Voor Ahmed Aboutaleb is elk media-optreden een potentieel pr-risico omdat een journalist over zijn dubbele nationaliteit kan beginnen. Wat zegt het dat de Rotterdamse burgemeester in elk interview ongevraagd begint over loyaliteit? Niemand trekt die ooit in twijfel.

Gaat goed met de omgekeerde integratie. Een verre tante van Haatsnee Bouazza, Hamas-fangirl Hanien Zoabi, spreekt op 9 november 2015 op de anti-Kristallnachtherdenking georganiseerd door Nederland Bekent Kleur Platform Stop Racisme & Uitsluiting het Nederlands Palestina Komitee. En op de echte Kristallnachtherdenking van het Centraal Joods Overleg spreekt Ahmed Aboutaleb.

Zal de Rotterdamse burgemeester er ook ditmaal in slagen het onderwerp op zichzelf te betrekken? En begint hij weer over zijn dubbele paspoort? Aboutaleb is een vaardig aan-elkaar-knoper, vooral bij alles wat met onze geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog te maken heeft. Hij weet hoe hij deze oorlog, waarin Marokkanen geen enkele rol gespeeld hebben, in verband kan brengen met zijn eigen levensverhaal ‒ zoon van een gastarbeider, dus discriminazi ‒, met de vermeende moslimvervolging in Nederland en natuurlijk de islamitische kluchtelingen. Alles voor de #islam, al moet de eerste msm-journalist dit mechanisme nog in de gaten krijgen. Tegen de oorlog kan immers niemand op, dan stel je geen vragen meer.

Twee paspoorten
Aboutaleb werd op 11 oktober geïnterviewd in een staatsradioprogramma over de naoorlogse wederopbouw van Rotterdam. Het is de maand van de geschiedenis. De burgemeester heeft een essay geschreven over ‘zijn geschiedenis en die van zijn stad’, aldus de website van OVT. Aboutaleb draait zijn programma af, zoals we dat van hem gewend zijn: ‘Een burgemeester moet zich nou eenmaal bezighouden met 4 mei. Ik heb me daar de afgelopen weken in verdiept.’ Ietwat schools lepelt hij de historische feiten op over het platgebombardeerde Rotterdam. Op 6.20 vertelt hij over de Joodse onderduikster Rebecca, die tijdens de oorlog met haar man en anderen ondergedoken heeft gezeten achter het orgel van de Nederlands Hervormde Kerk in Rotterdam-Zuid. De koster beschermde de Joden en bracht de baby van Rebecca onder bij zijn zuster. Allen hebben het overleefd. Aansluitend, op 7.20, maakt de burgemeester een nogal ongerijmde sprong van de Joden naar hemzelf: ‘En hoe weinig het dragen van een paspoort zegt over de loyaliteit aan een land. Ik ben zoals u weet drager van twee paspoorten.’

‘Nog wel‘, grapt de presentator. ‘Nog wel.‘

‘Die houd ik vrees ik totdat jullie me ten grave dragen’, vervolgt Aboutaleb. ‘Maar dat dat zo weinig zegt over loyaliteit aan een land.’ En dan gaat hij godwinnen: ‘Er waren mensen met een Nederlands paspoort bij de Waffen-SS. En vreemdelingen zonder uitnodiging hebben Nederland bevrijd. Daaraan zie je hoe dun de scheiding is tussen goed en kwaad.’

Klakkeloos napraten
Wat zegt het dat Aboutaleb ongevraagd begint over loyaliteit? Niemand valt hem aan, niemand trekt ooit zijn loyaliteit in twijfel. En waarom gebruikt hij het bombardement op Rotterdam en het verhaal van een Joodse onderduikster om te verdedigen dat hij twee paspoorten heeft? In 2007 dook schrijver dezes voor de website Hoeiboei in de Marokkaanse nationaliteitswet (dit staat hier). De kwestie van de dubbele paspoorten van de staatssecretarissen Albayrak en Aboutaleb speelde. Marokkanen zeiden desgevraagd tegen journalisten dat zij ‘nu eenmaal niet van de Marokkaanse nationaliteit af kunnen’. Dit werd niet gecheckt.

