Het perspectief ten aanzien van de politionele acties in Indonesië is sinds ze plaatsvonden dramatisch gekanteld, maar wat werd precies anders? Toon Kasdorp ergerde zich aan eigentijdse gelijkhebberigheid.

Hoezo excuses aan Indonesië? Soekarno was een verrader en een oorlogsmisdadiger.

Wanneer een leger van ruim honderdduizend man een opstand moet neerslaan van guerrillatroepen die zich ophouden onder een bevolking van ruim zeventig miljoen dan zou het erg vreemd zijn als er daarbij geen excessen plaats vonden tegen burgers. In een guerrillaoorlog is er niet zoiets als een burgerbevolking die te onderscheiden is van gewapende opstandelingen. Het is eerder verbazingwekkend dat zoveel Nederlandse militairen zich ondanks alle provocaties zo voorbeeldig hebben gedragen.

De berichtgeving van de laatste jaren over de politionele acties in Nederlands Indië is erg eenzijdig. De incidenten die hebben plaats gevonden worden consequent uit hun verband gerukt.

De publiciteit was het steeds roerend over eens dat in elk geval kapitein Westerling als een oorlogsmisdadiger moet worden aangemerkt. Niemand vertelt daarbij dat hij door zijn commandanten, waaronder generaal van Mook, met een minimum aan manschappen voor onmogelijk opdrachten werd gesteld en dat het gebruik van veel geweld de enige manier was waarop hij die opdrachten kon vervullen en zelf met zijn mensen kon overleven.

Achteraf erkennen we het recht van de Indonesiërs om in opstand te komen, maar toen we de Nederlandse soldaten naar Indië stuurden waren de troepen van Soekarno nog landverraders die in de wereldoorlog met de Japanse vijand hadden geheuld. De pelokkers schoten niet alleen op Nederlandse militairen. Ze sneden ook hun oren en neuzen af. Ook Nederlandse vrouwen en kinderen waren niet veilig, om maar niet te spreken over Indische mensen die partij kozen voor het wettige gezag. Het aantal mensen in Indonesië dat door de troepen van Soekarno om het leven is gebracht en gemutileerd in strijd met de conventies van Genève (de Bersiap) is veel groter dan het aantal opstandelingen dat in strijd met de conventies van Genève is gedood.

Het zou interessant zijn om van de Nederlandse media voorbeelden te krijgen van drie guerrillaoorlogen of van twee of van zelfs maar één enkele burgeroorlog waarin die Geneefse conventies en hun protocollen wel in acht zijn genomen. De echte keuze is om zo’n oorlog wel of niet te voeren. Toen Drees en Beel tot het laatste besloten waren zij en hun regering verantwoordelijk voor de gevolgen. Wie er van uit gaat dat het Nederlandse gouvernement het volkerenrecht recht aan zijn zijde had, legt trouwens de schuld bij de opstandelingen en niet bij het gouvernement.

Dat is anno 2018 ongebruikelijk omdat we met zijn allen besloten hebben dat het kolonialisme uit den boze was, maar ook daar hebben we vroeger anders over gedacht. Ook dat is een onderwerp waar wel wel erg eenzijdig over gedacht wordt tegenwoordig. Wie de Max Havelaar leest mag dan wel concluderen dat het gouvernement niet alles was in zijn tijd maar het was toch nog altijd een heel stuk beter dan de hoofden van Lebak en Bantam-Kidoel.

---

Dit artikel over Indonesië verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp. Meer van Toon Kasdorp vindt u hier. Meer over Indonesië kunt u hier bekijken.