De vraag of er in de recente Amerikaanse geschiedenis iemand is geweest die tijdens de campagne al zoveel schandalen achter zich aan sleepte als Hillary Clinton (HRC) lijkt me eenvoudig te beantwoorden: ik kan niemand bedenken. Die schandalen worden er ook nog steeds meer, en steeds ernstiger.

De schandaaltjes waarvan Amerikanen het meest smullen tijdens verkiezingscampagnes zijn die van seksuele escapades: die zijn onvergeeflijk. Veel schandalen omtrent de geschiktheid van een kandidaat worden vaak afgedaan als verkiezingsretoriek van de tegenpartij. Men hoort het, maar denkt er desondanks van wat men wil. De rol van de media kun je daar niet los van zien: de manier waarop de media een schandaal behandelen is essentieel voor de manier waarop iets effect heeft op de verkiezingen in november. Het enige dat Hillary Clinton daarom nog overeind houdt deze verkiezingsrace, is de aarzelende manier waarop de media om gaan met de schandalen die haar omgeven. Maar dat zal niet eeuwig zo blijven: schandalen die de pers niet explosief meldt hebben de neiging onderhuids te gaan rotten. Dat valt te zien aan de mate waarin de Amerikanen Clinton vertrouwen. 37% is extreem laag voor een kandidaat die een goede kans wordt toegedicht de eerstvolgende president te worden.

Die schandalen zijn ook niet de minste. Het Benghazi-schandaal werd indertijd direct al onderdrukt, ook vanwege de slechte uitstraling die het op president Obama zou hebben. Het emailserver-schandaal is ook zo’n sudderende tijdbom. Dat HRC er niet veel meer bij kan hebben lijkt overduidelijk. Het losbreken van het volgende schandaal, dat Clinton als minister van Buitenlandse Zaken (Secretary of State) direct en persoonlijk verantwoordelijk was voor de verkoop en levering van wapens aan IS kan weinig anders dan de bom worden die haar electoraal zal wegvagen. Juist, omdat het al deze schandalen verbindt tot één grote ellende. Clinton die wapens verkocht aan de IS-medestanders van de moordenaars van Amerikaanse diplomaten (Benghazi-schandaal), die ze regelde via emails over een eigen illegale server (emailserverschandaal). Het is moeilijk de vergelijking met het Iran-Contra-schandaal niet te maken – iets wat Ronald Reagan bijna zijn presidentschap kostte. Het Iran-linkje is ook zoiets dat de geloofwaardigheid niet bepaald versterkt.

Dat Clinton niet bepaald kieskeurig was bij wie ze afgelopen jaren geld binnenharkte, ziet u hier. Praatjes voor de vaak werden nooit duurder betaald. En ze kreeg er sinds 2013 in totaal nog $21,7 miljoen voor ook. Zo kom je wel aan een eigen geschat vermogen van $250 miljoen. Want wat echtgenoot Bill in diezelfde tijd ophaalde staat hier niet vermeld. Dat hij ongeveer dezelfde tarieven rekent is bekend, maar Bill had daarnaast geen verplichtingen, dus meer tijd beschikbaar. Dat Clinton de begunstigde was van een interne partijpolitieke campagne die Bernie Sanders moest afstoppen (men heeft berekend dat Sanders zonder het bestaan van de Superdelegates de nominatie zou hebben gewonnen) is in het totaal van alles hierboven nog slechts een kleine voetnoot.

Tot op heden hebben we voor het wapenverkoopschandaal nog slechts het woord van Julian Assange, de oprichter en leider van WikiLeaks. Assange vertelde vorige week dat zijn organisatie beschikt over 1700 mails van Clinton waarin haar betrokkenheid zoals hierboven geschetst ondubbelzinnig zou blijken. WikiLeaks heeft alle belang om een sensatie aan te kondigen, dus enig voorbehoud is noodzakelijk. Desondanks is wat Assange beschreef volstrekt dodelijk voor elke geloofwaardigheid die HRC nog bezat. En die was al niet best. Enom het allemaal nog wat erger te maken: Clinton heeft een dergelijke deal onder ede ontkend. Als meineed kan worden bewezen is zelfs bij de huidige politieke gang van zaken haar kandidatuur verder onhoudbaar.

Het zet ook de Amerikaanse banden met de gematigde Syrische oppositie in een nieuw licht: dat het de USA niet uitmaakte wat precies de achtergrond van die opposanten was, als ze maar hielpen Assad weg te werken. Daarmee is de Amerikaanse regering direct verantwoordelijk voor de stroom asielmigranten die de EU thans onder de voet loopt.

Dat dit niet breder wordt uitgemeten – in pers en politiek – laat zien dat er sinds de jaren tachtig een omslag heeft plaatsgevonden in de manier waarin partijen en politieke tegenstanders elkaar bestrijden. De waarheid is ondergeschikt geraakt aan het verwerven van de macht. Dat zien we in de USA, maar ook in Nederland, en de EU.