Ik voel een behoefte om mijn visie uit te leggen tegenover familie, vrienden en bekenden die het lezen willen. Hoe zie ik het Corona-gebeuren, hoe sta ik er zelf in?

Ik heb me nog steeds niet laten vaccineren. Waarom niet? Die vraag probeer ik zo simpel mogelijk te beantwoorden en uit te leggen.

Ten eerste: ik ben niet bang en dat is eigenlijk het belangrijkste. Was ik wel bang dan zou ik het wel doen, maar dat is dus niet aan de orde. Omdat dit ‘bang of niet bang zijn’ zo belangrijk is wil ik er toch even bij stilstaan. Natuurlijk heb ik mijn fysiek biologische doodsangst, en angst en afweer voor ziekte en pijn. Maar ik wil me daar niet door laten leiden. Ik kan Corona krijgen en als ik het heb zal ik er aan lijden en kan ik er aan sterven.

Ik neem dit risico omdat ik pijn, ziekte en dood als een onderdeel van het leven zie en accepteer. Ik wil er niet aan meedoen om deze onderdelen uit het normale menselijke leven weg te snijden, dit is mijn belangrijkste motivatie. Het lijkt me namelijk een gekkenhuis, een wappe manier van leven te worden als je dat probeert. Ik neem ook het recht om deze normale levensrisico’s te leven.

Ik ken en begrijp angst en ik accepteer dat anderen een andere keuze maken want in zekere zin heb ik makkelijk praten, ik ben 75 jaar oud en dan sta je er anders voor dan wanneer je bijvoorbeeld kinderen hebt en je een 30er, 40er of 50er bent. Maar ik voel een grote opstand naar het feit dat ik mijn rechten niet normaal kan leven.

Mijn keuze voor het normale leven met een risico op ziekte wordt sterk gefnuikt. Bovendien wordt ik min of meer versluierd beschuldigt van ziekte en dood van anderen. Ik snap dat mensen zo denken die eenmaal in die bepaalde denkwijze zitten. Maar de uitgangspunten daarvan, angst onder andere kan ik niet onderschrijven. De uitkomst van dat denken is zeer schadelijk voor vooral de geestelijke volksgezondheid.

Ten tweede. Het begint een gekkenhuis te worden. Ik volg grotendeels de discussies over Corona en de maatregelen ertegen. Ik zie daar en in de maatschappij gebeuren wat ik met mijn keuze wilde vermijden. Ik zie iets waar ik niet aan mee wil doen. En nu sta ik tegenover massa’s mensen die zeggen liever in een gekkenhuis te wonen dan in het ziekenhuis of op het kerkhof te liggen.

Tsja, daar heb ik niet van terug, en ieder zijn keuze maar de massa regeert en dus zit ik nu ook in een gekkenhuis. Ze zijn heel verleidelijk (die gekken, ik hoor bij de wappies zeggen ze). ‘Als je je nou ook laat inenten, zijn we allemaal eerder van dat gekkenhuis af’, en meer van dergelijke argumenten, soms trouwens met een niet goed genoeg verhulde beschuldigende ondertoon. Immers, het motto is, laten we één zijn, samen staan we sterk enz. enz.

Eigenlijk wil ik met deze tweede reden van mij zeggen; ik zie massale inenting niet als een goede aanpak. Logisch, de overheid rolt over de maatschappij precies dat uit waar ik zelf juist niet voor koos. Namelijk een aanpak vanuit angst. De massa is in angst en de overheid laat zich door die massa (=hun kiezers) sturen uit angst voor zetelverlies, parlementaire enquête of zelfs rechtspraak en dat leidt tot een controlerende en bezwerende aanpak.

In de overheid en het RIVM zitten mensen die ook maar mensen zijn, maar toch verwacht ik eigenlijk van een regering een meer afstandelijke beschouwing en een meer rationele en vooral ook wijzere aanpak. Maar zowel regering als OMT en RIVM reageren met de emotionele overlevingsrespons op de angst van de massa. De massa wil gered worden, de overheid gaat redden. Alle kennis, verstand en ratio worden ingezet ten dienste van die reddingsrespons. Deze respons reageert op de overlevingsdrift en die weer op angst, doodsangst. Allemaal heel menselijk. Zeker. Toch, kijken of het middel niet erger zou zijn dan de kwaal kwam en komt niet meer aan de orde.

