Catalonië – de onafhankelijkheid die (nog) niet kwam
Gisteravond viel er een unicum te noteren in de toesprak van regiopresident Puigdemont. Hij riep de onafhankelijkheid van Catalonië uit. Onder voorwaarden.
De verwachtingen waren hooggespannen, en de meest fervente aanhangers van het onafhankelijkheidsstreven vierden het gister ondanks alles, maar het was een beetje een afknapper. Een voorwaardelijke onafhankelijkheidsverklaring is weinig anders dan het dreigement weg te lopen zonder verder onderhandelingen, maar tegelijk in tranen te verkondigen dat je liever in gesprek zou blijven. In die zin was het een kluchtige mislukking.
Maar in een ander perspectief was het een sluwe zet. De Spaanse regering-Rajoy heeft tot op heden niet alleen consequent geweigerd met de Catalanen te overleggen, maar heeft tijdens het referendum op 1 oktober ook geprobeerd met (niet al te heftig – zou Assad zeggen) geweld de rebellie van de Catalanen de kop in te drukken. Dat bleek niet te werken, en alleen dankzij de steunende opstelling van de EU werd het geen grote rel. Politiemensen die speciaal van buiten een gebied zijn aangevoerd om stemmers bij stembussen weg te sleuren zouden de leden van het EP normaal gesproken collectief hebben doen schuimbekken. Ditmaal bleef het bij een beleefd applaus voor de steunbetuigingen die slijmerig dropen uit de mondhoeken van het weekdier van dienst. Het failliet van de EU-gedachte werd nog nooit zo duidelijke gemaakt, maar dat zal de Catalanen er niet van weerhouden jankend aan de poort van het EP te rammelen om toegang te krijgen tot de vetpotten van de EU, als hun onafhankelijkheid inderdaad wordt bereikt.
https://twitter.com/thespainreport/status/917852457732116480
Maar de voorstelling van 1 oktober kan niet nogmaals worden herhaald zonder grote onrust in Brussel te veroorzaken. Nu al viel bij diverse achterbannen onrust over de dociliteit van de afgevaardigden in het EP te noteren. Dat is niet voor herhaling vatbaar. En bovendien is er volgende week een EU-top. Dit zijn belangrijke redenen voor de EC om te proberen toch nog enige rust te brengen in de chaos die Catalonië thans is. En dat is waarop Puigdemont nu lijkt te gokken. De houding van de regering-Rajoy om te blijven weigeren in gesprek te gaan is nu onhoudbaar geworden. Maar het probleem van Rajoy nu is dat een gevolg van praten op basis van de verklaring van gisteren gelijk staat aan een erkenning van de Catalaanse onafhankelijkheid. Dat is iets dat hij zich politiek absoluut niet veroorloven kan.
De verklaring van de Catalaanse regioregering
De grote vraag is of en hoe Rajoy naar de onderhandelingstafel kan worden gedwongen. De verklaring van gisteren is daartoe de slimste zet tot nog toe. Het wordt interessant om te zien hoe de regering in Madrid zal proberen te vermijden te moeten kiezen tussen gewelddadig ingrijpen en onderhandelen. Want beiden leiden onvermijdelijk tot Catalaanse onafhankelijkheid.
Rajoy holding extraordinary cabinet meeting on Catalan situation. How will Spain respond?
— The Spain Report (@thespainreport) October 11, 2017
Lastig is het duidelijk wel:
Meer over Catalonië en de voorgeschiedenis van het onafhankelijkheidsstreven leest u in ons dossier.
Inderdaad slim van Puigdemont. Een soort Rutte/Oekraïne referendum gevalletje.
Vliegen met stroop vangen.
Keurig blijven, net doen alsof via een dialoog aangaan met Madrid een compromis mogelijk is. Maar zodra Madrid een beetje gewend is aan het idee gewoon de eigen zin doordrammen.
Ik vond de redevoering van Puigdemont heel goed, en het herinnert je eraan dat onze politieke ongekozen leiders van de EU nog nooit een voor Europa en de europeanen een inspirerende redevoering hebben kunnen houden. Te weinig kwaliteit en te weinig politieke visie.
