DE WERELD NU

Gods Segers

sterke leider, Leiderschap, kabinetsformatie2021, nieuw leiderschap

Met een nieuw gezicht aan het roer bij de ChristenUnie stijgen we op van eervorig politiek leider André Rouvoet, die zich nog kon verbazen over ‘een onbestemde angst voor de islam’, via Arie Slob, die het debat vooral fatsoenlijk en constructief wilde voeren, naar Gert-Jan Segers: tot dinsdag de law & order-woordvoerder van de fractie.

Niet dat het programmatische licht tussen Segers en zijn opeenvolgende opvolgers nou zo vreselijk groot is: de ChristenUnie zal niet gauw zo ‘rechts’ als de SGP worden, en samenwerken met de PVV zal lastig blijven. Maar er zijn accentverschillen die ertoe doen.

Rouvoets bizarre uitspraak over de islam – die toch echt na de moord op Theo van Gogh is gedaan, om maar iets te noemen – zou onvoorstelbaar zijn uit de mond van Gert-Jan Segers. Die heeft zeven jaar in Egypte gewoond en kent bovendien de klassiekers: “Islam has bloody borders” (Huntington). Dankzij zijn Caïro-periode raakte Segers tegelijk enthousiaster over de gewone moslim (als mens) en somberder over de islam.

Opvattingen als die hij zes jaar geleden uitte in een interview met Trouw koestert Segers nog steeds. Tijdens mijn laatste ontmoeting met hem begin september liet hij doorschemeren de agenda van de PVV wel te begrijpen. Geert Wilders’ optreden ziet de nieuwe CU-leider als veel te provocerend. Inhoudelijk zouden de verschillen te overbruggen zijn.

Laat ik het zo zeggen: met Segers wordt de partij geleid door een man die de zorgen van gewone mensen (en christenen over de islam) beter lijkt te begrijpen dan een Rouvoet. De integratie van moslims in onze samenleving ziet hij als groot probleem. Natuurlijk, iets vinden is nog geen beleid uitvoeren. Ik ben te weinig politicus (lees: ik ben helemaal geen politicus) om politici te begrijpen.

Zo begrijp ik niet waarom iemand aan de ene kant ronduit pessimistisch is over de EU – de unie moddert door en op termijn zal ze stranden op de te hoge ambities van de Eurocraten – en anderzijds voor een associatieverdrag met Oekraïne stemt. Tijdens de Geen Peil-campagne (die begin september volop aan de gang was; het begon toen net spannend te worden) kwam Segers daar niet op terug, maar ook daarna niet. Hij houdt vol dat het verdrag niets zegt over een toekomstig EU-lidmaatschap. Niet alleen is dat op grond van de verdragstekst zelf al een heel dubieuze stellingname, de pre-ambule op het verdrag en het pushen van zo ongeveer alle Brusselse bobo’s en oud-bobo’s (Van Rompuy, Barroso, Juncker, Tusk) maken dit standpunt volkomen ongeloofwaardig.

Politici hebben hun eigen agenda, strategie en methoden, en denken na over scenario’s. Segers dus ook. Als u en ik de EU op de rand van een ravijn zien staan, geven we haar graag, samen met onder anderen Geert Wilders, het laatste zetje. Segers blijkbaar niet, en zijn voorgangers al helemaal niet. Angst voor chaos? Mwah. Doorgeslagen barmhartigheid? Dat lijkt me niet, met iemand die haarscherp onderscheid maakt tussen moslims en islam (hij zegt bijna letterlijk dat de eerste slachtoffer zijn van de laatste). Segers heeft overigens wel duidelijk gezegd dat ‘Den Haag’ een NEE-uitkomst van het Oekraïne-referendum serieus moet nemen.

Arie Slob was de vleesgeworden constructiviteit. In zijn afscheidsinterview met het Nederlands Dagblad kijkt hij terug op de ‘foppositie’-periode onder Rutte-2. U weet wel, noem spontaan een heikele kwestie: kraanwater dus – en ze sloten er wel een akkoord over. Tsja, ik kan de blijdschap van Slob niet delen.

Een schoksgewijze koerscorrectie hoeven we komende maanden niet te verwachten. Toch zal Gert-Jan Segers zich anders profileren, op een manier die de ‘rechtse’, islamkritische, anti-multikul en eurosceptische kiezer beter zal aanspreken. Hoeveel beter, en of Segers voldoende kan overtuigen, zal de tijd moeten leren.