Als ik het goed onthouden heb hoorden we in het begin van 2020 dat het zou gaan om groepsimmuniteit. Dat het virus zich onder ons en in ons zou nestelen en dat het onder ons zou blijven, zoals zo vele andere virussen. Dat groepsimmuniteit doden zou kosten werd er niet letterlijk bij gezegd maar ik herinner me dat ik voor mezelf uitrekende dat dat zou kunnen oplopen tot om misschien wel 60.000 (wellicht fout, ik heb geen rekenhoofd).

Nou daar schrik je natuurlijk van als overheid. Die schrikken al bij 1 dode, zoals dat hoort natuurlijk. Je moet dan sterk in je schoenen staan en verantwoordelijkheid nemen voor je keuzes. Je moet maatregelen nemen om dat aantal te verlagen, de capaciteit van de zorg verhogen en ik weet ik niet wat allemaal nog meer. Wat allemaal precies dat moeten zij weten, niet ik. Maar dat is niet gebeurd.

Volgens mij voelde de overheid de angst van de massa in haar nek, de enerzijds angstige maar anderzijds eisende en boze massa, die op de overheid rekent om gered te worden. Het lijkt er op dat er uit angst is ingezet op een ultieme redder; het vaccin. Ik hoorde niets meer over groepsimmuniteit. Om die vaccinatieredding tot een succes te laten worden moet er dwang worden uitgeoefend en worden er grondrechten opzijgeschoven. Daar hoef ik niets over op te schrijven we zitten er middenin.

Ten derde. Ik had en heb de intuïtie dat dit middel erger zou zijn dan de kwaal. Maar wat moet je met zo’n intuïtie. Ik kan er alleen maar zelf naar luisteren. Voor de goede orde, mijns inziens is er een verschil tussen intuïtie en instinct. De overeenkomst tussen beide is dat je iets onmiddellijk ‘weet’, zonder nadenken, zonder tijd. Wat niet wil zeggen dat het onlogisch is maar dat blijkt vaak pas achteraf.

In mijn leven ben ik vaak bezig om onderscheid te leren maken tussen instinct en intuïtie. Daarvoor moet ik mijn denken gebruiken. Het zijn als het ware drie manieren waarop ik iets kan weten. Dit is een groot onderwerp dat hier niet verder aan de orde kan komen. Wat ik wel kan zeggen is; doodsangst, overlevingsdrift maar zeker ook de reddingsimpuls reken ik tot emotie en instinct.

Hoe humaan, nobel en ethisch en soms heldhaftig het ook overkomt, het start als een impuls, een instinct, een tribaal instinct waarschijnlijk. Hier overheen wordt een verstandelijke redenering gelegd die nagenoeg niet te kapittelen is. Het gaat namelijk om mensenlevens redden, het doen van het goede. Maar mijns inziens heeft het in het huidige geval een angstige en emotionele grond.

Daardoor kan men het ook niet meer objectief beschouwen. Men kan niet meer van koers veranderen want dan ben je volgens je eigen redenering ineens niet meer goed maar fout. Fout met als consequentie dood door schuld. Het punt is, het verstand, de ratio, de logica en alle kennis die voorhanden is komt ten dienste aan die grond, die angst, aan dat instinct.

Objectief gaan kijken of het middel nou eigenlijk wel beter is dan de kwaal is er niet meer bij. Mijn intuïtie zag ik onderbouwd door de uitleg van Jan van der Zanden die via een WOB-regeling heeft kunnen narekenen dat de huidige aanpak 520.000 qaly’s heeft gekost. (Qaly = quality adjusted life year, het staat voor een extra levensjaar in goede gezondheid.) Hij heeft uitgelegd dat een zogenaamde koude, kille verstandelijke benadering beter is dan de emotioneel reactieve mensenlevens reddende operatie die de aanpak van de overheid kenmerkt.