Volgens de code de la nationalité marocaine van 1958 kunnen geëmigreerde onderdanen die vrijwillig een tweede, buitenlandse nationaliteit hebben verworven wel degelijk hun Marokkaanse nationaliteit inleveren. De koning kan, aldus de wetstekst, een aanvraag honoreren door middel van een beschikking. Maar geen Marokkaan dient een aanvraag in. Hoezo eigenlijk niet? Het zou hen verlossen van de tentakels van M6.

In oktober 2010 publiceerde ik een vervolg op Hoeiboei, naar aanleiding van een Kamerdebat met het net beëdigde kabinet-Rutte over de dubbele nationaliteit van bewindslieden.

Onvrijwillige verkleefdheid
Ook ditmaal eindigde ik met een oproep aan Aboutaleb, inmiddels burgemeester van Rotterdam, om gebruik te maken van de mogelijkheid zijn Marokkaanse nationaliteit op te geven. Het staat op bladzij 12, in artikel 19, eerste lid van de code de la nationalité marocaine. De artikelen 25 tot en met 29 beschrijven de te volgen procedure. Want zéggen dat je loyaal aan Nederland bent, zoals Aboutaleb in elk interview doet, is natuurlijk leuk, maar daden zijn in Rotterdam nog altijd beter dan woorden. Prominente in dit land verblijvende Marokkanen en hun ansaar helpers bij de staatsmedia mogen dan beweren dat die toestemming nooit wordt gegeven, maar als een flinke groep een aanvraag zou indienen en de publiciteit zoekt, lijkt me dat de koning op zijn minst in verlegenheid wordt gebracht. Show, don’t tell, Ahmed.

Een reaguurder wees op een internationaal verdrag uit 1880, het Verdrag van Madrid. Dat staat boven de nationaliteitswet van Marokko en wordt in de slotbepalingen daarvan genoemd als een fundamenteel en constant principe van het binnenlandse recht. In dat verdrag uit 1880 is bepaald dat voor alle Marokkanen een allégéance perpétuelle geldt. Zij moeten eeuwige trouw schenken aan hun land, de islam en de koning. Die onvrijwillige verkleefdheid zou de reden zijn dat sultan M6 nooit een aanvraag tot intrekken van iemands nationaliteit in behandeling zal nemen. Dus daarom zeggen Marokkanen dat ze er niet vanaf kunnen. Maar hoe kan het dat een verdrag uit de tijd dat Marokko nog een kolonie was niet allang obsoleet is verklaard? De Verenigde Staten hebben dit wel gedaan met een gelijkluidende bepaling. Er moet dus meer achter zitten.

Voor de goede orde. Mensen als Ahmed Aboutaleb, Khadija Arib, Ahmed Marcouch, Tofik Dibi, Fouad Laroui, Mimoun Ouaïssa, Najib Amhali, Brahim Bourzik, Samira Abbos Bouchibti, Asis Aynan, Hassan Bahara, Abdelkader Benali, Mohammed Benzakour, Nasrdin Dchar, Naima El Bezaz, Hasna El Maroudi en Khalid  Boulahrouz zijn tot hun sterfdag gedoemd tot loyaliteit aan de islamitische dictatuur Marokko (misschien vinden ze dat fijn?). Tegelijkertijd zijn ze loyaal aan het democratische Nederland, waar sommigen van hen zelfs een gekozen of benoemde publieke baan hebben. Heet dat geen spagaat?

Sharia
Een interview met de jurist Khalid Berjaoui van de universiteit van Souissi-Rabat over de eeuwige trouw is de sleutel tot het begrijpen van Aboutalebs fixatie op loyaliteit. Dit interview verscheen in de Marokkaanse krant Le Soir Echos. Professor Berjaoui legt uit dat de eeuwigdurende trouw van Marokkanen aan hun land, de islam en de koning dateert van na de koloniale tijd. Daarvoor betekende het begrip nationaliteit niets in de moslimwereld. Er bestond slechts de tegenstelling tussen de dar al-islam, de moslimwereld, en de dar al-harb, het nog te veroveren land van de ongelovigen, waar de sharia nog niet is ingevoerd. ‘Waar je bij hoorde, werd eerst en vooral bepaald door het geloof.’

