De belangrijkste leider van de eurozone na Angela Merkel is theoretisch de Franse president Francois Hollande. Frankrijk is in ieder geval de principiële tegenhanger van Duitsland als het gaat om dominantie binnen de EU.

Maar wat mij de afgelopen maand steeds minder lekker is gaan zitten, is de blije-aardbei aanpak waarmee Hollande zijn presidentschap begonnen is. Niet alleen draaide hij subiet de Franse pensioenleeftijd terug van 62 naar 60, maar ook voerde hij afgelopen weken een minimumjeugdloon in, waarvoor de Franse staat evenmin als voor die lagere pensioenleeftijd geld heeft. Hollande vindt echter dat hij het beloofd heeft, en dan is eerlijk: eerlijk.

Allemaal heel mooi, maar niets is gevaarlijker dan een idealist met vrijwel absolute macht. En daar zit Hollande niet zo heel erg ver vanaf. De manier waarop de man nu ook rondloopt op de Eurozonetop in Brussel, en feitelijk met morele kwalificaties strooit als het gaat om hoe de euro gered moet worden, vind ik ronduit beangstigend. Een socialist als president is te verdragen als het een Mitterand, of, vooruit, een Dominique Strauss-Kahn is. Machtspolitici die weten hoe de wereld werkt, niet vrij van fouten, arrogantie of andere curieuze hang-ups, maar cynisch genoeg om te beseffen hoe zaken in elkaar steken.

Zo niet Hollande. De goede man heeft een uitstekende opleiding gehad: rechten, economie en politicologie aan de Franse elitescholen, die alle leden van de Franse politieke elite gewoonlijk doorlopen hebben. Maar daarna stokte het. 11 jaar voorzitterschap van de Parti Socialiste maakt iemand niet automatisch geschikt voor het presidentschap van een der belangrijkste landen van Europa. En zijn bestuurlijke ervaring bleef beperkt tot het leiden van een armzalig agrarisch en dunbevolkt departement, en het burgemeesterschap van een historisch stadje met totaal 15.000 inwoners. Het equivalent van de gemeente Muiden, zo ongeveer.

En dat was het. Geen ministerspost, kamerlidmaatschap of uitvoerende functie van welke aard dan ook. Francois Hollande is bestuurlijk vrijwel een onbeschreven blad. De messianistische verwachting waarmee Hollande’s verkiezing door zijn aanhangers werd begroet zal de zaken niet beter hebben gemaakt. Zijn eerste maatregelen wijzen daar al op. Hollande is van het slag dat vindt, dat de realiteit zich maar aan dient te passen aan wat hij als eerlijk en rechtvaardig beschouwt.

Ik vind dat heel eng. Daar gaan nog ongelukken van komen.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.