“Hier, pak aan, lelijke klimaatontkenner: deze ijsbeer gaat dus echt wel op een heel zielige manier dood! Dat doen ijsberen anders nooit.”

De lead-tekst hoort bij het linkerbovengedeelte van de afbeelding. Die zielige beer kreeg in Nederland aandacht mede dankzij de van ons belastinggeld gesubsidieerde VARA-propaganda-site Joopnl (afbeelding onderaan dit stuk). Het andere deel toont een juist nogal vette ijsbeer. Zo te zien in een buitenwijk van Amsterdam. Zo’n afbeelding wordt wel aangeduid als een fotoshop. Het is een bewerkte, samengestelde foto. De foto hieronder is wel een echte foto (Bron) 
Dat verhaal dat ijsberen ‘anders’ niet doodgaan op zielige wijze, is niet waar. Iedereen die meer dan een halve seconde nadenkt, realiseert zich dat ook ijsberen – net als muizen, mensen, muggen en mezen – doodgaan.
Echt allemaal.
Misschien een sentimentele kant van mij, maar bij het bekijken van natuurfilms sta ik nooit aan de kant van de roofdieren. En ik ben niet eens vegetariër. Die roofdieren beginnen soms al aan je te vreten terwijl je nog leeft.

Anderzijds levert het sterven van roofdieren nooit aangename beelden op. Het duurt vaak lang bij hen. Ze gaan dood door honger en/of kou. Of als gevolg van verwondingen opgelopen bij het gevecht om een wijfje of harem. Of een prooidier neemt als het ware postuum wraak door met zijn scherpste botje in de keel van zijn moordenaar te blijven steken.
Als je een jonge roofvogel bent, kun je ook gedood worden door je broertje of zusje en dan door je vader of moeder te vreten gegeven worden aan die broer of zus. Dat heet siblicide.
Daar doet de ijsberenjeugd dan weer niet aan. Behalve door honger en/of kou kunnen – beter gezegd: konden tot voor kort – ijsberen wel ten prooi vallen aan jacht door mensen. Voor een warme jas. En aan jacht door ijsberen: ze doen namelijk wel soms aan kannibalisme. Nog steeds.
Mannetjesleeuwen die erin slagen om een alfamannetje te doden of verjagen doden de kinderen van dat mannetje kort na hun overwinning. IJsbeermannetjes eten soms ijsberen-kinderen op. Omdat ze honger hebben.

Leeuwenkinderen?
Hoe intelligent en sympathiek exemplaren van sommige diersoorten ook over kunnen komen: het is natuurlijk raar om te schrijven of spreken over ijsberen- of leeuwenkinderen. Het zijn jongen. Dieren hebben geen kinderen. 
Het is een van ‘aardigste’ aspecten van de schepping of de evolutie (streep door wat u minder aanspreekt): geestelijk gezonde mensen en (andere) zoogdieren gedragen zich vriendelijk ten opzichte van jongen. Vrouwen/wijfjes meer dan mannen/mannetjes. Het heeft te maken met het uiterlijk: het zogenaamde ‘babyschema’ werkt zelfs enigszins over de grenzen van soorten heen. Dat sentiment kan zelfs uit de bocht vliegen en werkt in nog sterkere mate vooral bij vrouwen/wijfjes. Het lijkt zodoende het proberen waard om, als man, door met jonge ijsbeertjes te poseren, aantrekkelijker over te komen bij vrouwen. De meneer met ijsbeerjonkies op de foto is meneer Amstrup, een ‘big shot’ in het wereldje van ijsberenkenners.
Een andere ijsbeerdeskundige, mevrouw Crockford schrijft over deze foto:
“The picture above shows Steven Amstrup holding polar bear cubs against their will — not for any scientific purpose, just for a photo that shows he can.”
In haar richting mislukte die ‘mannelijke’ poging dus falikant. U vermoedt het al: die twee zitten niet op één lijn. De kop boven het stuk van mevrouw Crockford, waarin ze reageert op een stuk van Amstrup in Bioscience, laat geen enkele ruimte voor twijfel daarover: Bioscience article is academic rape: an assertion of power and intimidation. (Om te begrijpen dat ik helemaal aan haar kant sta: lees het artikel. Het ‘academische gedrag’ van die kerel is echt bar en boos.)

