Ik heb medelijden met William Moorlag. Hij mag blijven. Van de PvdA, zijn fractiegenoten en baasjes die zelf zo hard vielen in maart, maar er niet naar handelen.

Het was natuurlijk een storm in een glas water. Maar dan één waarvan de bubbels werden veroorzaakt door de Aspro-Bruis die de partijleiding had gepoogd er doorheen te mengen. Maar nu is de hoofdpijn bezworen, en heeft de partij de rangen gesloten. Moorlag mag blijven, zeker omdat hij overduidelijk niet van plan was zonder slag of stoot uit de Kamer weg te gaan.

De fractie moest besluiten over het werk van een heuse commissie die er naar gekeken had:

Daarop werd besloten om een driekoppige commissie onderzoek te laten doen naar het handelen van de PvdA’er. Die commissie concludeert nu ook dat Moorlag goede bedoelingen had.

Ik zie dat fractie-overleg waarin dit uiteindelijk op oud-communistische wijze met algemene stemmen besloten werd duidelijk voor me:

“Hij stelt zijn zetel niet ter beschikking!

Hoe moet dat nou met de Gemeenteraadsverkiezingen? Die zijn al over 9 weken!

Als hij niet weggaat hebben we èn bonje met de FNV èn worden we geslacht door de SP!

“Schandalig, we zijn al zo onderbezet!”

“En als we hem uit de fractie zetten en hij begint voor zichzelf, dan hebben we weer iemand minder om al dat werk te doen dat we vroeger aan onze assistenten konden overlaten. Khadjia moet voorzitten, Lodewijk moet de partij weer op gang helpen – dit kunnen we helemaal niet aan!”

En dus mocht William Moorlag blijven. Wat zál hij blij zijn!

Blij met de steun van fractievoorzitter Lodewijk “die zelf altijd gevonden heeft dat Moorlag blijven mocht, maar net even iets belangrijkers te doen had in Tasmanië” Asscher.

Blij met de steun van vicefractievoorzitter Sharon “Rommelen met cijfers over vliegbewegingen is schandalig en zou ik nooit doen, want hypocrisie is niet mijn ding” Dijksma [1].

Blij met de steun van ex-minister Lilianne ‘moet nog even een prijsje ophalen als dank voor bizarre en buitennissige bemoeienissen en intusen solliciteer ik me rot bij gemeenten’ Ploumen, die immers ook partijvoorzitter is geweest.

En blij met de steun van alle andere fractiegenoten, van wie verscheidene hadden laten doorschemeren dat Moorlag beter de eer aan zichzelf kon houden (zie illustratie boven).

En  – ook heel belangrijk – natuurlijk met de volle steun van het politieke journaille van de NOS:

Het aanblijven van William Moorlag als PvdA-Kamerlid is de zoveelste wending in een kwestie die al weken sleept. “Het is zeker een paar keer heen en weer gegaan”, zegt politiek verslaggever Xander van der Wulp. Hij noemt het besluit “een noodverband dat een paar gevoelige zaken pijnlijk blootlegt.”

Wat zál hij blij zijn! Het is immers reuze fijn er weer helemaal bij te horen? Is de PvdA niet immers de club waarbinnen de warmste gevoelens heersen? Een traantje wegpinken over zoveel gevoel is niet teveel gevraagd, toch? Daar kunnen ze bij de VVD nog een puntje aan zuigen.

---

1. Dijksma heeft tijdens de afwezigheid van Asscher in Tasmanië verscheidene malen geprobeerd Moorlag te bewegen uit zichzelf op te stappen nadat partijvoorzitter Vedelaar daarover (voor haar beurt!) was gaan gillen. Moorlag weigerde sonoor.