Ook zonder aan de persoonlijke intentie van Khadija Arib te hoeven twijfelen: de Marokkaanse nationaliteit is principieel onverenigbaar met een politieke functie in onze democratie.

Er is enige verwarring over de dubbele nationaliteit van de nieuwe Kamervoorzitter. In feelgood-interviews in de zaterdagkranten van 16 januari 2016 lezen we over de “Marokkaanse afkomst” van Khadija Arib. Die herkomst is het probleem niet. Wel de dubbele nationaliteit van de voorzitter. Ze ís Marokkaanse. Als je dat herfreemt als het onschuldig klinkende begrip andere komaf, waarmee xenofoben moeite hebben, dan moffel je het probleem weg.

Op Twitter lees je dat Arib, om geloofwaardig te zijn voor de Nederlanders, “afstand” zou moeten “nemen” van haar eerste nationaliteit. Een tijdje geleden haalde Joost Niemöller het voorbeeld van de moedige schrijver Ali Lahrouchi aan. De schrijver Hafid Bouazza heeft eveneens zijn Marokkaanse paspoort niet verlengd. En in Het Parool van zaterdag zegt ook Khadija Arib dat het hare niet meer geldig is. Dit zijn voorbeelden van “afstand nemen”. Prima toch?

Niet helemaal. Zelfs zonder geldig Marokkaans reisdocument behoudt de nieuwe Kamervoorzitter nog steeds die nationaliteit. Niet dat zij ermee zit. Hafid Bouazza wel. Hij laakte het gebrek aan keuzevrijheid voor Nederlanders van Marokkaanse afkomst. De Marokkaanse overheid weigert verzoeken van geëmigreerde onderdanen tot intrekking van hun nationaliteit in te willigen. Zij kunnen niet meer doen dan afstand nemen (maar daar ligt Marokko niet wakker van).

Dat is lullig voor deze Marokkaanse Nederlanders. Maar zo lang ze niet in het parlement of de regering zitten of burgemeester zijn, lijdt onze rechtsstaat er niet onder. Wat houdt het hebben van de Marokkaanse nationaliteit in en waarom precies is dat een probleem?

Probleem één: onderdanen van Marokko, ook in het buitenland, zijn verplicht loyaal aan de islam en aan het land. Deze allégeance perpétuelle (eeuwige trouw) is verankerd in de Grondwet en in de nationaliteitswet. Marokko is daarom geen normale democratie. Probleem twee: het land kent geen scheiding van godsdienst en staat en ook geen scheiding der machten (trias politica). Probleem drie: de Marokkaanse wet is grotendeels gebaseerd op de islamitische sharia, de wet van Allah, zoals neergelegd in de Koran en de hadieth.

We weten inmiddels wat dat inhoudt: vrouwen hebben een tweederangspositie, er bestaat geen geloofsvrijheid en dus kun je niet openlijk uit de islam stappen om bijvoorbeeld atheïst te worden of christen. Want daarop staan zware straffen. Bovendien houdt de dictatuur Marokko (net als Turkije) een ijzeren greep op zijn geëmigreerde onderdanen. De hoop dat Marokko onder Mohammed VI (M6) democratischer zou worden, is ijdel gebleken.

Een Marokkaan blijft dus tot zijn dood onderhorig aan M6 en de sharia, of hij dat nu wil of niet. Die religieus-politieke onderhorigheid neemt hij mee als hij de Nederlandse nationaliteit krijgt. En daarmee de invloed van een theocratische buitenlandse mogendheid op binnenlandse aangelegenheden. Dat is al onwenselijk voor de doorsnee Marokkaanse Nederlander. Zij moeten hun baby een islamitische naam geven en meer van die ongein. Maar het wordt pas echt een probleem zodra Marokkanen een functie gaan bekleden in het openbaar bestuur van het seculiere, vrije, democratische Nederland.

Consequent doorgeredeneerd: de Marokkaanse nationaliteit is principieel onverenigbaar met het passief kiesrecht in Nederland.

