Ruzie met Belastingdienst? Grof juridisch geweld helpt!
Het gezegde luidt niet voor niets dat er in het leven maar twee zekerheden zijn: de dood en belastingen. Met de Belastingdienst is het vaak kwaad kersen eten. Een gevecht met de Belastingdienst ga je aan op eigen risico.
De onrechtvaardigheid van veel beslisingen der belastingdienst zijn een eeuwig terugkerend gespreksonderwerp tussen kleine ondernemers. Special berucht zijn de beslissingen waarvan je weet dat je gelijk hebt, maar die te duur zijn om aan te vechten – gewoon betalen is goedkoper. Mijn vader zaliger won ooit zo’n zaak. en werd door zijn boekhouder voor gek verklaard. Waaop deze als antwoord kreeg: Principes zijn belangrijk. Ook zij moeten hun grenzen maar eens leren kennen. Maar daarna heeft hij nooit meer last van ze gehad. Het werkte wel.
Een groot probleem bij dergelijke gevechten is dat ze vaak lang duren. Het verhaal dat ik vandaag onder uw aandacht breng begon al in 2002. Oftewel: dit soort gevechten moet je vermijden als je de 55 gepasseerd bent, en dus niet alleen omdat dat beter is voor je hart. Maar de autodealer in Twente waarover dit gaat is nu pas 64, en hij heeft er naar verluidt minstens €5 miljoen aan overgehouden:
Na een jarenlang gevecht heeft het Rijk alsnog vele miljoenen euro’s betaald aan autodealer en zakenman Louis Snellers (64) uit het Twentse Deurningen. In ruil daarvoor ziet Snellers af van verdere juridische stappen tegen een achttal ambtenaren van de Belastingdienst.
Hoe kwam dat zo? Welnu, Snellers ging er met de botte bijl in. Of hij dit zelf wist, of zijn advocaat hem het juiste middel aan de hand deed vertelt het verhaal niet:
Snellers dreigde meerdere belastingambtenaren, onder wie medewerkers van de Fiscale Inlichtingen en Opsporingsdienst (Fiod), wegens onder meer valsheid in geschrifte privé aansprakelijk te stellen voor geleden schade. De deal tussen Snellers en de Belastingdienst mag opmerkelijk genoemd worden. Snellers werd eerder juist strafrechtelijk veroordeeld voor belastingfraude. Hoeveel geld het Rijk aan hem heeft betaald wil de Deurninger niet zeggen. Volgens goed ingewijde bronnen gaat het evenwel om meer dan 5 miljoen euro.
De Fiod deed in maart 2002 een inval bij Snellers. Elf jaar later is hij in hoger beroep veroordeeld voor met name onjuiste belastingaangiften. Hem werd onder meer aangerekend dat hij een sportauto verkocht aan een persoon, die hem betaalde met grote contante bedragen, terwijl hij kon weten dat het geld afkomstig was van drugshandel. De persoon waarvan dat geld afkomstig was, is vrijgesproken. Voor de verdenking van witwaspraktijken volgde vrijspraak.
Maar door het persoonlijk te maken werd het wel effectief. Knevelarij is zo ongweveer het enige waar dergelijke ambtenaren op aan te vallen zijn. Knevelarij is een mooi woord voor misbruik maken van een machtsopositie, en het valt niet eenvoudig te bewijzen. Maar tegen wie het bewezen wordt is de sigaar.
“De ambtenaar die in de uitoefening van zijn bediening, als verschuldigd aan hemzelf, aan een ander ambtenaar of aan enige openbare kas, vordert of ontvangt of bij een uitbetaling terughoudt hetgeen hij weet dat niet verschuldigd is, wordt, als schuldig aan knevelarij, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vijfde categorie.”
Een voor dit misdrijf veroordeelde heeft het aanzien van de overheid ernstig geschaad, zoals dat heet, en komt niet weg met een simpel terugtreden. Rechters zijn daar opmerkelijk streng over. Er staat tegenover, dat wie een dergelijke zaak verliest, voortaan elk jaar een inspecteur kan verwachten. Want dàn weten ze je te vinden. Rancune is geen woord dat de Belastingdienst graag gebruikt, maar het is een club die er van over loopt.
Mwah. In onze multi-culturele samenleving kunnen we ook Marokkaanse mores toepassen om ambtenarren in rap tempo fatsoen bij te brengen. Sneller en goedkoper en bijzonder effectief. Het afschaffen van de rechtsstaat heeft ook zo zijn voordelen.
ernie onzin/kleutergedachten