Groepsverkrachting van 13-jarige schokt België, kopte de Telegraaf gisterenavond. Geschokt? Je kijkt er nauwelijks nog van op zullen ze bedoelen.

Arm kind. Meegaan in een groepsverkrachting op basis van het dreigement blootfoto’s door haar ex-vriendje te openbaren. Vier zijn er opgepakt. Twee zeggen dat het vrijwillig was, twee ontkennen dat het gebeurd is. Die ontkenning, zelfs van heterdaadjes, is een cultureel dingetje van mohammedanen dat ze van huis uit meekrijgen.

Twee van hen zouden de feiten hebben toegegeven maar zeggen dat alles met toestemming van het meisje gebeurde, de anderen ontkennen alles.

Verdere identificatie is daarom al niet meer nodig. De oorzaak is geen uiterlijkheid, maar innerlijkheid. Of is een zwarte ziel als je die aanwijst tegenwoordig ook al een reden om iets racisme te noemen? Verbazen zou het me niet langer, maar ik ben bereid het risico te nemen. En om het nog eens verder te onderstrepen:

Het Brusselse parket bevestigt dat er een onderzoek loopt maar weigert verder commentaar te geven aangezien het om minderjarigen gaat.

Die cynische constatering dat je er nauwelijks nog van opkijkt wordt door de schrijver van het Telegraaf-artikel perfect geïllustreerd door het noemen van een statistisch gegeven dat je als eindejaarsoverzicht zou kunnen bezien: in België werden vorig jaar 204 aangiften van groepsverkrachtingen gedaan, dat is precies 4 per week.

Vorig jaar werden in België 204 aangiften gedaan van groepsverkrachtingen, dat is ongeveer een klacht om de twee dagen. Aangenomen wordt dat er in realiteit nog meer feiten worden gepleegd maar dat slachtoffers niet altijd naar de politie durven te stappen.
In veel gevallen, zeggen experts, zijn ex-vriendjes van de slachtoffers bij de feiten betrokken. De meeste feiten spelen zich in grote steden af.

Lieve jongens die kwetsbare jonge meisjes inpalmen en daarna terroriseren. Het loverboy-principe – het spat er van af, maar benoemen is weer zo stigmatiserend. En inderdaad spelen de meeste feiten zich in de grote steden af, waar het sociale toezicht is verdampt en het respect voor de politie vrijwel nul. Kinderen die in die omgeving opgroeien lopen steeds meer risico’s eenzelfde levensverhaal te moeten ervaren. Alle mooie smoesjes van de mensen uit veiliger omgevingen ten spijt.

Toen de vader van het slachtoffer van de feiten op de hoogte werd gesteld, dreigde hij ermee het recht eigen handen te zullen nemen. Maar de politie was hem voor: er zijn vier verdachten opgepakt.

Ja, als je als ouder aankondigt de zaak in eigen beheer te nemen, dan is de politie er snel bij. Voor je het weet mondt het uit in een rassenrel – dat moeten we niet hebben natuurlijk.

Verantwoordelijke
Maar dat ouders in hun verdriet en blinde woede zich richten op de directe daders zal de verantwoordelijken wel weer even gerust stellen. De verantwoordelijken zijn – veel meer dan de daders – de mensen die dit toelaten door er van weg te kijken. Die blij en gelukkig zijn met het tekenen van een Marrakeshpact, met een klimaatakkoord dat honderden miljarden in de sloot kieperen zodat er voor veiligheid nog slechts een fooi overschiet en die je belerend toespreken als je de feiten benoemen wilt.

Steeds maar weer. Of het nu gaat om groepsverkrachtingen, meisjesbesnijdenis of het gedram over het sluieren en onherkenbaar maken van (nu nog eigen) vrouwen, het gaat steeds om hetzelfde misogyne gedrag waar niets van gezegd mag worden want: koeltoer.

Dat een valse hond wil bijten is het beest eigen. Dat je het beest niet op wilt sluiten of afschieten, maar zijn recht op vrijheid verdedigt is echter een zaak van de overheid. En die overheid, het spijt me te zeggen, is zo rot als een mispel.