Cultuur en politiek botsen regelmatig. Vaak omdat cultuur zaken omvat die politici tegenstaan. Zwarte Piet is er een voorbeeld van en een herkenbare exponent van links afgrijzen.

Vandaag kwam daar weer een nieuw element bij. Regeringscommissaris Hamer ontdekte een nieuwe onwenselijke cultuuruiting die de VN niet zal willen beschermen.

De grote ironie van het brave linkse streven is immer weer dat dat selectief is, erg selectief. Neem nu deze cultuuruiting:

Vorige week – na de winst van Marokko op België in Qatar – riep braaf Nederland in koor dat het zo onverwacht was. Onverwacht? Als in: doen ze anders nooit? Dat het een regelmatig voorkomende cultuuruiting is wil men in progressieve kringen eenvoudig niet weten. Problemen met cultuur zijn selectief onderwerp van aandacht. Het seksueel wangedrag van uit Afrika afkomstige asielmigranten is ook een verboden onderwerp. In zekere zin is deze oekaze van mevrouw Hamer derhalve ook een cultuuruiting: van ‘dom links’. De aandacht van haar analyse ligt herkenbaar op autochtoon ongewenst gedrag en de media zullen daar de komende jaren nog vaker op terug komen.

Is dit echt een cultuuruiting? Welzeker: het is een onuitroeibaar probleem met links volk dat ze zich blind houden voor zaken die hen niet uitkomen, en bij hoog en laag volhouden dat commentaar erop ‘not done’ is.

Seksueel wangedrag is een instinctieve kwestie, en daarom een dubbel probleem. Vanuit onze culturele achtergrond weten we dat iets niet in orde is, maar desalniettemin zijn er kuddes mensen die zich niet in weten te houden, omdat ze denken er wel mee weg te komen. Wie even nadenkt ziet het probleem dat de selectieve verontwaardiging in linkse kringen tot gevolg heeft: door het probleem alleen in autochtone hoek te zoeken, moet men het in allochtone hoek eigenlijk wel goed praten. Daarmee wordt het een cultureel onderdeel van onze maatschappij, en dat is nu juist wat we zeggen niet te willen: