België volgde afgelopen maand ademloos de klopjacht op militair Jürgen Conings. Dit weekend vond men zijn lichaam. Wat hiervan te denken? Polemoloog Walter Claeys – ex-officier in het Belgische leger – zag iets anders dan de hysterische media.

Het brisante essay van Walter Claeys over de zaak Jürgen Conings verschijnt deze week (maandag, woensdag, vrijdag) in drie delen op Veren of Lood. Vandaag deel 1.

Sedert 19 mei 2021 was de Belgische militair Jürgen Conings – Jürgen C. – onwettig afwezig. Inmiddels is dat desertie geworden en weet de halve wereld het: België heeft nu ook een autochtone Anders Behring Breivik. Alleen: er is nog geen mens vermoord. Breivik bracht er 77 om het leven…  

…of hoe een ballonnetje tot een zeppelin opgeblazen wordt. Een nazi-zeppelin, want Jürgen C. zou “extreem-rechts” zijn. 

Ware Jürgen C. niet ziek, het had een operette kunnen zijn: “De Korporaal van Kwakkelland”. Maar hij is wel degelijk krank. En “men” weet het, denkelijk…  

Dus, waarom dan die infame klopjacht? We doen het hier welhaast geen beest nog aan, maar blijkbaar wel een mens? 

Feiten & hypothesen
Maandagavond, 17 mei werd Jürgen C. als vermist opgegeven door zijn vriendin. Vóór zijn verdwijning nam hij enkele wapens[1] en munitie mee uit het depot in Leopoldsburg. Tevens liet hij twee afscheidsboodschappen[2] achter waarin hij zich keert tegen onder andere de Belgische Staat en een specifieke viroloog, en ook laat weten zich aan te zullen sluiten bij “het verzet”[3]. Tot slot stalde hij, alvorens op te gaan in het maquis, zijn eretekens uit op het graf van zijn ouders[4]. 

Prompt werd hij door overheid en regimepers tot Staatsvijand Nr. 1 verklaard: de Osama bin Laden, Rambo of Mad Max van België, al naar gelang de persbron die de soap over een mensenjacht aan lezers, kijkers of luisteraars opdist. Grote pech voor Jürgen C. dat hij geen Afrikaanse roots heeft: met naam en toenaam prijkte hij meteen in vol ornaat op “ongeblurde” kleurenfoto’s in kranten en op het scherm.  

Zonder dralen trommelde de regering een heus internationaal bataljon (!) op, teneinde die ene desperado meteen “onschadelijk” te maken. Na dagen en nachten met z’n honderden rondhossen in de bossen en na bij wijlen onstuimige huiszoekingen bij vrienden en kennissen bleef Jürgen C. evenwel onvindbaar…  

Zo’n gevaarlijk individu kon men onmogelijk ongemoeid laten, zo heette het! Hij stond immers “geseind” als zijnde “extreem-rechts”, onder meer omwille van zijn berichtjes op sociale media[5] (alsof men nooit advocaat van de duivel speelt in zo’n woordenstrijd…[6] en “gevaarlijk” omwille van zijn training, zijn bewapening en zijn vermeende intenties.  

Inderdaad blijkt Jürgen C. “Vlaamsgezind” te zijn[7] en dàt wordt in hoge kringen in deze tijden opnieuw ingekleurd als “onethisch” want “extreem-rechts”. Ik onthoud dan inzonderheid, dat voor die hoge kringen ook de UVRM “onethisch” is, vermits het zelfbeschikkingsrecht dat Vlamingen claimen een mensenrecht is. En wat ter zake dan helemaal de deur dicht doet: in België werd heel de UVRM tekstueel overgenomen in de wetgeving! 

Vandaag, 11 juni 2021, dus 25 dagen nadat zijn verdwijning werd geacteerd, is Jürgen C. nog steeds spoorloos – overheid en media houden het hardnekkig bij “voortvluchtig” – en heeft hij nog altijd geen mens verwond of vermoord. Ik verwacht zo’n meedogenloos gedrag trouwens niet, want naar mijn oordeel kampt de man met de kwalijke mentale en gedragsmatige gevolgen van PTSS[8] en verkeert hij dientengevolge onder meer in ernstige gewetensstrijd. 