Toen ze onafhankelijk werden, moesten de moslimlanden het nationaliteitsbegrip in hun manier van denken opnemen, maar echt soepel ging dat niet. Berjaoui:

“Daar komt nog bij dat de grondwet van alle islamitische landen unaniem bevestigt dat de islam staatsgodsdienst is; de sharia is verweven met hun rechtssysteem. Dit aspect van de Marokkaanse grondwet kan en mag nooit veranderd worden, zegt diezelfde grondwet.”

99 procent van de Marokkanen is althans officieel soennitisch moslim. Onder het juk van de #sharia hebben zij geen gewetensvrijheid, reden dat zoveel seculiere of twijfelende Marokkanen in de kast zitten.

Integreerbaarheid
De allégeance perpétuelle staat volgens Berjaoui niet alleen in de wet gegrift, maar geldt ook als heilig en onschendbaar. ‘Men gaat als Marokkaan het graf in.’ De opmerking van Aboutaleb dat hij zijn twee paspoorten zal houden tot zijn dood laat zien dat hij die eeuwigdurende trouw ongeschokt voelt, ondanks zijn succesvolle overheidsloopbaan in Nederland. Dat zegt ook iets over de integreerbaarheid van moslims: zij weten dat de #sharia, de goddelijke wet, boven de seculiere mensenwetten staat. Zonder aan de persoonlijke intenties van Aboutaleb en andere Marokkanen te willen twijfelen: dit wringt.

Berjaoui over het inleveren van de Marokkaanse nationaliteit: ‘In de praktijk is er geen enkele ontheffing mogelijk, zelfs al voorziet de wet daarin.’ Slechts in twee gevallen, allebei Joden die naar Israël gingen, heeft de koning de nationaliteit ingetrokken.

Godwin
In het vaderland van Aboutaleb maken Joden nog slechts minder dan 0,1 procent van de bevolking uit. Zij hebben een tweederangs (dhimmi)status, zoals de #sharia verordonneert. Net als hier wordt ook in Marokko de anti-Israël stemming steeds sterker. Ook daar is de #islam de voornaamste inspiratiebron.

De Godwin van de Rotterdamse burgemeester is voer voor psychologen. Is hier sprake van wat Freud Verschiebung noemde (verschuiving, verplaatsing van iemands motief)? We weten dat #islam onderwerping betekent. Elke gelovige moslim is slaaf van Allah en onderhorig aan de mohammedaanse doctrine. Die status is voor Marokkaanse Nederlanders ondergebracht in de Marokkaanse nationaliteit. Daarin bestaat geen verschil tussen staat en geloof. Marokko kent geen scheiding der machten. Emir Mohammed VI mag dan bescheiden democratische hervormingen doorvoeren, hij blijft volgens de #sharia de bevelhebber van de gelovigen (amir al-moeminien). Zijn onderdanen zijn soldaten die strijden op de weg van Allah, hun plicht volgens de heilige boeken.

Aboutaleb is ambitieus. Net als Ahmed Marcouch, mevrouw Arib en andere prominente moslims voelt hij wel aan dat openheid van zaken over de politieke kant van zijn geloof niet begrepen zal worden door de Nederlanders. Veel Marokkanen voelen zich ongemakkelijk bij het getouwtrek tussen Nederland en Nederland en Marokko over de dubbele nationaliteit. Voor Ahmed Aboutaleb is elk media-optreden een potentieel pr-risico omdat een journalist over zijn twee paspoorten kan beginnen. Het zou heel goed kunnen dat er psychologische verschuiving optreedt om die spagaat te kunnen hanteren; daarbij verplaatst de loyaliteit met het islamitische Marokko zich tijdelijk naar de achtergrond. Er komt een andere drijfveer, verbonden aan het leven in Nederland, voor in de plaats, zonder dat het oorspronkelijke motief verdwijnt. En daarom praat Aboutaleb gevraagd en vooral ongevraagd over zijn loyaliteit aan Nederland. Ook op de Kristallnachtherdenking? Het zou een gotspe zijn.