De keuze van Puigdemont om de bal nu bij Madrid te leggen is niet alleen slim (het toont je wil om ieder geweld uit de weg te gaan , zodat in alle situaties het Madrid is dat geweld zal gaan gebruiken), maar het heeft ook een andere betere interne Catalaanse reden: niet iedereen in Catalonië staat te juichen bij de onafhankelijkheidsverklaring; verdeling voor en tegenstanders 50-50 tot 60-40%) en hier toont Puigdemont aan rekening te willen houden met de minderheid door elke escalatie te willen dempen.
Uiteindelijk zal de onafhankelijkheidsverklaring komen, uiteindelijk zal dan Madrid met geweld gaan ingrijpen en uiteindelijk zal dat de bureaucraten en het ja-knikkers-parlement in grote politiek ethische problemen brengen.
Ik kan niet wachten!
Ik vraag mij af wat er zou gebeuren als Catalonië zich onafhankelijk verklaart en Spanje en de rest van de Europa net doen alsof dat niet zo is. Men laat alles gewoon doorgaan zoals het nu gaat en als Puigdemont zich in Brussel komt melden als President van het land Catalonië wordt hij hartelijk uitgelachen en naar huis gestuurd alsof hij een gestoorde is die zegt dat hij Napoleon is. Evenzo als men probeert ambassades te openen in andere landen.
Ondertussen lopen bedrijven weg en raken Cataloniërs hun baan kwijt. Zou men dan nog zo enthousiast blijven?
Ervaringen met kleine landjes die zo nodig onafhankelijk moesten worden leert dat dat vooral in het belang was van een bepaalde groep die de macht, voor of achter de schermen, grijpt met als doel zichzelf te verrijken. Zie Suriname waar de crimineel Bouterse en zijn vrienden het voor het zeggen hebben. Elke halve of hele crimineel droomt van een eigen land waar hij de baas is.
Onafhankelijkheid van Catalonië is onacceptabel omdat het een precedent schept dat voor veel onrust en ellende kan zorgen. Zij onafhankelijk, dan wij ook! En waarom niet? Als Catalonië mag dan mag iedereen.
Onafhankelijkheid bestaat niet meer in deze tijd. Het is een illusie. De beste garantie voor een stabiel en welvarend bestaan is onderdeel zijn van een groter geheel. Wat verandert er voor wie als Catalonië, of enige andere regio, onafhankelijk wordt?
@Hans van den broek.Europa is na honderden onderlinge oorlogen, meestal ontketend door elitaire gebiedsveroveraars, tot een werelddeel in relatieve rust en vrede in diverse landen / naties verworden .Welke grondslag bestaat er dan voor om dit tot een centrale sovjet eenheid te smeden , in wiens belang en op wiens verzoek?
In 1934 heeft Catalonie al eens eerder de onafhankelijkheid uitgeroepen.
Elk volk, dat een eeuwenoude gemeenschappelijke geschiedenis, verwantschap, taal, woongebied en cultuur heeft,
heeft recht op zelf-beschikking.
Catalonie onafhankelijk van een gekozen regering in Madrid om dan op de knieen te gaan voor een ongekozen commissie in Brussel?
In het artikel wordt netjes gesproken over de Catalaanse toenadering naar het EP maar iedereen weet dat het EP geen enkele zeggenschap heeft.
Dit hele gezeur over “democratie” en “onafhankelijkheid” is een satirische klucht van een stel zeer cynische politici die zich met name in Barcelona ophouden. En het Spaanse volk, inclusief de Catalanen zijn de klos. Bedrijven en banken ontvluchten Catalonie reeds. Toerisme is met 50% gekelderd. Onafhankelijkheid komt met een dure prijs, te betalen niet alleen door een stelletje fanatieke Catalanen, maar iedereen in Spanje. En de EU is de lachende 3e. Ik heb dit eerder geschreven. Denk alsjeblieft toch eens na.