Het zou prima hebben kunnen samengaan met de oorspronkelijke groepsimmuniteit aanpak. En ik voor mezelf vind het reëler in die zin dat dan ziekte en dood worden geaccepteerd als onderdelen van het leven. Door die realiteit als risico te nemen blijkt per slot van rekening dat het nog meer levensreddend geweest zou zijn ook. Dat koud en kil was dus inderdaad slechts ‘zogenaamd’. Het koud en kil is noemen is dus een emotionele reactie.

Zie deze video voor de uitleg van Van der Zanden hier.

Duur: 1 uur 1:33 min.

Publicatie 21 juli

---

Vrijheid en verantwoordelijkheid
Er zijn nog twee zaken die hiermee samenhangen waar ik wat over wil zeggen. Het onderwerp vrijheid en verantwoordelijkheid en daarna nog wat verdedigende- en discussie opmerkingen die ik kwijt wil.

Het is mij door het leven duidelijk geworden dat vrijheid en verantwoordelijkheid bij elkaar horen. Vrijheid zonder verantwoordelijkheid wordt een rotzooitje om het duidelijk te zeggen. De consequentie van mijn denken over vrijheid en verantwoordelijkheid is dat ik de risico’s van het leven aanga. In dit geval ziek te kunnen worden en te sterven.

Praktisch betekende dat voor mij altijd dat wanneer ik griep, verkoudheid zou krijgen dat ik dat dan die ander niet zou aan rekenen. En dat geldt nu dus ook voor covid19. Een aantal jaren geleden heb ik influenza gehad. Ik was doodziek. Ik heb ervaren dat hier mensen aan kunnen sterven. Dat gebeurde ook.

Nooit is het in me opgekomen iemand te verdenken mij te hebben besmet. In de tegenwoordige denktrant spreken we van een besmetter. Die ander zou verantwoordelijk zijn voor mij. Dat vind ik té gek worden. Dan ben ik liever een wappie. Ik voel een enorme weerstand naar het idee dat de ander verantwoordelijk is voor mijn Corona.

Ik zelf heb het opgenomen, overgenomen of hoe je het maar noemen wilt. Die ander heeft het mij niet ‘gegeven’. En van die ander neem ik ook geen enkele intentie daartoe aan. Dit is een visie die ik niet wil aannemen. Je gaat jezelf zien als een dodelijk wapen! Nee! De ander zien als een doder (om geen zwaardere term te gebruiken) ook. Nee!

In zo’n wereld wil ik niet leven, alhoewel die naast mij en dichtbij mij aan het ontstaan en zelfs aan het groeien is. Opeens is er en masse een verandering in verantwoordelijkheid voor de ander tevoorschijn gekomen. Een paar jaar geleden stierven er 9000 mensen meer dan de jaren er voor aan influenza. Nooit iemand gehoord over verantwoordelijkheid voor de ander terwijl dat toch ook een overdraagbare ziekte is. Overigens zou ik met Corona in m’n lijf nooit naar een feestje gaan. Anderzijds zal ik een ander (de eventuele verspreider) dus nooit iets kwalijk nemen. Het lijkt er op dat dit nu totaal veranderd is. Of niet? praten de mensen elkaar alleen maar na misschien? Hoe diep zit dit eigenlijk? Denken mensen daar wel eens bewust over na?

Ik vind het concept en de visie die nu voor Corona opgeld doet dat mensen zich verantwoordelijk moeten voelen over het leven en sterven van anderen een heilloze weg. Om me heen nemen mensen vaccinaties om mij te beschermen. Ze zouden het niet op hun geweten willen hebben dat ze het mij zouden geven, mij zouden besmetten, zeggen ze.

Wat is dat voor een onderliggende denktrant waardoor iemand zich schuldig gaat voelen als ik Corona heb. Bemoei je met je eigen zaken, denk ik dan. Ik krijg Corona of niet en als ik het heb ga ik dood – of niet. Ik kan niet omgaan met die schuld of verantwoordelijkheid van de ander voor mijn eventuele Corona en er eventueel aan sterven. Ik wil ook niet dat iemand zich schuldig of verantwoordelijk voelt voor mij. Dit wordt een té gekke wereld zo. Dit is geen leven meer, dit wordt een gekkenhuis, als het dat ondertussen al niet is.

