Dekolonisatie is een modewoord, met een gevaarlijke achterliggende gedachte. Niet voor niets wordt het in een adem genoemd met inclusiviteit en wat dies meer zij.

Ik heb me er een tijdje over zitten verbazen waar deze roep om dekolonisatie vandaan komt. Met name vanwege de zaken waarvoor het toepasbaar wordt geacht. Het onderwijs is zo’n plek, maar wat is er te dekoloniseren aan onderwijs? Het is een geschifte gedachte. En dat klopt! Het hele discours over dekolonisatie valt niet te begrijpen zonder het besef dat hier tevens sprake is van een modern kolonialisme, dat de zaak wil overnemen.

In 2019 wilde de knettergekke Sylvana Simons dat wiskunde en andere racistische exacte vakken werden "gedekoloniseerd" (gemeenteraad-Amsterdam, 19 september 2019). pic.twitter.com/QZsnOhcmYV

— Gerard de Boer ⚓🚢 🇳🇱 (@Gerard1945X) June 2, 2021

Dekolonisatie wordt gebruikt als eufemisme voor terugeisen van wat eerder van je werd afgepakt. Is dat aan de orde in het Nederlandse hoger onderwijs? Dat lijkt me niet het geval, tenzij men wil dat het college plagenhutten weer op het curriculum komt? Dat kan ik voor de liefhebbers kort samenvatten: de essentie is kleien met poep. Je kleit de poep in de gewenste stevigheid, en plakt die voorts op een muurtje, van riet, dat je aldus verstevigd in de zon te drogen legt. Een paar dagen zonneschijn doen de rest, van wat nodig is, en een lik verf voorkomt dat de najaarsregens het harde werk te niet doen.

Maar de schreeuwers om de dekolonisatie van het onderwijs zullen het daar niet mee eens zijn. Hoogstens krijg ik een pluim voor het aan de kaak stellen van culturele appropriatie, maar daar houdt het op. Wat men wil is een volledige overname van het onderwijscurriculum, met als bijkomende eis dat het niet te moeilijk mag zijn voor de moderne koloniaal[1].

En om de sociale veiligheid van tere zieltjes niet in gevaar te brengen wordt tegelijkertijd geëist dat het onderwijs rekening houdt met de gevoeligheden van moderne kolonialen. Geen vervelende feiten over slavenhandel door niet-blanken, en vooral geen wiskunde of oude westerse filosofen – men wenst in het eigen sop gaar te koken. in plaats van eigen universiteiten te eisen, is daarom ook de kolonisatie van een universiteit als die van Amsterdam gestart. De hoeveelheid halve garen die daar met staatsfinanciering politieke waanzin bepleiten is altijd al opmerkelijk geweest, en het is er met de politieke dekolonisatiegedachte niet minder op geworden.

Dat de dekolonisatie tevens een [politiek stuk gereedschap is, geeft het meer zin dan het verhaal dat het an sich bepleit. De kolonisatie wordt in progressieve kringen nog steeds als een grote schandvlek voor het westen beschouwt, zodat elke roep om iets dat vergezeld gaat van het woord dekolonisatie, wordt begroet met een deemoedig schuldgevoel van progressieven die er niets tegenin durven brengen. en dan krijg je dit soort geleuter.

De zwarte huid van een spreker doet in zo’n geval de rest..

Dat dit verhaal puur op basis van zichzelf aangeprate schuldgevoelens kan worden doorgedrukt is een teken dat ergens bij de behandeling van maatschappelijke schuldgevoelens iets fundamenteel mis is gegaan. Iets dat ook nog eens gekoppeld is aan een speciaal soort racisme, dat goedgunstig beschikt over zaken waar de beschikker zelf geen last meer van heeft. Dat kinderloze progressieven er een gewoonte van maken het onderwijs te ruïneren heeft daarom een eigen logica.

---

1. De westerse wereld wordt sinds de dekolonisatie van Afrika en andere koloniale wingewesten van vóór 1900 overspoeld door mensen die liever hier wonen, en hun vroegere habitat verguizen. Ook dat is een vorm van kolonialisme – beter geïllustreerd met het woord landverhuizing. Maar al te vaak wordt dat geëxcuseerd met het woord vluchteling, maar dat daar niets van klopt veronderstel ik als intussen welbekend.