Gistermiddag is de Kamer zoals verwacht zonder veel moeite akkoord gegaan met de door minister de Jager verdedigde Europese oekaze. Ondanks dat SP, PVV, CU, SGP en PvdD er vele kritische vragen bij hadden, zag een ruime meerderheid, gevormd door de middenpartijen PvdA, VVD, CDA, D66 en Gl er geen problemen in.

Je kreeg tijdens het debat dan ook geen moment het gevoel, dat er bij de voorstemmers enig kritisch denkvermogen aanwezig was. Als het niet zo treurig was, zou het als komisch gezien kunnen worden. Natuurlijk deden de leden van deze partijen hun best niet al te ongeïnteresseerd over te komen. Over twee maanden zijn er verkiezingen, nietwaar?

En dat het CDA een eigen minister voluit steunt, het zij zo. Maar “Zwaarbevochten voorwaarden”? Komkom, mevrouw de nieuwe burgemeester van Helmond. Er zijn in het verleden mensen voor minder op het Buitenhof aan stukken gescheurd. En mevrouw Blanksma zich maar in bochten wringen in haar desperate pogingen om kritisch te lijken. Inderdaad zijn “Oplossingen ook in ons belang.” Maar het Finse onderpandverzoek is een slecht precedent volgens het CDA.

PvdA’er Ronald Plasterk kon niet laten zowel zijn gebrek aan kennis van de gang van zaken, als van de eurocrisis tot nog toe te etaleren, toen hij verontwaardigd tegenwierp dat je Spanje niet met Griekenland mocht vergelijken. Hij heeft alleen gelijk, als het gaat om de omvang van de ramp die Spanje gaat veroorzaken. Maar dat Spanje tot nog toe hetzelfde scenario volgt als Griekenland – zelfs de werkloosheidspercentages zijn vrijwel gelijk – kun je alleen met droge ogen ontkennen als je het ècht niet weten wilt.

De zelfstandig denkende partijen zagen geen oplossing in het voorliggende voorstel, maar de meerderheid beslist. Van het oude parlement, dat dan weer wel. Zeker nu Duitsland een definitieve beslissing op last van het Constitutionele Hof in Karlsruhe doorschuift tot in oktober, is er achteraf bezien geen enkele goede reden waarom Nederland de ratificatie van het ESM niet tot na de verkiezingen had kunnen uitstellen. Hoewel dat inderdaad water onder de brug door is, laat het opnieuw zien, dat voor een zorgvuldige afweging een zorgvuldig opererend gezagsorgaan zich niet laat opjagen door hysterisch haastgeroep. Zoals in Nederland.

De Jager
Minister De Jager veegde in hoog tempo de ingebrachte bezwaren van tafel, met speciale aandacht voor de kwestie van de 30 miljard die Spanje alvast voor 1 augustus krijgt. Hij legde uit, dat Spanje dat geld alvast krijgt voor het geval het voor de banken bestemde geld niet genoeg blijkt. Hij zei het echt! Mogelijk benodigd extra geld wordt dus als eerste uitgekeerd. Maar de Eurofiele partijen slikten het weg als een ouderling Gods woord. Tegelijkertijd bezwoor hij de Kamerleden, dat het geen liquiditeitssteun voor het geplaagde Spanje was. Soms schieten woorden je tekort om er netjes commentaar op te geven.

Na het afhandelen van deze formaliteiten ging De Jager met zichtbaar genoegen verder over de limiet die voortaan aan de salarissen van de Spaanse bankiers van gesteunde banken (allemaal dus!) zou worden gesteld. Blijkbaar het puntje dat hijzelf uit het vuur had gesleept, hij leek er bijzonder trots op, en keek met een werkelijk stuitende zelfvoldaanheid de wereld in terwijl hij er kond van deed. Je zag hem bijna denken, dat dit toch iets was dat het klootjesvolk tevreden stemmen moest.

Ondertussen lijken er aan de horizon nóg meer problemen in Spanje te zijn dan tot nog toe werd aangenomen. De Spaanse banken hebben de afgelopen jaren in hun pogingen om aan geld te komen verscheidene stunts uitgehaald die juridisch niet dor de beugel lijken te kunnen. Een grote bank als Santander is thans doelwit van een aantal procedures, die de bankenbailout verscheiden miljarden duurder zullen maken.Verscheidene reageerders droegen naar aanleiding van het artikel van gisteren ook extra informatie aan over de rampzalige staat van de Spaanse banken. Wie deze links volgt gewordt zonneklaar, dat 62 miljard voor de Spaanse banken op geen stukken na genoeg zal zijn.

EU-Collectivisatie
Ondertussen schrijdt de collectivisatie van de EU voort. Ik ben geen voorstander van termen als EUSSR, maar het begint er zo langzamerhand toch veel op te lijken. De voortdurende overheveling van geld van noord naar zuid kun je weinig anders etiketteren. En dat het de drang bij de PIGS om zelf aan oplossingen bij te dragen niet versterkt, lijkt me evident.

Na de bolsjewistische machtsovername in Rusland in 1917, besloot Lenin op een onzalig moment, dat de boeren het grootste deel van hun vee aan de staat moesten afstaan. Binnen één jaar had de Russisch boerenstand vrijwel de gehele veestapel van het land opgegeten, want als je kunt kiezen tussen vee aan de staat overdragen of het zelf opeten, hoeven weinig mensen daar lang over te denken. De modificatie dat ze toch een paar dieren mochten behouden voorkwam dat de mens binnen dat jaar het rund in Rusland geheel zou doen uitsterven, maar het heeft enige tientallen jaren geduurd eer de omvang van de veestapel het pré-bolsjewistische niveau weer bereikte.

Bovenstaande zie je ook nog wel eens gebeuren bij gedwongen gemeentelijk fusies. Kleine gemeenten die altijd netjes hun kas op orde hadden, bouwen dan in de laatste twee jaar voor de officiële herindeling bij een grote geldverspillende stad dan zo ongeveer in iedere dorpskern een groot zwembad of theater. Al schijnt men daar in Nederland ondertussen op bedacht te zijn, en worden dergelijke stunts tegengegaan.

Desalniettemin is het omgekeerde effect evenzeer een probleem: als je weet dat je tekorten toch zullen worden aangevuld, zou je wel gek zijn als je gaat bezuinigen teneinde minder geld aan anderen te hoeven vragen. Het is maar geld tenslotte, en die daar in het noorden betalen toch wel.

Je moet toch wel erg weinig begrijpen van mensen wil je niet zien dat het zo werkt, en dat je ook niets anders kunt verwachten. Het idee dat de regeringen van Zuid-Europese landen een andere psychische make-up hebben dan de Nederlandse uitkeringstrekker, die men na vele jaren eens ging controleren, met een beerput tot gevolg, is een vorm van sociale zwakzinnigheid. Sommige partijen schijnen daar hun Kamerleden echter op te selecteren.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.