel vanuit Libië is dat pas nu de mensen die het aan de Libische kust voor het zeggen hebben iets gaan doen, deze mensensmokkel wordt stilgelegd. Een zoveelste bewijs dat de Brusselse EU geen greintje gezag heeft.

De mensen dien u het gezag uitoefenen aan de Libische kust lijken het stadium te hebben bereikt dat ze af willen van alle gelukszoekers op doortocht. In hoeverre de EU er via druk invloed op heeft gehad valt niet na te gaan, maar dat het vrij plotseling begint te stokken is opvallend. Ook, dat de NGO’s die zich tot voor kort vrijwel onbelemmerd konden bezig houden met hun mensensmokkel, er nu vlot de brui aan geven. Na Artsen zonder Grenzen gingen gisteren opnieuw twee clubs om. De ergste wildwest lijkt hiermee voorbij – wat resteert is de vraag wat te doen met de honderdduizenden gelukszoekers die intussen door Europa dwalen.

Een belangrijk keerpunt was ongetwijfeld het aan de ketting leggen en in beslag nemen van het Duitse schip met Nederlandse papieren dat bij voorkeur buiten de Italiaanse autoriteiten om werkte.

Het is met tegenzin dat de NGO’s nu stoppen :

Volgens Sea Eye-oprichter Michael Buschheur is doorgaan met het reddingswerk momenteel niet verantwoord, omdat Libië een eigen reddingszone voor de kust wil die doorloopt tot in internationale wateren. Buitenlandse boten mogen van Libië alleen nog met speciale toestemming in het gebied komen.

Ergo, als het gezag wordt hersteld zijn de NGO’s ongelukkig. Daarmee laten ze zien wat hun attitude is tegenover de basis van het probleem zoals dat nu in Afrika speelt: het algemeen gebrek aan goed georganiseerd gezag. Dat dat mensen belemmert onbekommerd naar Europa te kuieren om hier de boel eens goed op stelten te zetten ontgaat hen – zoals altijd. In de aard van hun bestaan zijn het anarchisten die èlk staatsgezag als verderfelijk beschouwen – met het westerse als onweersproken koploper en bron van alle oorzaak.

De ironie dat men juist aan dat staatsgezag direct weer een hefboomeffect probeer te ontlenen voor de eerstvolgende ‘hulpactie’ lijkt totaal aan hen voorbij te gaan. Het is allemaal reuze serieus en goedbedoeld, maar hoe het een paar weken later allemaal gaan moet, en wie er de gevolgen van ondervinden lijkt hen geen moer te kunnen schelen. Dat zien we als juist in situaties als deze de gevolgen van hun handelen onbeheersbaar blijken.

Enfin, het volgende stadium zal onmiskenbaar een poging worden om de EU te dwingen die Libische dwingelanden tot meewerkzaamheid te dwingen. Dat dat in geen enkel Europees belang is wil men vast niet begrijpen, zodat we ons op kunnen maken voor een collectieve voorstelling van zieligheidsgejank dit najaar. Er een stelletje arresteren en berechten wegens het aanzetten tot illegale immigratie zou veel op hebben kunnen lossen, maar ja…