Het is een klassieke paniekvraag, die al zo vaak gesteld is dat niemand het nog erg serieus neemt als het geopperd wordt. Een beetje als dat sprookje waarin een herdersjongen een paar keer hard Wolf! Wolf!! roept om te testen of men hem redden komt als hij alarm slaat. Met als wijze les dat hij door de wolven wordt verscheurd als zij uiteindelijk echt op duiken. Men gelooft het wel met zijn geroep.

Dat alles neemt niet weg, dat de Nederlandse publieke omroep zich wel erg stil houdt over de ernst van de situatie zoals die zich de afgelopen maanden internationaal heeft ontwikkeld rond Syrië en Oekraïne. En de manier waarop de verhouding met Rusland naar de Filistijnen geholpen is. De manier waarop Turkije daar een rol in speelde is ondertussen wel bekend, hoe de NATO en de USA daar uiteindelijk afstand hebben genomen een stuk minder.

Zo hebben USA en NATO aan Turkije laten weten dat als het land Syrië binnen trekken zou teneinde actief te gaan deelnemen aan de Syrische burgeroorlog, het niet op hulp van Washington hoeft te rekenen als dat uitmondt in een regelrechte oorlog met Rusland:

You guys are on your own and if you are stupid enough to send your forces into Syria and you get hit by the Russians, don’t expect NATO to come to the rescue.

En dat een Turkse interventie daar op uit zal draaien staat wel vast. Voor internationale begrippen heeft Rusland al extreem veel geduld gehad met Turkse provocaties, maar er komt een einde aan alles. Wat daarbij ook een rol speelt is de stand van zaken langs de Russische grens.

Eerder heb ik het al eens gehad over een studie (Pdf!!) die concludeerde dat de NATO een oorlog met Rusland verliezen zou. Sindsdien wordt dat stuk op allerlei wijzen genuanceerd en verzacht voor openbaar gebruik, maar de kern van het betoog blijft recht overeind. een oorlog tegen Rusland is op dit moment op geen enkele wijze een goed idee te noemen – tenzij je een plotselinge aanval met een overmacht aan strategische kernwapens een goed idee vinden zou.

Maar daar gaat het hier niet om. Het feit dat in allerlei militaire denktanks in de westerse wereld plotseling rekening gehouden wordt met een nucleaire oorlog met Rusland – en dat men die gedachten publiceert – is vooral zo verontrustend, omdat het kennelijk een laatste redmiddel zou kunnen zijn. Als je alles leest dat momenteel verschijnt is een dergelijke conclusie niet te vermijden. En dat is op zichzelf al iets dat sinds het begin van de jaren zestig naar mijn beste weten niet voorgekomen is. Dat geeft ernstige twijfel over de wijsheid van bepaalde westerse maatregelen en sancties, waar wijzelf bovendien meer last van hebben dan Rusland.