Er is een grote conferentie gaande in St.Petersburg, waar Wladimir Putin een reeks staatshoofden uit de EU ontvangt. Officieel lopen de sancties tegen Rusland namelijk in juli af, en de EU lijkt er wel klaar mee.

De bijeenkomst in St.Petersburg lijkt een klassiek patroon te zullen volgen. En natuurlijk, als de regeringsleiders van belangrijke EU-landen naar Rusland reizen, blijft de voorzitter van de Europese Commissie – als zelfverklaard herder van de EU-kudde – niet achter. Dus ook Juncker is onderweg.

Het is een publiek geheim dat de EU sterk door de USA onder druk wordt gezet de sancties vol te houden. het is evenzeer duidelijk dat de EU er meer last van heeft dan Rusland. Dat is minder vreemd dan het lijkt. Wat Rusland van de EU koopt wordt in Rusland door de bank genomen beschouwt als luxe. En het is nog steeds een land waar de buikriem strakker wordt aangehaald als het economisch een beetje tegenzit. Wie de buikriem aanhaalt, zal minder problemen hebben van luxe af te zien. Soms is politiek verbazingwekkend simpel.

Bovenstaande is een korte typering van de Russische aanpak sinds de sancties werden ingesteld. Nederlandse tuinders voelen de pijn veel harder dan president Obama, en er zijn in de EU wel meer sectoren die marktaandeel hebben verloren dat ze maar moeilijk terug zullen winnen. Want wat Rusland echt nodig had kon altijd via China worden geïmporteerd. Dat maakte die producten natuurlijk een stuk duurder, maar ja, buikriem en zo.

Turkije
En de EU is niet de enige die probeert de verhoudingen met Rusland te herstellen. Gisteren zag ik in de Turkse krant Hurriyet een artikeltje dat vrolijk aankondigde dat het beter zou gaan met de Turks-Russische relaties. Interessante woordkeus, want het bleek dat Erdogan Putin een ansicht met de beste wensen had gestuurd ter gelegenheid van de nationale Ruslanddag een paar dagen eerder. Desgevraagd liet het Russische ministerie van Buitenlandse zaken de krant zuinigjes weten dat de kaart was opgemerkt tussen de diplomatieke post.

Een columnist van Hurriyet kwam vandaag echter al terug op de zaak om al teveel optimisme vakkundig te smoren. Terecht, tussen beide landen is het afgelopen jaar veel gebeurd en misgegaan, waarbij het uitbreken van een volledige oorlog maar net werd voorkomen – en niet dankzij Turkije.

Het is te vroeg om al te spreken van een hernieuwde dooi in de verhoudingen, want dat de EU-leiders naar Rusland gaan in plaats van Putin in Brussel te ontvangen zegt veel over de verhoudingen. Meer dan wat Elsevier (zie link geheel boven) er van maakte, waarbij Rusland als smekeling werd gekarakteriseerd. Integendeel lijkt dit collectieve bezoek een erkenning dat deze slag (De Krim, sancties) in de nieuwe Koude Oorlog verloren is. Dat betekent niet dat er geen andere conflicten zijn, dat de troepenbewegingen van de NATO in Oost-Europa door Rusland met blijdschap worden begroet, of dat er in de toekomst een front tegen islamitische dreigingen kan worden gevormd. Niettegenstaande dat alles is dit toch een goed teken.