De strapatsen van het EHRM gaan steeds vaker in tegen de logica van het gezonde verstand, zonder te overtuigen door resultaten.

In Italië kent iedereen zijn naam: Bernardo Provenzano, capo di tutti capi, bovenbaas van de maffia. Hij was van de Corleone clan, maar dan de echte. Zijn bijnaam was de Tractor, dat geeft aan hoe hij met iedereen afrekende die hem in de weg zat, onder wie twee rechters en een burgemeester.

Provenzano overleed in 2016 aan blaaskanker. Hij was 83 en zat al tien jaar vast in de zwaarst bewaakte gevangenis van Italië.

Tegenwoordig wordt er door de maffia minder geschoten en meer met duur betaalde advocaten gezwaaid. Zij voerden rechtszaken om Provenzano in een comfortabelere omgeving te krijgen, gezien zijn leeftijd en slechte gezondheid. Op het moment dat hij overleed, was zijn zaak bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) aangeland. De mensenrechten van deze psychopathische massamoordenaar zouden in het geding zijn.

Burgers of organisaties kunnen bij dit Europese Hof een zaak voorleggen tegen één van de 47 landen van de zogeheten Raad van Europa, als ze in dat land zelf uitgeprocedeerd zijn. Pardon, 47 landen in Europa? Ook landen die grotendeels in Azië liggen, zoals Turkije, Kazachstan en Azerbedzjan, zitten erbij. Het Hof telt 47 rechters, uit ieder land één. Inderdaad, rechters uit Turkije en Kazachstan waken over uw mensenrechten…

Nederland werd ooit door het Hof op de vingers getikt voor het bestaan van voorarrest: het Hof vindt dat iedere verdachte zijn proces in vrijheid moet kunnen afwachten. Dat criminelen met een dubbel paspoort er dan meteen tussenuit knijpen naar het land van herkomst, om daar voorgoed buiten bereik van de Nederlandse justitie te blijven: pech gehad.

Eerder dit jaar trok een vonnis van dit Europese Hof veel aandacht.

Een Oostenrijkse politieke activiste ter rechterzijde had zich voor een klein publiek van gelijkgestemden hardop afgevraagd of de profeet Mohammed goedbeschouwd geen pedofiel was, gezien zijn gedocumenteerde huwelijk als vijftiger met een meisje van 7. Het uiten van deze veronderstelling was mogelijk in strijd met de Oostenrijkse blasfemiewet. Een journalist die undercover in de zaal zat, verwittigde de politie, en inderdaad, ze werd veroordeeld tot een geldboete, tot aan de Oostenrijkse Hoge Raad toe. De uitspraak zou ‘minachting van een godsdienst’ inhouden.

Daar nam ze geen genoegen mee, ze klaagde Oostenrijk aan bij het EHRM. De vrijheid van meningsuiting is tenslotte een mensenrecht, of zou dat moeten zijn. Maar Oostenrijk kreeg gelijk.

Deze zaak leidde tot enige consternatie onder veel niet-moslims in Europa, niet alleen door de uitspraak, maar vooral door de motivatie. Het Hof wierp klaagster onder meer voor de voeten dat zij had nagelaten haar gewraakte uitspraak ‘in te leiden met een neutrale historische context ‘. Ze had bijvoorbeeld kenbaar moeten maken dat betreffende profeet, behalve met de kleine meid, ook met maar liefst acht vrouwen was gehuwd waar je, gezien hun leeftijd, wel seks mee kon hebben zonder een strafbaar feit te plegen. Wat niet wegneemt dat genoemd huwelijk werd geconsumeerd toen het meisje 9 was.

Het Hof was echter ook van mening dat dit ‘een andere morele betekenis’ had in de tijd dat het speelde. En dat je daarom niet zonder meer van pedofilie kon spreken. Daarmee leverde je ‘geen objectieve bijdrage aan het publieke debat over kindhuwelijken…’ U denkt misschien, welk debat? Die huwelijken moeten gewoon verboden zijn in de beschaafde wereld.

En het werd nog gekker: in het vonnis stond dat ‘een ieder moet kunnen rekenen op gerechtelijke bescherming van zijn religieuze overtuigingen…’

C’est religieux donc je peux, zoals de Fransen zeggen: het is religieus, dus het mag. Peutertjes genitaal verminken, mensen op de brandstapel zetten, terroristische aanslagen plegen: zeg er maar niks van, je zou eens iemand in zijn religieuze vrijheid kunnen aantasten.

Het Hof deelde tenslotte mee dat ze met dit vonnis ‘de religieuze vrede wilde bewaren in Oostenrijk’. En in de andere 46 landen van haar jurisdictie, neem ik aan. Dat lijkt mij geen taak voor rechters, maar als welwillende en politiek correcte persoon zou je nog kunnen denken: goed bedoeld. Tot je te binnen schiet hoever men in bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk is gegaan om ‘de religieuze vrede te bewaren’.

Door heel Engeland werden duizenden meisjes van autochtone en sociaal zwakke afkomst jarenlang stelselmatig verkracht door bendes islamitische Aziaten. Daar vielen doden bij. Dat het zo lang kon duren ondanks talloze signalen dat er iets ernstig mis was, kwam door de onwil van de lokale politiek en de politie om in te grijpen – daarover bestaat geen twijfel meer. Dit gebeurde uit angst om voor racist uitgemaakt te worden en genoemde bevolkingsgroep en religie te stigmatiseren. Dat laatste zou kunnen leiden tot sociale onrust of erger. Om dezelfde redenen lieten ook veel media het nieuws links liggen, en konden de criminelen rustig hun gang blijven gaan, gek genoeg beschermd door hun religie.

En daarom heeft het Verenigd Koninkrijk ook de Pakistaanse Asia Bibi geen asiel willen verlenen na haar vrijspraak. U weet wel, de christelijke vrouw die tien jaar voor niks vastzat in een Pakistaanse dodencel. In bepaalde opzichten wordt heel Engeland gegijzeld door een paar miljoen Aziatische moslims.

Het EHRM wil religieuze conflicten voorkomen, maar gooit olie op het vuur door intolerante groepen in de samenleving ruim baan te geven. Die maken op hun beurt zowel nationaal als internationaal gretig gebruik van de ruimte die het westerse rechtssysteem ze biedt. Dat desalniettemin meteen bij het grof vuil gaat, mochten zij het hier ooit voor het zeggen krijgen.

---

Deel 2 van dit artikel verschijnt morgen.