Bij De Telegraaf was vandaag weer eens ophef. Het verdienmodel van ophef werkt dus nog steeds, want de reagerende dames liepen de virtuele voordeur plat.

En dat alles omdat iemand had gezegd dat dik zijn ‘een keuze’ is. WÁÁÁÁÁÁÁHAAA!!! begon meteen een kudde mastodonten te krijsen: een beetje meer respect voor mij en mijn schildklieraandoening, ja? Journalistiek tuig. Grmbl, grmbl.

Natúúrlijk is het zo dat dik zijn en blijven een keuze is. Mohammedaan zijn is dat ook – en het is niet altijd gezond om geen mohammedaan meer te willen zijn als je het eenmaal ooit bent geweest. Want iedereen die denkt dat je dik wordt van ademen is werkelijk niet goed bij zijn hoofd. Stoppen met eten en hard werken scheelt enorm voor je lichaamsgewicht. Het is een bot feit waar niemand van de krijsers geneigd is aandacht aan te willen schenken, maar het is toch echt zo. Wat heel vervelend is, is dat het bepaald niet comfortabel is, en eigenlijk alleen geschikt foor monomane doorzetters. Maar dan raak je ook wat kwijt.

IK beweer niet dat het gezond is, vermageren. Ik beweer ook niet dat dik zijn gezond of ongezond is. Zelf ben ik een dikke ouwe aap, en daarmee heel gelukkig. Door bomen slingeren om de vrouwtjes te imponeren was leuk zo lang het duurde, maar op een bepaald moment weet je het allemaal wel. Je kunt ook dag in dag uit langs velden en wegen gaan rennen om je endorfine-verslaving te accommoderen, en dan wordt je toch een partij pezig! Maar ja, als je niet op past ren je onder een vrachtwagen in het westelijk havengebied. Of je bleek in plaats van een hartinfarct een herseninfarct te hebben gekregen – heel vervelend als je jarenlang heb gerend om je leven met jaren te verlengen, en je versloeg het gemiddelde uiteindelijk met maar drie maanden.

Wat die dames die reageerden op De Telegraaf betreft: get-a-life! Wie kan het wat schelen dat jullie stiekem aan de Mon Cheri bonbons zitten de hele dag, zolang je je alcoholroes niet vanuit het open slaapkamerraam schreeuwt en de bouwvakkers afschrikt? Na aftrek van alle moeite en ellende die je hebt gehad van je vermageringsobsessie is het rendement (gewonnen tijd minus verloren tijd door vermageringsellende) maar zelden om vanuit de hemel over naar huis te schrijven. En als je het slechte humeur dat je er van had daarmee in overweging neemt, is het zeker de moeite niet waard.

Tenzij je een sociaal drama bent. Want als je aan de lijn bent, heb je altijd iets om over te praten.