De dood van een goudvis levert een Amerikaan vier maanden celstraf op.

Levende wezens vermoorden, uit wraak of voor de lol, dat doe je gewoon niet. Het is heel onbeschaafd. Wel om ze op te eten overigens. Vandaar dat mijn eerste vraag vaak is: hoe smaakt dat? Dat heeft de kleine aapjes rondom mij al vaker een trauma opgeleverd begreep ik van de inpandige dierenpsycholoog. Maar je kunt niet alles hebben.

Volgens mij is het echter vooral een kwestie van perspectief. Identificeren we ons niet teveel met onze huisdieren? Als een huisdier een gewaardeerd metgezel wordt, is de dood er van een traumatische gebeurtenis. Toen mijn dochter aankwam met een Russische dwerghamster heb ik dan ook diep gezucht – zo’n diertje trekt het iets van een jaar, en dan is-ie ineens dood. Intussen ligt die kleine al weer een jaar of tien in de diepvries hier achter mijn verblijf. Die hamster, hè?

Maar dit gevalletje is eerder een veroordeling om het toebrengen van een trauma dan vanwege de moord op die vis – daar zullen de reigers in ons land vast heel opgelucht over zijn.

In de Verenigde Staten is een man veroordeeld tot vier maanden gevangenisstraf nadat hij tijdens een ruzie de goudvis van de zoon van zijn vriendin had gedood.
(..)
De jongen vertelde aan de politie dat hij zijn vis in twee helften doorgesneden op een snijplank in de keuken had teruggevonden.

Zoals ik al zei: verrot onbeschaafd.

,,De negenjarige is echt getraumatiseerd door de gebeurtenis”, zei de officier van justitie.

Eigenlijk had de politie de man na arrestatie moeten dwingen het beest rauw op te eten – maar dat zou het trauma ongetwijfeld nog groter hebben gemaakt. Huisdieren opeten vinden mensen ook nooit een leuk idee – met uitzondering van het konijn van Youp van het hek natuurlijk, maar dat ligt aan Youp.