Het debat over het terugnemen van IS-strijders (en hun gezellen en nageslacht) is van een hemeltergende schjnheiligheid omdat ze ‘zielig’ zouden zijn.

Zoals vaker met duit soort debatten is de insteek niet die wat praktisch of rechtvaardig is, maar een hoger abstract doel dat iedereen gelukkig zou moeten maken – maar waarvan je op je klompen kunt aanvoelen dat het dat niet doen zal.

Honderden gevangenen die jarenlang vastzitten zonder uitzicht van proces. En niemand die ze wil hebben. Het is een schrikbeeld voor hoogleraar internationaal recht Geert-Jan Knoops. Hij vreest dat IS-strijders die nu in kampen vastzitten hetzelfde lot staat te wachten als de honderden mensen die de Amerikaanse gevangenis Guantánamo Bay hebben bevolkt (en de tientallen die er nog steeds zitten).

De wereld zit vol mensen die zielig zijn omdat een ander land zich er niet over ontfermen wil. Is dat een reden om het leed van de wereld op je nek te nemen? Wat mij betreft is een menselijke behandeling van IS-strijders niet iets dat enige prioriteit verdient, aangezien een dergelijke prioritering tegelijk een slag in het gezicht van hun slachtoffers is. Dat die dood en meestal begraven zijn is daarentegen een argument uit het ongerijmde.

Dat een aantal van die IS-strijders van oorsprong (!?!?) uit Nederland afkomstig is is al helemaal geen argument. Niet alleen gingen zij vrijwillig met de intentie definitief weg te blijven, maar tevens zou de voorwetenschap van een veilige vluchthaven in geval van mislukking van hun doelen in Syrië een impliciete steunbetuiging namens ons land zijn. Dat is een verwerpelijke gedachte.

Dat de Koerden ze niet hebben/houden willen is begrijpelijk. Dat de USA oproept deze gevangenen op te nemen in verband met de eigen verantwoordelijkheid van de EU snijdt al meer hout, ook al is het dreigement van Trump ze anders maar los te laten tamelijk lam. Maar wat gaan we er hiermee doen als we een ladinkje terugkrijgen? Proberen vast te stellen in hoeverre ze iets hebben gedaan. Iets waarvoor we de middelen missen en weinig mensen in Syrië zich geroepen voelen nog veel aandacht aan te besteden – ze hebben wel iets anders aan het hoofd.

Dit alles ziet over het hoofd dat we een veel eenvoudiger oplossing buiten beschouwing laten: draag deze IS-strijders over aan de Syrische regering. Mutatis mutandis geldt voor hen hetzelfde als voor de nog rondzwevende IS-vrouwen en hun nageslacht: Syrië was hun zelf gekozen eindbestemming. Zodat je mag verwachten dat ze daar nu thuis horen, na alles wat er gebeurd is. Ze hebben er bovendien nog een schuld in te lossen. Dat je niemand toewenst in een Syrische gevangenis te moeten bivakkeren is niet de kwestie hier.

Dit alles ontkent een eigen verantwoordelijkheid van deze IS-strijders, uit angst te worden aangesproken op hun lot als ze in Syrië eindigen. Maar dat zijn drogredeneringen. Ze zijn geëmigreerd, en daarmee zou voor ons land de kous af dienen te zijn.