Voor wat betreft de discussie over CO2 en klimaatverandering en het ge-/misbruik van berichten over ijsberen in dit verband, staan Crockford en Amstrup bijna lijnrecht tegenover elkaar. Zij is ‘klimaatscepticus’ – vanuit het Vara-kamp gebruikt men voor zo iemand wel de lachwekkende term ‘klimaatontkenner’ – en hij neigt meer naar het andere kamp.
Echter, deze meneer Amstrup moet je ook weer niet op een hoop gooien met verschillige Vara/Joop-activisten. In 2015 verklaarde hij: “Polar bears, they don’t have natural enemies, so when they die, it’s of starvation.”
Deze uitspraak vond ik in een artikel in de Canadese National Post: What everybody got wrong about that viral video of a starving polar bear. Het stuk bevat een stevige portie debunking van het wereldwijd veel gepubliceerde stuk dat ten gronslag lag aan dat Vara/Joop-verhaal.
Heel helder:

These images aren’t the work of a scientist, an impartial documentarian or even a concerned bystander. They are part of a very calculated public relations exercise by SeaLegacy, an organization whose stated purpose is to capture photos that drive “powerful conservation wins.” The group dispatched five expeditions in 2017, all with the goal to “trigger public and policy support for sustainable ocean solutions.”

Die SeaLegacy-club verdoezelt dus niet eens dat ze bezig zijn hysterie over ‘climate change’ aan te wakkeren.
Het stuk stelt nuchter:
Arguing (climate change) is real because of a video of one sick bear is like claiming that it is a hoax because yesterday it snowed in southern Texas,” read a tweet by Université de Sherbrooke biologist Marco Festa-Bianchet. This is why, when scientists conclude that Earth is warming or polar bears are in danger, they don’t use anecdotal information.

Noordpool versus zuidpool
Het NSIDC is een belangrijke speler op dat gebied van het systematisch verzamelen en weergeven van juist heel veel data met betrekking tot de hoeveelheid drijfijs.
Op hun website vind je de Charctic Interactive Sea Ice Graph. Dat hulpmiddel is gebaseerd op gegevens vanaf 1979. Er zitten zoveel gegevens achter dat als je de optie ‘show all’ kiest, je echt niets af kunt leiden uit de dan geproduceerde grafiek. Andersom leent de presentatie zich voor ‘sturen’ in de richting van het beeld dat je ermee wilt opwekken door gericht bepaalde jaren te selecteren en weg te laten. Bijvoorbeeld door voor de zuidpool 2013 wel of niet mee te nemen of voor de noordpool juist 2012: het verschil is dramatisch.
Weinig tot niet sturend leek het mij om voor de weergave de eerste en laatste twee jaren van de waarnemingen te selecteren. Respectievelijk voor het noordelijk en zuidelijk poolgebied. Dat levert onderstaande twee afbeeldingen.

Er vallen heel wat kanttekeningen te plaatsen bij deze grafieken. Ik beperk me hier tot het toevoegen van een paars ovaaltje. 1)
Maar een paar conclusies dringen zich wel op.
– Het verschil tussen Noord- en Zuidpoolgebied is enorm: in het noorden is de trend afname, in het zuiden toename.
– De afname van de hoeveelheid ijs in het noorden lijkt groter dan de toename in het zuiden in dezelfde periode van bijna 40 jaar.

Nogmaals: het gaat hier alléén over drijfijs. In het zuiden ligt er daarnaast nog een ontzaglijke hoeveelheid ijs op het antarctische continent. 2) Wellicht ten overvloede: smelten van het drijfijs – inclusief de gehele noordpool-ijsvlakte – heeft géén invloed op het zeespiegel-niveau. Alleen wanneer ijs dat op het land ligt daarvan afvalt of het smeltwater ervan in de oceanen terecht komt, stijgt dat niveau.

Nuchterheid versus hysterie
Twee gedachtenexperimentjes.
Veronderstel dat er eind vorige eeuw een Kanaaldam was aangelegd in plaats van een Kanaaltunnel. Ik vermoed dat de gemiddelde temperatuur hier dan inmiddels al 2 à 4 graden was gedaald en in Stockholm iets tussen 4 en 8 graden Celcius: vanwege onze afhankelijkheid van de warme golfstroom (Check ter controle van mijn bewering met name wereldkaarten met isothermen).
Ik wil maar zeggen: over de toename van het poolijs in het zuiden maak ik me echt veel minder zorgen dan over de ijs-ontwikkelingen in het noorden. Dat zouden meer Nederlanders moeten doen.

