Al maandenlang liggen deelnemers aan het politieke debat met elkaar in de clinch over de kwalificatie ‘nepparlement’. De tweede helft van mijn blogje over het onderwerp was aan de puntige kant. Het blijkt dat het nog strakker kan.

Politici, journalisten, twitteraars, bloggers – politiek-correcte deelnemers van de eerste twee soorten vormen in dit soort controverses samen een soort Keulse pot. Die houden ze graag gesloten voor zinnige argumenten van de burgerij via blogosfeer en sociale media.

Nu we een nieuwe Kamervoorzitter hebben – wier kandidatuur en verkiezing ook de nodige commotie teweegbracht — en kort na de angstkreet van de Brusselse Keizer over de Nederlandse Kiezer die op 6 april NJET gaat zeggen — is deze samenvatting van mijn oorspronkelijke blog allicht handig.

Wanneer ben je een nepparlement? Je bent een nepparlement als je:

1. structureel diametraal anders stemt dan de bevolking zou doen;
2. soevereiniteit blijft weggeven aan de junckeristen in Brussel, die niet te vertrouwen zijn;
3. je kapot schrikt over Geen Peil, waarvan je dacht die nooit die twee huizenhoge drempels van tienduizenden resp. honderdduizenden handtekeningen zouden halen;
4. structureel kiezersbedrog pleegt;
5. falende ministers, zoals Ronald Plasterk, laat zitten;
6. toelaat dat een kabinet Kamervragen niet fatsoenlijk op tijd en zo ontwijkend mogelijk beantwoordt;
7. als regeringspartijen met 76 zetels een Kamerdebat blokkeert;
8. tolereert dat PvdA en D66 Wilders met Hitler vergelijken, maar wegkijkt van Erdoğan-trekpop en Jodenhater Kuzu;
9. jarenlang met een foppositie en flutakkoorden een tot op het bot verdeeld kabinet in leven houdt;
10. liegt dat een collega ‘geen oplossingen’ heeft, terwijl diens partij een doorgerekend program heeft;
11. telkens opnieuw begint te melken over toon van het debat, over wie iets zegt, over welke krachten we zouden losmaken, over in de kaart spelen wie je niet in de kaart wil spelen.

Er is nog een twaalfde argument, maar de werking daarvan is in de praktijk meestal lastig aan te tonen en is speelt bovendien op samen met de meeste van de andere elf argumenten:

• stemgedrag wordt beïnvloed door argumenten buiten de zaak zelf.

De VVD-steun voor het vierde (of vijfde? ben de tel kwijt) steunpakket voor Griekenland afgelopen zomer is hiervan een goed voorbeeld. In de media wilde de VVD-fractie graag kwijt dat ze het eigenlijk niet meer zag zitten met die Grieken. Ze trokken zich anderhalve dag terug om te vergaderen en stemden… voor. Druk van Rutte. Angst voor de dynamiek van de gevolgen: EU boos, De Dijs over de zeik onder zijn tweede pet, financiële markten op tilt, etc. Hieronder valt ook de ‘rijdende-treinreden’. Een heel weids voorbeeld hiervan is invoering van de euro. Sommige partijen die destijds niet stonden te juichen, steken inmiddels geen poot meer uit om de euro aan te passen, te hervormen of te splitsen, laat staan af te schaffen.

Met een nepparlement geldt het recht van opstand. In de geschiedenis zijn revoluties om een korter rijtje dan bovenstaande uitgebroken.

Strikt formele argumenten doen niet ter zake
Overigens, wat is een nepparlement niet, en welke argumenten doen niet ter zake? Je bent géén nepparlement als je erin slaagt, in Nederland altijd handjeklap met andere politieke partijen, soms een besluit te nemen dat afwijkt van wat veel of zelfs de meeste andere mensen vinden. Ik noemde in september het voorbeeld van de (geheim gehouden) opslag van kernwapens.

Ik zou ook het pro-lifestandpunten van SGP en CU en (in het verleden) CDA kunnen noemen. Dat is op zichzelf niet verkeerd en maakt deel uit van het doorgaans weinig fraaie politieke spel of dient het landsbelang. Er is ook altijd een grijs gebied. Maar het zal duidelijk zijn dat Team Rutte vrijwel uitsluitend door handjeklap regeert, en dat is toch echt te veel van het ‘kwade’…

Niet ter zake doet wij mij betreft elk formeel argument. Ja, alle Kamerleden zijn wettig gekozen, beëdigd; de meeste doen hun best enz.. Ja, aan het Binnenhof staat echt zo’n gebouw en zo. Ja, Nederland is een onafhankelijke lidstaat van de EU (en geen provincie van Brussel). Dat soort waarheden als koeien, die één groot nadeel hebben: ze vertrappen het gras als de wei te drassig wordt.

Ook niet ter zake doet het verwijt: ‘Nou, wat doe je hier dan nog?’ CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt is een van de beste voorbeelden van een parlementariër die stug doorgaat in de context van een nepparlement. Hij is voortdurend het slachtoffer van vooral nummertje 6 op de lijst. Ik kan Omtzigt niet raden zijn lier maar in de wilgen te hangen. Ik ben hartstikke blij dat-ie er is en zich niet uit het veld laat slaan.