Mevrouw Arib gaat in de ogen van orthodoxe moslims al vrij ver doordat ze zichzelf “seculier” noemt in interviews, zij het wellicht mede om strategische redenen (ze heeft in 2010 binnen de PvdA hemel en aarde moeten bewegen om op een verkiesbare plaats te komen). Toch stelt zij wijselijk het islamitische systeem niet ter discussie. Ze eet van twee walletjes. Omdat het kan. Tegen Het Parool van 16 januari 2016 zei ze: “Ik laat mij Marokko niet afpakken.”

Terecht merkt Joost Niemöller op dat Arib makkelijk praten heeft omdat ze in haar functie het land toch wel binnenkomt (Marokko heeft hier belang bij).

Arib heeft in een adviesraad gezeten van de Marokkaanse overheid over vrouwen en migratie en liet haar reis door Marokko betalen. Dit was de tweede keer dat ze in opspraak kwam door de band met haar geboorteland. In 2007 gebeurde dit ook al, toen ze zitting had in een adviesorgaan van de koning.

De Marokkaanse koning is volgens de doctrine niet zomaar een dictator. Hij is tevens amir al-mu’minin, Commandant van de gelovigen, een militaire titel (Koran, soera 4:59). Hij leidt de gelovigen al strijdend op de weg van Allah in de jihad op weg naar islamitische wereldoverheersing.

Dat veel in Nederland verblijvende moslims, onder wie politici, deze religieuze plicht vooralsnog niet letterlijk nemen, is een hele geruststelling voor ons. Daarom kunnen we met hen samenleven. Maar hun steun aan dit theocratische systeem blijft ‒ gewild of ongewild ‒ intact zolang ze die Marokkaanse nationaliteit nog hebben. Daarom volstaat “afstand nemen” van hun geboortenationaliteit niet voor politici en bestuurders. Ze moeten er daadwerkelijk afstand van dóén.

Van de Turkse nationaliteit kun je met enige moeite nog wel af komen. Maar hoe moeten Marokkanen het aanpakken als koning M6 dat verdomt?

Welnu, het zal niet gemakkelijk zijn, maar waar een wil is, is een weg. De mogelijkheden heb ik beschreven in 2007 en 2010 (op Hoeiboei) en onlangs weer op verenoflood.nu.

Volgens artikel 19, eerste lid, van de code de la nationalité marocaine uit 1958 kunnen meerderjarige Marokkanen die vrijwillig een buitenlandse nationaliteit hebben verworven, via een beschikking van de koning toestemming krijgen voor intrekking van hun Marokkaanse nationaliteit. De artikelen 25 tot en met 29 beschrijven de te volgen procedure.

Mijn wens is sinds 2007 en opnieuw in 2010, toen deze kwestie speelde vanwege de dubbele nationaliteit van staatssecretaris Albayrak: als prominente Marokkanen nou eens ophielden met hypocriet doen en hun goede wil jegens ons Nederlanders zouden tonen. Concreet: als een aantal prominenten een verzoek indient bij de Marokkaanse overheid om van de knellende banden met deze islamofascistische dictatuur verlost te worden, dan brengen ze koning M6 in een lastig parket. Probeer zoiets maar eens onder de pet te houden of botweg te weigeren als de media van onze open westerse democratieën hierover berichten.

Het is kansrijk, daar ben ik van overtuigd. Joost Niemöller schrijft dan ook:

Dit had Arib dus gewoon kunnen doen. Marokkaans paspoort in een envelop. Brief erbij. Helemaal in overeenstemming met de Marokkaanse wet ook nog. En ze had die brief bekend kunnen maken. Ze had daarmee een statement gemaakt: Ik ben honderd procent Nederlands!

Precies. Maar ook de overige parlementsleden en de journalisten in de MSM weten wat hun te doen staat. Ophouden met etnodwepen, Khadija Arib serieus nemen en vragen stellen.