De gemiddelde temperatuur op de wereld is ontiegelijk moeilijk vast te stellen en bovendien voor geen enkel mens op de wereld van enig belang. Als morgen het hele noordelijk halfrond 80 graden warmer zou worden en het hele zuidelijke 80 graden kouder, zouden in 2019 zogoed als alle levensvormen op aarde volledig uitgestorven zijn. Bij gelijkblijvende gemiddelde temperatuur.

Misplaatst kosmopolitisme, in de stijl van Imagine-John-Lennon, zorgt voor veel hysterie. Dat is op zichzelf al een grote bedreiging voor de geestelijke gezondheid in het Westen. Het CO2 verhaal is wat dat betreft bijna net zo erg als de rare kletspraat over wereldwijde bevolkingsgroei. Die giftige propaganda speelt bij afschuwelijk veel mensen in Nederland zelfs een rol bij het denken over wel of niet (1, 2 of 3) kinderen willen krijgen omdat veel Afrikanen en Pakistani niets van geboortebeperking (willen) weten.
Maar een ander effect is nòg ernstiger. De dreiging die gevormd zou worden door de hoeveelheid CO2 – het groenste aller gassen – wordt gepresenteerd als zó groot dat werkelijk alles uit de kast getrokken mag en moet worden om ‘er iets aan te doen’. Het angst aanjagen moet bij wijze van spreken al beginnen in de laagste klassen van het basisonderwijs.

Roofridders en wereldbelasting
Om ons allemaal te beschermen moeten De Leiders Van De Wereld (Peace Be Upon Them) heel veel macht krijgen en onderling heel veel Samen Werken. De voedingsbodem van dit levensgevaarlijke gedachtegoed wordt gevormd door absurde, misdadig infantiele sentimenten die volop leven onder hedendaagse beleidshippies.
Het houdt in …
– dat als er ergens wel eens iets met ‘meeste stemmen gelden’ gebeurt, dat het dan over democratie gaat
– dat besluitvorming op EU-niveau, uit democratisch oogpunt, te verkiezen is boven dat in natie-staten
– dat besluitvorming op VN-niveau eigenlijk nòg beter is
– omdat daar in VN-verband dictaturen en democratieën immers de dialoog aangaan zonder elkaar te verketteren (Met uitzondering van Israël).
Samen te vatten met: Op, op naar een wereldregering.

In een wereld waarin zulke sentimenten gedijen kan het zelfs gebeuren dat Saoedi-Arabië gekozen wordt in de UN women’s rights commission. 3)

In een land waarin zulke sentimenten gedijen gooit een beginnend sociaal-democratisch Tweede Kamerlid voor de VVD, Nederlands best geïnformeerde journalist op het gebied van het klimaatveranderingsverhaal, Marcel Crok, op een hoop met de Vara-Joop-activisten. (link gaat naar video die door haar zelf op twitter is geplaatst).
Ik heb mevrouw Yesilgoz gevraagd of ze een debat met Crok zou aandurven. Ze heeft nog (?) niet gereageerd.

Was het destijds louter ‘fakenieuws’ wanneer monarchen en andere roofridders de dreigingen van buitenaf indringend onder de aandacht brachten van het onbewapende deel van de bevolking? Nee, niet louter. Maar ook veel van díé lieden voelden al meer verwantschap met die andere, vijandige(r), roofridders, koningen en dergelijke, dan met hen die ze beloofden te beschermen. Er zijn overeenkomsten en grote verschillen met die tijd, maar een verontrustend verschil is dat de moderne ‘monarchen en roofridders’ bijna openlijk pochen over hun samenwerking met hun collega’s in de rest van de wereld.

Vergroening versus overstroming
Zijn mensen die zich heel veel zorgen maken om de verhalen over klimaatopwarming, o nee,  klimaatverandering allemaal zo weinig integer als de Vara-Joop-achtigen? Natuurlijk niet.
Ik maak me persoonlijk wel meer zorgen over de mogelijkheid dat de aarde getroffen zal worden door een flink stuk ruimtepuin. Een verschil met de dreiging van toenemend broeikasgas-effect of dat de zon een tandje bij schakelt, is dat dat wèl dreigingen zijn voor (bijna) alle leven op aarde. Voor de aanpak van de dreiging vanuit de ruimte van het type dat de dinosauriërs uitroeide, is wereldwijde samenwerking ook gewenst maar de verleiding om andere mensen de schuld te geven van die dreiging is vrijwel nihil, terwijl zo’n soort samenwerking meer kans zou geven op wereldwijd begrip en minder kans op bedrog.