Waar hij dit syndroom opliep? Hij diende veelvuldig in oorlogsgebied: in voormalig Joegoslavië, daarna in Bosnië, Kosovo, Libanon. De afgelopen jaren heeft hij diverse operaties uitgevoerd in Afghanistan en Irak. Die missies gaan niet door in pretparken: soldaten worden geconfronteerd met gruwel. In december 2020 wordt de Staatsveiligheid gealarmeerd door een psychologisch rapport over de “gevaarlijkheid” van de soldaat[9] en die psychologische gesteldheid komt beslist niet uit het niets. De overheid zal uiteraard schermen met het “medisch geheim” van dat rapport, maar het zou mij niet verbazen dat het in detail een case beschrijft van de gevolgen van een woekerend want onbehandeld gebleven PTSS. Er zal dus meer dan één reden zijn om het rapport in de kluis te houden.

Jürgen C. zal, vermoed ik, eerder zelfmoord plegen dan ergerlijk pedante virologen afknallen of moskeeën opblazen. Hieronder leg ik uit waarop ik mijn hypothese baseer, en tracht terzelfdertijd uit te maken waarom de overheid en de regimepers er een gans andere draai aan geven: die van “de extreem-rechtse terrorist”. 

Verderop ga ik nog dieper in op PTSS, en hoe daarmee in België wordt omgesprongen. 

Maar eerst een klein decennium terug in de tijd

29 maart 2012 meldt persagentschap Belga het ontslag van generaal Charles-Henri Delcour, opperbevelhebber van het Belgisch leger: zeg maar een ferme donderslag bij heldere hemel.  

De Chef Defensie diende zijn ontslag in één jaar vóór het normale einde van zijn vierjarige ambtstermijn, maar: er werd géén reden opgegeven, en het leger zelf weigerde uitleg te verschaffen. Een unicum in de naoorlogse geschiedenis van de Belgische Defensie.  

Bijgevolg: politieke reuring!  

Niettemin, alhoewel toentertijd in het leger de omerta gold – en vandaag nog steeds – blijken zelfs in de strengst bewaakte instellingen nog tamtams actief te kunnen zijn. Zo krijg je dan leden van de politieke oppositie die al eens één en ander vernemen en dat dan aan de openbaarheid prijs geven (maar dan niet uit bezorgdheid voor het algemeen belang of voor – in casu – de militairen); in het Glazen Huis van de “democratie” mag zo af en toe al eens één van de vele dichtgeschoven gordijnen voor eventjes op een kiertje… om een opponent te kakken te zetten. Dat zou electoraal gewin opleveren. Quod non. 

Legerofficieren leggen eerder hun leven dan hun carrière in de waagschaal; de stap die de generaal nam, getuigde dan ook van moed en integriteit. De eed van “trouw aan de Koning en gehoorzaamheid aan de Grondwet en de wetten van het Belgische volk” wordt immers prompt aangevoerd telkens een militair het waagt kritiek te uiten. Ook al maakt diezelfde Grondwet nergens gewag van het feit dat “alle macht uitgaat van het volk”, wat je in een beweerde democratie toch zou mogen verwachten. Bijgevolg is er m.i. een ernstige juridische discrepantie tussen Grondwet en eed. Het zal de politieke klasse worst wezen. 

“Het ontslag van de generaal bevestigt de interne problemen bij Defensie”, verklaarde Groen parlementslid Wouter De Vriendt, die verder Defensieminister Pieter De Crem (christendemocratenpartij CD&V) ongegeneerd aan de kaak stelde: “Sinds zijn aantreden heeft minister De Crem geprobeerd de bewegingsvrijheid in de top van het leger in te perken, met talloze incidenten als gevolg. De bom is ontploft, en dat komt op een heel slecht moment, want Defensie staat voor belangrijke keuzes vanwege de slechte begrotingssituatie“, aldus het parlementslid, dat evenwel hiermee de indruk gaf niet te weten, dat het establishment bij militairen altijd de neusprang hanteert en dat niet “de begrotingssituatie” het werkelijke probleem vormde, maar wel “het vredesdividend” dat mede dankzij Groen en ander zelfverklaard “links” tomeloos het budget voor Landsverdediging plundert sedert de legerdienst op de schop ging (1992). 

