Brexit is begonnen. Vanmorgen overhandigde de permanente afgevaardigde van het UK in Brussel de 6 kantjes die tezamen de Artikel50-brief vormden.

De afgelopen dagen is er nog een en ander ter sprake geweest over Brexit in het UK, maar de vastbeslotenheid van zowel Conservatieve regering als de Labour-oppositie de uitslag van 23 maart 2016 te respecteren maakte het tot weinig meer dan achterhoedegevechten. Toch viel mij dinsdagavond bij de uitzending van een ingelaste Question Time in Birmingham op dat de BBC ergens nog steeds leek te hopen dat het slechts een boze droom was dat het UK op 28 maart zou aankondigen de EU binnen twee jaar te verlaten.

BBC
Vanmorgen bleek opnieuw wat een kansloos parcours de media met hun eigen werkelijkheid hebben bewandeld. Door de brief van vanmorgen is het proces onomkeerbaar geworden. Dat de BBC vanmiddag nog steeds sprak over de mogelijkheid dat de onderhandelingsperiode van twee jaar met unanimiteit van beide zijden zou kunnen worden verlengd onderstreepte dat alleen maar. De vastbeslotenheid van Labour het afgelopen half jaar heeft daar sterk aan bijgedragen vermoed ik, en dat verdient alle hulde die het verdient. Het maakt het zeer onwaarschijnlijk dat een reeks toevalligheden die een Labourregering aan de macht zou brengen alvorens het gehele proces is afgewikkeld, nog tot een koerswijziging ter elfder ure zou kunnen leiden. Het vertrek van het UK is onomkeerbaar nu: live with it.

Onderhandelingen
Hoe Brexit er uit zal gaan zien is intussen nog een open vraag. De EU heeft geweigerd al voor het verzenden van de Artijkel50-brief te onderhandelen, en daardoor is de onderhandelingstijd aanmerkelijk verkort. Men verwacht niet voor eind mei, mogelijk zelfs pas in juli met onderhandelen te beginnen. Maar als het in oktober 2018 niet is afgerond, is dat te laat om een formele volledige behandeling nog af te ronden voor de nu officieel geworden scheidingsdatum van 29 maart 2019.

Die onderhandelingen zullen dus niet langer dan 15 maanden kunnen duren, en praktisch gezien is dat alleen nog over de boedelscheiding. Dat het UK een elementair vrijhandelsverdrag wil afsluiten in diezelfde periode is een wens uit Londen die in Brussel niet direct lijkt te worden gedeeld. De spreekwoordelijke EU-arrogantie zal daaraan niet vreemd zijn. De bekendmaking van Donald Tusk vanmorgen liet opnieuw zien hoe zuur de druiven voor de EC zijn. Komiek, maar ook getuigend van onvolwassenheid.

Druk op Eurocraten
Het zijn dan ook vooral de apparatsjiks in Brussel die de grote klappen krijgen van het verlaten van de EU door het UK. Duitsland heeft belang bij een vlot handelsverdrag met Londen, en zal druk zetten op de Eurocraten in Brussel.

Een andere factor is wat dat betreft de behandeling van het UK. Niettegenstaande de druk van binnenuit om ‘een voorbeeld te stellen’ en dus het UK maximaal te treiteren bij het uittredingsproces, is er het gevoel dat veel andere lidstaten zouden kunnen krijgen bij een al te hardhandige en ongenereuze boedelscheiding. Veel verstandige mensen zien de Brusselse maffia steeds meer als een bezettingsmacht.

Het onlangs licht herziene en door de Nederlandse regering zonder verder Kamerdebat braaf ondertekende Tweede Verdrag van Rome (vorige week) beoogt de lidstaten sterker aaneen te smeden: dat impliceert dat een vertrek – elk toekomstig vertrek – verder wordt bemoeilijkt. Dat zou meer weerstand op kunnen roepen bij staten die zich steeds ongemakkelijker voelen onder de pressie vanuit Brussel. Ik noem slechts landen als Polen, Hongarije en Slowakije, maar er zijn meer landen in Oost-Europa die bepaald ongelukkig zijn met de wijze waarop de Eurocratie de Brexit tot op heden heeft aangepakt.