Ik maak mezelf trouwens ook wel eens een beetje zorgen over klimaatverandering. Lokale verandering dan met name.
Die extra kwetsbaarheid die samenhangt met de warme golfstroom waar wij zoveel aan te danken hebben: dat is heel andere koek dan een pervers geloof in een of andere moderne vorm van de ‘erfzonde-met-kooldioxide‘ die dan ook nog eens vooral bedreven zou worden door blanken.

Een niet door hippie-sentimenten of dromen over wereldheerschappij overheerste nationale politiek zou zich niet of nauwelijks bekommeren om de vergroening van Sahel-landen als gevolg van een verhoogde hoeveelheid CO2 in de atmosfeer of over de inkrimping – of uitbreiding!– van het leefgebied van een of andere pas ontdekte diersoort die niemand lust, ergens in verweggistan.
Nationale politiek heeft tot taak te focussen op allerlei soorten concrete bedreigingen voor de eigen bevolking.
Of de zee nu dreigender wordt als gevolg van stijging van het waterniveau (bijvoorbeeld door het smelten van ijs op Groenland) of omdat het land zakt (door gaswinning of omdat je je land op een Atol gevestigd hebt): je eerste zorg moet zijn om de dijken op niveau te brengen en houden. Uiteraard is het praktisch om dat samen met Duitsland en België te doen: we willen geen dijken hoeven bouwen op de nationale grenzen. Overleg hierover met Buthan, Paraguay of Maldiven is echter pure waanzin.

En zelfs als de stijging van de CO2-concentratie in de lucht het broeikasgaseffect zou hebben dat door sommigen gevreesd wordt: China levert de grootste bijdrage aan de uitstoot van CO2 en samen met de VS, India en Rusland zijn ze verantwoordelijk voor ruim de helft.
Gaan we (militair?) optreden indien die landen niet voldoende willen luisteren naar Frans Timmermans cs?
En wie zijn die wij dan trouwens?
CO2-alarmisme leidt tot absurde regelingen zoals verhandelbare emissierechten die als het ware schreeuwen om bedrog. Het dagblad Trouw – toch zelden beschuldigd van ‘klimaatontkenning’ dacht ik – kwam vorig jaar met een artikel over BTW-fraude. Citaat daaruit:
Volgens Europol was in bepaalde landen op zeker moment 90 procent van de gehele handel in emissierechten in handen van btw-fraudeurs.

PS: Slechts een paar procent van Nederland ligt verder boven NAP dan waar ik tegenwoordig woon.

NOTEN
1) Eerder schreef ik er wat uitgebreider over. Overschakelen op een nieuwe satelliet heeft bijvoorbeeld een acute, dramatische invloed op het verloop van de grafiek die munitie levert voor hysterische uitspraken a la Vara/Joop).
2) In volume ruim acht keer zoveel als op Groenland: zo’n 26 miljoen kubieke kilometer. Dat is ruim 3 miljoen liter water per aardbewoner. Klinkt eigenlijk als niet zo héél veel. Ik gaf van de week mijn watergebruik door: in een half jaar gebruikte ik – mede dankzij (dreigende) verstopping – meer dan 35.000 liter. In een luttele 1000 jaar zou de mensheid met zo’n verbruik al dat ijs op het Antarctische continent allemaal kunnen opmaken. Gelukkig is er aan de ene kant regen, hagel en sneeuw en aan de andere kant riolering: over een tijdje kunt u mijn badwater gewoon gebruiken om uw thee mee te zetten.
3) De huidige samenstelling van de UN women’s rights commission is zo beschamend dat die in het wikipedia-lemma over deze club is weggelaten en men maar de leden noemt die in 1946 daarin zaten!
In April 2017 vond die verkiezing plaats en zelfs op de website van die VN-commissie zelf staat vandaag, 15 december 2017, Saoedi-Arabië nog niet vermeld als lid.
Of u worst blieft.