Dat Deutsche Bank in de shit zit zal de meesten van u worst zijn. Dat wordt anders als je naar Duitsland en het grote plaatje kijken gaat.

Duitsland heft op dit moment drie crises tegelijk gaande. De eerste, – de sanering van Deutsche Bank die deze week vorm kreeg – is een economisch drama dat al een paar jaar in aantocht was, maar het moment is politiek uitermate ongelukkig. De tweede is de aanstaande benoeming van de Duitse minister van Defensie als voorzitter van de EC. Een typisch gevalletje van een dark horse dat op het laatste moment door de regeringsleiders ingeschoven werd, en het splijt de Duitse coalitie die toch al bijzonder wankel was. De derde crisis is er vooral een in opbouw. Er dreigt al tijden een economische recessie, maar de val van Deutsche Bank gecombineerd met de optie van een No-deal-Brexit zouden schokken kunnen produceren die het Duitse bestel blijvende schade toe brengen.

Deutsche Bank
Het probleem met Deutsche is ernstiger dan men buiten Duitsland beseft. Het was de enige superbank van de EU. Niet alleen is Deutsche Bank een systeembank die Duitsland zich niet veroorloven kan te laten ploffen, maar ook de EU zou het zich niet veroorloven kunnen deze bank te verliezen. Maar het gevoel van naderend onheil overstijgt het leed en moedeloosheid van de 18.000 bankiers die nu hun baan verliezen.

At the end of the day, all of the frenzied whispers in the press about Deutsche Bank CEO Christian Sewing’s sweeping restructuring hardly did it justice. Instead of moving slowly, the bank started herding hundreds of employees into meetings with HR, first in its offices in Asia (Hong Kong, Sydney), then London (which got hit particularly hard) then New York City.

En voor de aanstaande ex-employees zijn de alternatieven mager:

By some accounts, it was the largest mass banker firing since the collapse of Lehman, which left nearly 30,000 employees in New York City jobless. Although the American economy is doing comparatively well relative to Europe, across the world, DB employees might struggle to find work again in their same field.

Dat probleem bestaat wereldwijd:

De reorganisatie van Deutsche Bank is rigoureus. Onder andere de handel in aandelen wordt in haar geheel beëindigd. Mogelijk nog groter is de opruiming onder de Amerikaanse activiteiten. De consequenties? Deutsche gaat terugvallen naar de status van een grote regiobank van Europese proporties.

Over de zakelijke perspectieven is niemand erg positief:

As a JP Morgan analyst pointed out, questions linger over DB’s ability to grow, its “ability to operate a corporate franchise without a European equity business.”

Maar voorlopig is dit niet meer dan het begin van de grote onttakeling die de bank wacht. Er hangt een Lehman-sfeer in de lucht – de vergelijking is obligaat sinds èlk bancair probleem van enige omvang er mee vergeleken wordt – maar de stille terugtocht van een aantal grote klanten en financiële steunpilaren van de bank zijn een teken aan de wand dat er nog grote klappen kunnen volgen. Onderdelen die verkocht kunnen worden zullen gaan, wat niet direct geld oplevert kan worden gesloten.

En dan, als dat onvoldoende is? De kosten van deze reorganisatie worden geschat op €7,4 miljard. Het tweede kwartaal wordt Deutsche Bank verwacht een nettoverlies van €2,8 miljard te schrijven. Als dit plan faalt en de aandelenkoers (die overigens al jaren op een laag niveau schommelt, de problemen zijn niet van vandaag of gisteren)

gaat schuiven, is een redding door de Duitse overheid een mogelijk laatste kans scenario. Of de omvang van de bank niet te groot is voor de Duitse staat alleen? Alleszins waarschijnlijk, en u ziet waar de drie crises die ik hierboven noemde in elkaar zullen overlopen. Het gegrinnik dat dan vanuit Griekenlandn te horen zal zijn wordt dan nog slechts overstemd door Duits tandenknarsen.

De benoeming van Christine Lagarde als ECB-presidente zou in ieder geval een willig oor kunnen betekenen voor een meer expansieve monetaire politiek die de Bundesbank nooit zou hebben gehonoreerd. Maar of de Duitse economie daarmee echt blij moet zijn? Voor veel Duitsers zou dit opnieuw betekenen dat de ECB niet is wat zij graag zouden willen zien, en opnieuw zou electoraal dat een versmalling van Merkels coalitie inhouden.

Lagarde and Vice President De Guindos have warned of the need to carry out measures to avoid a possible financial crisis, proposing different mechanisms to mitigate the shocks created by excess risk. Both are right, but that search for mechanisms to work as shock buffers runs the risk of being sterile when it is the monetary policy that encourages excess. When the central bank solves a financial crisis by absorbing the excess risk that the market once took it does not reduce it, it only disguises it.

Andere problemen die actueel worden zijn de NATO-vraag om troepen voor de Perzische Golf te sturen, waar de regering-Merkel vooralsnog niets in ziet, (gaat wel weer met gedonder in de coalitie), en de groeiende weerzin tegen het sociale klimaat dat Duitsland perverteert. In het land bestaat een groeiend gevoel dat je niet meer zeggen kunt wat je vindt omdat de sociale correctheid als een verstikkende deken het dagelijks leven overheerst.

There appears to be a significant gap between what Germans say in public and what they think…. Fifty-seven percent of Germans say that it is getting on their nerves that they are “increasingly being told what to say and how to behave”.

Dat is een voedingsbodem voor grotere sociale onrust, omdat het druk opbouwt die vooralsnog geen uitlaat klep kan vinden. Geen enkel land gaat daar op vooruit.

---

Meer lezen over de Merkel-crisis, Duitsland en haar verkiezingen en eerdere analyses? Op VoL vindt u het.

Meer over Deutsche Bank vindt u hier.