Dinsdagavond zei Frits Bolkestein het bij P&W onomwonden: “Frankrijk is failliet“. Geregelde lezers van DDS weten dat weliswaar al een bijna een jaar, alsook dat de leiding van de Franse republiek er een potje van maakt, maar het gaat nu toch heel rap ineens.

Eerder deze week berichtte de ECB dat Frankrijk de Eurozone economisch kwetsbaar maakt. Volgens deskundigen moet Frankrijk in 2014 minstens 40 mld bezuinigen, maar Francois Hollande geeft nog steeds geen krimp. Na zijn U-bocht vorige maand, en het schandaal waarbij een aantal medewerkers van de Parti-Socialiste er geld op buitenlandse bankrekeningen op na bleek te houden, lijkt de president vastbesloten een voorschot te nemen op een rustige Kerst: voor 2013 zit er niets meer in de planning.

Analisten die er tot nog toe vanuit gingen dat Frankrijk tussen 2014 en 2017 het risico liep in een secundaire depressie te verzeilen, hebben hun prognoses bijgesteld: men gaat er nu vanuit dat dit jaar de grote klap al vallen gaat. Het lijkt er sterk op dat het primaire begrotingstekort dit jaar enorm uit de hand gaat lopen (INSEE is de Franse tegenhanger van het CPB):

Dit primaire tekort is onvermijdelijk geworden, nu alles er op wijst dat het Franse bedrijfsleven in 2013 enorme klappen krijgt:

Want ook het beeld van leningen aan bedrijven laat zien dat de economie meer en meer tot stilstand komt:

En dat in een land waar 57% van de economie afhankelijk is van de overheid. Ergo, het bedrijfsleven dient al de uitgaven van de overheid uiteindelijk op te brengen via belastingen. Als die belastingen niet komen vanwege aanhoudende en groeiende verliezen, komt Frankrijk in een spiraal des doods (in economische zin). Ongelukkig genoeg groeit de publieke sector er altijd harder dan de private bedrijven. Al minstens 25 jaar in ieder geval:

En dat zien we dan weer terug in de rentabiliteit van die private bedrijven:

Want ook de binnenlandse consumptie is in een vrije val geraakt:

Wat onder meer een gevolg is van de exploderende werkloosheid in het land.

En dus valt ook de industriële productie terug:

De situatie in Frankrijk is hoogst bedreigend voor de economie van de Eurozone als geheel. De centrale plaats van Frankrijk binnen de zone is namelijk niet alleen politiek, maar door de geografische centrumfunctie is het land van essentieel belang voor de export van zijn buurlanden. Buren neigen er logischerwijs toe vooral met elkaar te handelen, zodat een stevige depressie in Frankrijk de omliggende landen eveneens in het hart treft. Dat toont zich dan ook in de voorspellingen voor de Franse import:

Speciaal voor Spanje is dat rampzalig. Frankrijk is ook voor Duitsland de belangrijkste handelspartner, maar de Duitse export is dusdanig gediversifieerd dat de Duitsers er weinig effecten van zullen voelen. Spanje daarentegen exporteert vooral zaken als landbouwproducten, die Frankrijk ook zelf beschikbaar heeft. Voor Italië geldt iets dergelijks in haar relatie met Frankrijk.

Voor Duitse bedrijven is de Franse ineenstorting internationaal juist een uitstekende kans marktaandeel te winnen. Duitsland lijkt weer op stoom te komen, en het Franse bedrijfsleven is daarvan potentieel het eerste slachtoffer.

Frankrijk betaalt nu de prijs voor een lange traditie van aanzienlijke staatsbemoeienis, die overigens door zowel socialistische als gaullistische bestuurders werd gepropageerd. Mr Pengouin (Hollande) is hoogstens de laatste en meest incompetente van het stel. Frankrijk is niet gewoon failliet: het land kampt met zulke enorme structurele problemen dat het de gehele Eurozone zou kunnen meeslepen. De Duitse krant Die Zeit voorspelde gisteren al het einde van de 5e Republiek, al lijkt dat vooralsnog een beetje voorbarig. Desalniettemin is Frankrijk niet voor niets het land dat in Europa – terecht – het meest met volkse revoluties wordt geassocieerd.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.