Christ Klep, militair historicus, gaat op dezelfde manier met zijn boeken om als ik.

Klep leest ze en schrijft er dan over, zodat hij precies weet wat er in staat. Dan gaan ze de kast in via een systeem dat alleen hij zelf kent en waarin hij van zowat alles weet waar het staat of hoort te staan. Daarom wist hij ook vrijwel meteen dat er twee delen rapport Sbrenica verdwenen waren, die hij later weer terug vond in de boekenkast van zijn vrouw. Die had haar boeken keurig op kleur geordend en miste nog twee witte exemplaren. Zodoende. Mijn vrouw heeft haar boeken weggedaan en leest alleen nog kranten en tijdschriften, dus dat probleem speelt bij ons niet.

Uit die boekenopruiming van mijn vrouw had ik een stel Penguin-deeltjes Nancy Mitford gered, die ik een paar jaar geleden vervangen heb door een dikke verzamelpocket, ook van Penguin. Voor wie van Wodehouse houdt en van het Engeland van het interbellum is Mitford een must. Ook de familiebiografie van haar neefje Jonathan Guinness en zijn dochter is trouwens zo ’n must; The House of Mitford heet dat. Dat boek is niet alleen belangrijke Britse geschiedenis, je leest het ook voor je genoegen. Guinness is het soort oprechte rechtse intellectueel dat in Nederland zo zeldzaam is.

Klep zei in een alleraardigst interviewtje in de Volkskrant van 19/1/13 dat hij zijn boeken altijd helemaal van voor naar achter leest. Dat doe ik lang niet altijd. Meestal is er een specifieke reden waarom ik een boek koop en als ik gelezen heb wat mij interesseert dan gaat het verder meestal onuitgelezen de kast in..

Dus als iemand verbaasd staat te kijken naar mijn bibliotheek van twee verdiepingen en vraagt of ik dat nu allemaal gelezen heb dan kan ik naar waarheid antwoorden dat dit niet het geval is en ook nog waarom.

Ik kwam ooit op bezoek bij een Amerikaanse kennis in Rotterdam, die zijn boekenkast zo’n beetje geordend had als de vrouw van Klep, op het decoratieve effect. Ik zag daar een paar boeken staan die mij erg interesseerden en ik wist toevallig bij een Amsterdamse antiquaar een paar deeltje theologie staan met dezelfde mooie leren band, die hij al jaren niet kwijt raakte. Ik vroeg de Amerikaan of we ruilen konden en dat kon. Zelden zo goedkoop aan iets gekomen dat me werkelijk interesseerde. Die Amerikaan was een boekenliefhebber van een soort die ik nog niet eerder was tegen gekomen. Heel profijtelijk.

Bij mij zult U maar weinig boeken tegen komen die er van buiten mooi uitzien. Ook de Blaeu Atlas, die een reprint is van een jaar of veertig geleden, is van buiten naar mijn smaak niet mooi maar de kaarten erin zijn prachtig. Verder staan er erg veel boeken die van de boekenmarkt of van antiquaren komen, gebruikte boeken dus. Maar geen een waar aantekeningen in gemaakt zijn door de vorige eigenaar want die koop ik niet. Dat hindert me omdat ik het geen manier vond om met boeken om te gaan. Meestal zijn dat soort aantekeningen trouwens de moeite van het lezen niet waard.

Klep schrijft voor zijn vak. Maar ik ben pas met het schrijven begonnen nadat ik met pensioen gegaan was. Eerder had ik nooit genoeg tijd. Maar hij heeft zeker gelijk: schrijven is de beste vorm van lezen.

---

Deze column verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp