Wie zich nooit eerder bewust was van de manier waarop in een politiek verdienmodel werkt wordt op dit moment op zijn wenken bediend.

Ahmed Marcouch maakte zich vanmorgen in De Telegraaf namens de regeringscoalitie boos over ‘Misbruik van de racismekaart’. Werkelijk tè grappig. Niet alleen beschouwt de PvdA de racismekaart klaarblijkelijk als haar exclusieve eigendom, maar bovendien wenst zij zelf te bepalen welke kleur op welk moment wordt gepeeld.

Dat DENK op dit moment aan de haal lijkt te gaan met opnieuw een deel van de achterban die de PvdA als de hare beschouwt blijkt onverteerbaar. Overigens is de PvdA hierin niet uniek. In de strijd om de achterban zagen we daarom gisteren al de logische samenwerking van de PvdA met D66, dat zich sinds een jaar of tien mag verheugen in een substantiële Turkse achterban – met als gevolg de ontkenning van de Armeense genocide, en gisteren dus een motie die de islam extra bevoordelen moet boven de rest van Nederland. Hoe dat werkt met die Armeense genocide laat het geschutter van Angela Merkel tegenover de Turkse president Erdogan zien. Met D66 is het niet anders: principes zijn er om te worden afgeruild tegen eigenbelang.

De VVD van Zijlstra heeft het makkelijker. Niet dat die partij geen vertegenwoordigers kent van allochtone huize – dat is niet het punt. Maar binen de VVD heb ik nog nooit bloed- en belangengroepen zien opereren op een manier die zelfs maar vaag doet denken aan hoe dat bij de PvdA gaat – de bitterbalgroep even buiten beschouwing gelaten natuurlijk.

Nu wil het feit dat de PvdA de zwarte stem al enige tijd heeft verwaarloosd. Ernstig verwaarloosd. Sinds John Leerdam – niet bepaald iets om je te willen herinneren overigens – kan ik me geen zwart Kamerlid meer herinneren. De groep mensen die oorspronkelijk uit Suriname kwam is dan ook veel beter geïntegreerd – en dus over het politieke landschap verspreid geraakt – dan de meeste moslims uit Turkije en Noord-Afrika.

Ik heb het al eens eerder genoemd, maar bij de PvdA wordt traditioneel de kieslijst samengesteld via het systeem mannetje-vrouwtje om en om, waarna er dan een stevige scheut kleurtjes wordt bijgemengd – waarbij de M/V-verdeling in stand gehouden wordt.

Staat goed, maar blijkt tot niets te verplichten.

Kijk naar de samenstelling van het kabinet en de Kamerfractie. Valt U niet op, dat de PvdA-fractie voor het leeuwendeel bestaat uit vrouwen en gekleurde mensen? Dat is omdat zij het politieke residu vormen van het machtsdenken binnen de PvdA. Als het op de baantjes aankomt, gaan altijd de witte mannen voor. Natuurlijk vanwege een grotere geschiktheid – ik ga niet ontkennen dat dat een terechte rol speelt. MAAR HET ZEGT ALLES OVER DE MANIER WAAROP DIE KIESLIJST WORDT GEVULD.

Een enkel vrouwtje mag dan staatssecretaris worden, heel soms iemand minister op een weinig essentieel departement, maar het gros van de kandidaten slijt zijn jaren in de Kamerfractie, zonder kans op enige promotie. Kamervoorzitter Kadhija Arib is een point in case. Het Kamervoorzitterschap was haar enige kans boven het eeuwige gesukkel in de Kamer uit te stijgen – en ze heeft meer dan twintig jaar moeten wachten op die kans. En nog was het genadebrood, want er waren algemeen als sterker beschouwde kandidaten binnen de PvdA.

Dat Marcouch zich nu over andermans gebruik van de racismekaart beklaagt is niet alleen een gotspe, het is eenvoudig een klucht. Bij de PvdA is racisme simpelweg onderdeel van het verdienmodel. Zou hij dat niet beseffen?