De Italiaanse begroting voor 2016 werd gisteren formeel goedgekeurd door de Senaat. De regering-Renzi mikt op een begrotingstekort van 2,4%. Maar doet zij genoeg?

Het klinkt goed, een begrotingstekort van 2,4%. Voor Italianen mogelijk zelfs of er nog steeds een regering zit die werk wil maken van een evenwichtige begroting. Dit is echter een illusie die geen stand kan houden, want er komt teveel op het land af. En is sommige opzichten ligt Italië op kop voor wat Europa te wachten staat.

Zo was met de EU afgesproken dat zou worden gekoerst op een begrotingstekort van 1,4% voor 2016, maar de immigratiecrisis heeft de EU doen besluiten daarvan af te wijken. Wie Italië en haar regeringen kent, zal begrijpen dat dit een mooie kapstok wordt voor verdere excuses voor toekomstige overschrijdingen. Formeel is het EU-doel een begrotingstekort van maximaal 3%, dus er is meer marge dan nu genomen wordt. Maar het overwinnen van een crisis behoeft extra marges, en dat er opnieuw een crisis nadert wordt steeds duidelijker. En een deel daarvan zal op het conto komen van nog niet opgeloste zaken van de vorige crises.

Zo is de terugval in economische groeicijfers in Italië al begonnen. Maar met het opruimen van de bankensector is nog steeds geen begin gemaakt. Terwijl in Griekenland hiermee een stevig begin is gemaakt, en in Spanje in ieder geval optisch maatregelen genomen zijn, gebeurde er in Italië zo goed als niets. Met als gevolg een wrakkige bankensector die nog steeds erupties kent die vooral zijn toe te schrijven aan eerder falen. Ondertussen dweilt men vlijtig verder, maar vergeet de kraan dicht te draaien.

De staatsschuldquote staat nog steeds op 130%. Terwijl de economie nog steeds het niveau van 2008 niet heeft bereikt.

In november maande de EU Italië nog om vast te houden aan een gezonde financiële huishouding. Maar als hoofd van een centrumlinkse regering blijkt het vrijwel onmogelijk om zonder een volledige kneveling en een pistool in de mond vast te houden aan gezond beleid. Dat belooft nog wat voor de toekomst. Want als er opnieuw een economische crisis uitbreekt – en de signalen staan al minstens op oranje – dan is moeilijk te zien hoe Italië nog kan blijven vasthouden aan de euro. Bij de vorige crisis is Italië miraculeus ontsnapt – maar wonderen hebben slechts hoogst zelden de neiging zich te herhalen. Zó goed staat Italië er niet voor, en de wankele politieke positie van Spanje zal daaraan gaan bijdragen.