Een groep asielmigranten die in België uitgeprocedeerd was, heeft een door de Belgische regering gecharterd vliegtuig naar Bagdad genomen.

Het is een hoopvol bericht, maar dat op dezelfde dag en tegelijkertijd 3000 nieuwe gelukszoekers de grens passeerden om hun geluk te beproeven in diezelfde procedures vergeet je dam even. Hoera, het zijn er weer 109 en minder. Zou het …?

Nee, het zal niet. Deze mensen waren werkelijk extreem dom èn ongeduldig. Een huis, auto’s en een vrouw om in het rond te commanderen, dàt verwachtten ze. En pronto alstublieft. Veel verschil met een aankomst in de hemel lijkt in hun verwachtingspatroon niet te hebben gezeten. Weliswaar dan de christelijke hemel, maar zelfs die bleek dus tegen te vallen. Dit zijn de mensen die bij aankomst in het islamitische paradijs ongetwijfeld eerst hun 72 maagden zouden inspecteren om te kijken of Allah zich wel in alle opzichten aan zijn woord en hùn verwachtingen gehouden had.

Waarmee ik bedoel te zeggen: deze mensen zijn niet representatief. Het zijn zeurtypes die nooit ergens blij mee zullen zijn, al mag niet worden uitgesloten dat er toch een hoop onder de asielmigranten zijn die dezelfde verwachtingen hebben, maar daar minder rigoureus afstand van kunnen doen. Zulke mensen zullen hier nog jaren rondhangen, zo nu en dan op therapeutische gronden een week of drie terug mogen naar Bagdad (Hééé, asiel toch??), maar nooit werkelijk afstand nemen van de droom die ze zichzelf inprentten.

Deze mensen zullen de meerderheid van de instromers blijken uit te maken. Een meerderheid die hier nog tientallen jaren rond blijft dwalen. Waarvan de leden soms zelfs trouwen met een meisje in het kader van een gezinsherenigend familiehuwelijk met een nichtje waarvoor men in Bagdad verder geen bestemming heeft. Die hun kinderen op goed islamitisch wijze laten opgroeien door ze op jonge leeftijd hun opvoeding te laten voortzetten onder de hoede van de imam van de moskee om de hoek, en de straatvriendjes die ouder maar niet wijzer zijn. Het bekende recept voor meer grote ellende.

De publiciteit rond die 109 terugkeerders is ook op de verkeerde mensen gericht, wat je je doet realiseren dat onze overheden zich van bovenstaande volledig bewust zijn. Wij, de westerse bevolkingen, worden blij gemaakt met een dode mus. Er komen sowieso meer mensen lopen binnen dan dat wij die met vliegtuigen terug zouden kunnen brengen. Niet omdat het theoretisch niet kunnen zou, maar omdat alles er om heen het verhindert. Al onze goede bedoelingen en advocaten die er ook goed van moeten leven (Indirect parasitisme heeft in de westerse wereld gigantische vormen aangenomen.) verhinderen dat. Dat is voldoende om te moeten beseffen dat dit slechts een afwijking van het basisprobleem is, niet de oplossing.

Toch bieden deze terugkeerders een kans, maar die zouden we beter moeten grijpen. Maak er een propagandafilm van hoe vreselijk het wachten in de AZC-detentiecentra is! Hoe klein de kansen op een vergunning! Hoe lang je er op wachten moet! En laat al die verrekte advocaten en hun groezelige manier van regelen van hun hypotheekschulden buiten de poort wachten. Reguleer dàt, want anders zal het nooit wat worden met de terugkeer van de meerderheid van deze verdwaasde gelukszoekers. Want de enigen die van die terugkeer niet beter worden, zijn de advocaten van de asielindustrie.