De racismekaart wordt niet alleen gespeeld in geval van de verdenking van racisme, maar vaker omdat zij een voordeeltje oplevert constateert Peter Louter.

De kop (zonder racismekaart, Red) komt uit de Volkskrant van vandaag. Het vraagteken heb ik er aan toegevoegd. Het artikel dat de kop draagt is van de hand van de filosoof Stephan Huijboom. Uit het brede palet van kritiek op mevrouw Simons selecteert hij een patroon dat volgens hem dominant is in de discussie. Het betreft de kritiek op haar weigering om stelling te kiezen in het Armeense genocidedebat. Niks aan de hand, legt de filosoof ons uit. Ook de PvdA en Rutte bewandelden die diplomatieke weg al eerder en daar ontstond geen ophef over. In het verloop van het artikel prijst hij DENK voor het weer op de kaart zetten van ‘racisme’ nu ‘links’ het er op dat punt bij laat zitten.

Het is niet de eerste keer dat ik me afvraag hoe de redactie van Opinie & Debat bijdragen selecteert. Deze is volstrekt onder de maat. Het is een doelredenering en die constatering is ongeveer het ergste verwijt dat een filosoof kan overkomen. Hem kan worden verweten dat hij niet op zoek is naar de waarheid, maar er een construeert. De redactie draagt zo bij aan het vergroten van de verwarring door slecht beargumenteerde beweringen toe te laten waarin appels en peren worden vergeleken. Mevrouw Simons is geen minister-president die op diplomatie is aangewezen, noch een politieke partij die vanwege de Turkse kiezersgunst de waarheid in het midden laat. Een ethische beschouwing over de keuzes die Rutte en de PvdA hebben gemaakt zou een aanzienlijk interessanter artikel hebben opgeleverd, want die keuzes vormen een onderdeel van het probleem waar we mee zitten. De waarheid wordt steeds afhankelijker van belangen en het vermijden van gekwetstheid bij diegenen die de waarheid niet wensen te erkennen.

Huijboom (nogal omstreden) juicht het toe dat ‘racisme’ weer op de kaart wordt gezet. Natuurlijk mag hij dat, maar een beetje onderbouwing zou aardig zijn geweest. Hij veronderstelt ‘racisme’ als vanzelfsprekend en sluit zich zo aan bij hoogleraarse Halleh Ghorashi (UvA) die in dezelfde Volkskrant al eerder mocht beweren dat Nederland racistisch is.

Ik zou graag de stelling verdedigen dat minderheidsgroepen overgevoelig zijn en de racismekaart als wapen gebruiken om een meer dominante positie in de discussie te verwerven. Het is vals spel. Als mijn buren verderop in de straat zich te buiten gaan aan asociaal gedrag en Jansen heten, mag ik daar onbelemmerd kritisch over zijn. Maar o wee als ze licht of donkergetint zijn. Dan wordt de racismekaart getrokken om zich de kritiek van het lijf te houden. Dat is wat er in het klein, maar ook in het groot gebeurt.

De racismekaart wordt als wapen gebruikt om zelfkritiek te ontlopen en de vaak terechte kritiek is diskrediet te brengen. Het is een lange neus naar de Nederlandse identiteit en verbergt de boodschap: laat ons met rust en verwijt ons niets. Ook het ‘zwartepietendebat’ is een onderdeel van het streven anderen de wil op te leggen.

De column van René Cuperus in dezelfde krant (De schok van Oostenrijk) heeft heel wat meer kwaliteit dan het artikel van Huiboom. Ik zit alleen met de laatste zin: “De conclusie: extremisme en alarmisme gedijen als het midden het laat afweten”. Ik weet niet zeker wat hij daarmee bedoelt. Als hij wil zeggen dat het geglobaliseerde wereldbeeld van een middenpartij als D’66 door velen als extreem en bedreigend wordt ervaren, ben ik het helemaal met hem eens.

Naar ‘Sylvana’ (het is een merknaam geworden) kunnen we beter niet luisteren. Wat zij als waar ziet hangt te veel van de omstandigheden af en haar strijd tegen racisme is verdacht. In Nederland zijn degenen die ons van racisme beschuldigen de ambassadeurs van Allochtonië

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s Blogboek