Wouter De Vriendt herinnerde er ten overvloede ook aan dat Pieter De Crem in april 2011 openlijk kritiek had geuit op de generaal toen die een kritische nota publiceerde over het toenemend aantal Belgische militaire operaties in het buitenland, de herstructureringen binnen het leger en het gebrek aan budgetten voor nieuw materieel. Maar het breekpunt met de generaal betrof wel “de weigering van de minister om decompressieverblijven te organiseren voor soldaten die terugkeren van operaties in het buitenland, een uitdrukkelijk verzoek van het leger”… “Bovendien kon het hoofd van defensie zich te zelden uitspreken in het parlement”, voegde Wouter De Vriendt er fijntjes aan toe.  

De aandacht van het parlement voor de problematiek van de noodzakelijke decompressie van veteranen bij terugkeer uit het buitenland, was evenwel van uitzonderlijk korte duur: met Defensie kun je immers als politicus niet scoren en de tijd dat “het budget” via “militaire” aankopen rijkelijk de partijkassen en gretige handjes smeerde, ligt reeds een tijdje achter ons. Dus werd er met de botte bijl verder bespaard op Defensie, werd de decompressieperiode weggezet als weken feesten op kosten van de belastingbetaler (en van de agenda afgevoerd), en werd gewoontegetrouw gretig misbruik gemaakt van het feit dat in België het stakingsrecht niet geldt voor militairen. 

Deel 2 verschijnt woensdag om 16:00 uur.

---

1. In de pers wordt in deze case graag de uitdrukking “zware wapens” gebruikt: dat klinkt immers heel massa-moorddadig maar is verre van correct. “Zware wapens” verwijst naar alle wapensystemen die te groot en te zwaar zijn voor infanteristen om individueel te dragen en dus afhankelijk zijn van “platforms” zoals voertuigen, vliegtuigen, boten, schepen, vestingwerken… om ingezet te kunnen worden. Een ploeg te voet kan worden aangeduid om een zwaar wapen zoals een mitrailleur of een mortier (met de munitie) mee te zeulen. Het betreft dus wapens die meer dan één persoon nodig hebben om (tezamen met de munitie) te verplaatsen en/of te bedienen. Vermits Jürgen C. niet “in groep” is verdwenen en niet over een transportplatform beschikt maar wel zijn wapens en munitie zelf draagt, kunnen het geen “zware wapens” zijn. De M224 mortier (kaliber 60 mm) bijv. weegt 21,1 kg; één projectiel zo’n 1,8 kg. In de infanterie vergt dit wapen een crew van 3 soldaten.
2. Bron: Le Monde (lemonde.fr/international/), 19 mei 2021 (alle vertalingen geschiedden met Deepl). Andere persbronnen vermelden maar één afscheidsbrief.
3. Bron: Le Parisien (leparisien.fr/faits-divers/), 22 mei 2021. Voordat hij in het niets verdween, ging Jürgen Conings zijn militaire medailles op het graf van zijn ouders leggen”.
4. Bron: Marianne.net online, 26 mei 2021 (website van het gelijknamige Franse weekblad); vertaald uit het Frans.
5. Bron: hln.be op 2 juni 2021.
6. Ik doe het geregeld en ben beslist geen uitzondering…
7. “Jürgen Conings was vorig jaar lid van Vlaams Belang”. Bron: hln.be, 1 juni 2021.
8. PTSS – Post Traumatisch Stress Syndroom
9. Bron: Moustique.be, 26 mei 2021.
10. Ook generaal Francis Briquemont getuigde van moed en integriteit toen hij tijdens de Bosnische oorlog aan het hoofd stond van de UNPROFOR-missie in Sarajevo (12 juli 1993 – 24 januari 1994) en gedesillusioneerd ontslag nam omwille van de passiviteit en het onvermogen van de VN, alsmede de enorme kloof tussen de VN-resoluties, de zwakke bereidheid om ze te doen naleven en de ontoereikende middelen die aan de VN-gebiedscommandanten werden verstrekt. Generaals doen het veel te weinig: hun soldaten verdedigen in woord en daad.

---

De volgende delen van dit essay vindt u te zijner tijd onder deze link.