Een belangrijk gevolg van het verstoppertje spelen van politie en andere overheidsinstanties, is dat nu blijkt dat zij inderdaad de boel stelselmatig mooier voorstelden dan waar was, de verontwaardiging bij Otto Normalverbraucher ( de Duitse Jan-met-de-pet) gigantische vormen aanneemt.

Duitsland is een gezagsgetrouw land. Maar om diezelfde reden verwachten Duitsers – veel meer nog dan Nederlanders die dezelfde neiging hebben – dat hun overheid hen eerlijk zegt hoe zaken in elkaar zitten. Dat zij van overheidswege structureel zijn voorgelogen, en dat dat nu uit komt dankzij verklaringen van politieagenten dat hun meerderen hun werk frustreerden om politiek onwelgevallige feiten weg te moffelen schokt het land meer dan de feiten zelf hadden kunnen doen.

Ironisch genoeg is ook de Duitse landelijke pers geschokt dat de overheid haar via de politie glashard bleek voor te liegen. Ironisch, omdat journalisten van veel landelijke Duitse bladen er maar al te gemakkelijk in meegingen, zogenaamd voor het hogere doel: het buiten houden van de als gevaarlijk rechts gepercipieerde protesten van een beweging als Pegida. Naar nu ook hen hopelijk duidelijk geworden is, hebben journalisten zich daarmee op een gevaarlijke glijdende schaal begeven. Al ben ik niet al te optimistisch dat het zal zijn doorgedrongen na de oprakeling van het Keulse politierapport. Iets met één zwaluw die nog geen zomer maakt.

Bovendien, en dat is weer een treurige constatering, werden de landelijke journalisten gedwongen in dit geval de ogen te openen, omdat de lokale pers in Keulen zich gewoon van haar taak kweet, en aan de kaak stelde wat aan de kaak diende te worden gesteld. Daardoor duurde het wat langer, maar sijpelde het nieuws dat eerder gemeld had moeten worden uiteindelijk toch door. Gelukkig maar.

Er is nu wat beweging in het politiek correcte landschap. Zoals ik hierboven al zei: een rel als deze heeft meer gevolgen dan welke reactie van de burgerij ook. Dat is een signaal van een ongezonde mentaliteit, waar we de eerste twintig jaar niet volledig van verlost zullen raken. Want wie zich eenmaal heeft laten besmetten met dit meedenkvirus (met regenten), zal nooit meer helemaal onafhankelijk zijn. Het zal altijd nodig blijven, de generatie journalisten die nu de redacties van de landelijke Duitse bladen bevolken, met argwaan te bezien.

Ik wilde dat het anders was, maar hopen op een wonder zal je maken tot weinig anders dan een martelaar.

Die beweging die nu gaande is stemt desalniettemin toch hoopvol dat de ergste waanzin nu voorbij zal zijn. De krant Die Welt riep vandaag op tot een minder slaafs volgen van de overheid door journalisten. Dat klinkt goed, maar één van mijn Twittercontacten (rechts) meldde mij vannacht per ommegaande, dat dat vijf jaar geleden ook al besproken werd. Dat stemt droef, en bewijst opnieuw dat dit niets is dat je zo nu en dan ophaalt, maar voortdurend dient te bewaken.

Even bemoedigend, maar evenzeer een kwestie waarvan je je afvraagt of dat een structurele aanpak worden zal, is de aankondiging dat deze groep tuig mogelijk Duitsland uitgezet zal worden. Minister Heiko Maas:

“De wet staat toe dat mensen gedeporteerd worden hangende hun asielaanvraag als zij tot meer dan een jaar gevangenisstraf worden veroordeeld, en dat kan met zedendelicten.”

Of dat met de SPD in de regering zelfs maar gebeuren gaat? Ik betwijfel het eerlijk gezegd sterk. Daarvoor moet er meer gebeuren. Naar ik vrees – en ik zeg dit met een enorme slag om de arm – zullen er eerst wat kinderen van toppolitici tot de slachtoffers moeten gaan behoren eer de volle ernst doordringt. Zoals het ‘rechtse’ gevaar voorpaginanieuws werd dankzij Anders Breivik, de Noorse gek met grootheidswaanzin die bijna 200 jonge Noorse socialisten afknalde, en wiens daad klaarblijkelijk nog steeds door het achterhoofd van linkse elites woelt. Dat wens je niemand toe en het klinkt ontzetten hard: maar voor het heil van Jan-met-de-pet in de Europese lidstaten kan zoiets niet vroeg genoeg gebeuren. Als zoiets dan toch gebeurt, dan maar liever bij mensen die met de boodschap wat kunnen doen. Opdat ze er zorg voor zullen dragen dat het nóóit meer gebeurt.