In de peilingen begint nu een universele opmars van de PVV, wat ongetwijfeld door de beterwetenden in onze maatschappij zal worden gezien als het zoveelste bewijs dat Tokkies leven bij de waan van de dag. Niet beseffend dat de beterwetenden zelf leven bij de waan van de eeuw, dankzij hun opleiding die van ideologische waanbeelden aan elkaar hing.

De Peilingwijzer ziet plotseling een sterke stijging, omdat mensen in augustus ‘nog niet zo goed opletten’. Want dat komt anders bijna nooit zo sterk naar voren:

Tsja, zo duidelijk zie je een mening vanzelfsprekend maar zelden. Een sprong van vijf zetels. Ongelukkig genoeg zijn de wekelijkse peilingen (en hun maandelijkse gemiddelden, zoals deze Peilingwijzer is) tegenwoordig weinig meer dan een curieuze mix van politieke voorkeur, gemengd met de verontwaardiging over dagelijkse zaken die ons bezighouden. Wat zij vooral illustreren, is weerzin en teleurstellingen, niet wat mensen vermoedelijk zouden kunnen gaan stemmen, als er over twee maanden verkiezingen zijn. Want dat hebben we de afgelopen jaren wel gezien: als er daadwerkelijk verkiezingen aankomen, verandert het beeld sterk.

Deze peilingen (allemaal eigenlijk) zeggen dus weinig over de kansen die bijvoorbeeld de PVV zou hebben bij aankomende verkiezingen, maar des te meer over de stemming in het land. Wat je wel kunt zeggen, is dat als deze stemming lang aanhoudt, het deel gaat uitmaken van de psychische gesteldheid van het electoraat. En dat is wel degelijk van belang.

Ondertussen ben ik tot de overtuiging gekomen dat de invloed van de media, met name de manier waarop de Nederlandse media pogen het publiek te beïnvloeden, een steeds belangrijker factor wordt in de meningsvorming van mensen. Dit klinkt tegenstrijdig, want zijn de media niet altijd essentieel in die rol? Zeker! En daarom is wat op dit punt gaande is zo belangrijk. Zie deze pagina van De Telegraaf:

De gedachte die er af spat is: We worden voorgelogen! Dat lijkt me een alleszins verdedigbare analyse, al is dat naar mijn idee niet helemaal wat gaande is. Diegenen die verslag doen is geleerd, mensen te tonen wat zij denken hoe het hoort te zijn. Wat daarvan afwijkt wordt genegeerd als ongelukkige incidentele afwijkingen. Weinigen, ook journalisten niet, zijn in staat het grote plaatje in zich op te nemen, en als je het niet zien wilt, is het hopeloos. Dat zien we in onze media dan ook voortdurend terug, en het begint mensen meer en meer op te vallen.

Mij werd een dergelijke houding tijdens mijn studie verbeeld, als observators die om beurten hun linker en rechteroog bedekten, teneinde het geheel niet te hoeven zien. Dat zou immers een conflict met een vastliggend wereldbeeld veroorzaken. Ondertussen zien we journalisten die feitelijk beide ogen bedekt houden, en er het beste van hopen. En die pagina Telegraaf-reacties toont dat mensen dat doorhebben. Wat ze alleen nog niet doorhebben, is dat dit probleem structureel is.

Jammer genoeg zien ook de media zelf dat niet. Zij blijven zo lang mogelijk komen met een beeld dat hun wensdroom het sterkst benaderd. Er is nog een lange weg te gaan eer dit beter worden zal.