Overigens blijkt in realiteit dat al die goeie bedoelingen van verantwoordelijkheid nemen voor de ander, je laten inenten voor de ander een luchtbel is. Een mooi ideaal waarmee de overheid de massa zo veel mogelijk richting het reddende vaccin heeft verleid. In de tunnel loopt iedereen dezelfde kant op. Verleid met het dwaallicht van vaccinatie aan het eind.

Ten slotte nog wat losse discussie
Ik hoor mensen dingen zeggen als: “m’n moeder wordt 80 maar ik wil haar toch graag zo lang mogelijk houden, dat is menselijk toch. We willen mekaar toch niet laten doodgaan, we zijn beschaafde mensen. Onze artsen hebben de eed van Hippocrates afgelegd, die doen er alles aan om het leven te behouden en te beschermen.”

Ik kan daar niks op zeggen. Ik snap het. Volkomen normale en logische gedachten. Maar die gedachten rusten op een grond van angst en de reddingsreactie daarop. Die gedachten passen in een straat, in een denkstraat. Ik denk dan aan een trein. De huidige maatschappelijke denktrant is als een rijdende trein. Je kan in de trein naar de achterste wagon lopen met het gevoel dat je een tegenbeweging maakt, maar aan het eind aangekomen zie je dat je meerijdt.

Het enige wat dan nog rest is om bij het eerstvolgende station uit te stappen. Dat wil je eigenlijk niet. Toch is dit de reactie die door die hoofdstroom gecreëerd wordt. Namelijk doordat het verboden is om naar de machinist te gaan er wat van te zeggen, je kan en mag met hem niet gaan overleggen over de reis, je hebt geen inspraak. Hoe begrijpelijk allemaal toch hé. Maar dit is slechts een metafoor. Het gaat in feite over democratie of niet. En die is hier dus niet.

“Ik ben ook niet bang hoor, maar ik wil wel kunnen reizen dus heb ik het vaccin genomen.”

Goed mogelijk dat je niet bang bent. Maar je doet wel mee aan een angstreactie, een angstscenario. En ondanks dat je het vaccin genomen hebt en fijn kunt reizen kun je toch kritiek uitoefenen op dit dwangbeleid. Of denk je dat dat niet zou kunnen met een vaccin in je lijf?

“Er moet wel een andere agenda zijn. Hier speelt iets anders, dat moet wel. Er zit een complot, een samenzwering achter”.

Dit vind ik een emotionele, en instinctieve reactie. Het is er wel een die veel rationele argumentatie opwekt. Er zijn knappe scenario’s aan toegeschreven en er zijn zeer intelligente strategieën geprojecteerd op denkbeeldige entiteiten, individuen en groepen die er achter zouden zitten. Het is een reactie die heel beschuldigend en polariserend uitpakt. Ik raad iedereen af met deze optie naar voren te komen in de covid19-discussie.

Mijn intuïtie (die kan falen natuurlijk) zegt iets heel anders. Het lijkt mij een eerste, gemakkelijke en primitieve reactie op iets onbekends. Hoe ga je om met niet weten. Men projecteert, net als in de godsdiensten. Daar schept men een god naar ’s mensen eigen beeld en met een hele entourage er omheen. Een dergelijke projectie lijkt mij ook hier plaats te vinden en wordt dan met kennis van overal vandaan opgevuld.

Als er een samenzwering is dan moet er een (god) samenzweerder zijn. Als er een agenda is dan moet er een agent zijn. Nog veel te weinig is de stap van een theïstische religie naar een niet-theïstische religie of transcendentie gemaakt. Een goddelijkheid zonder een god is voor velen nog een stap te ver zo lijkt het. Ook een zich ontvouwend patroon van gedachten, gedrag, acties en reacties zonder een bewuste met wil begiftigde bedoeler is voor velen nog een stap te ver. Dit komt mijns inziens doordat het denken zo zeer in dienst staat van dat emotionele instinctieve aspect bij de meesten van ons.

In een gesprek vorige week:

Ik: Jeetje mijn huisarts zit in een medisch centrum. Nou moet ik een test doen om naar de huisarts te gaan (iik woon in Frankrijk).

Ander: Ja Ad, de duimschroeven worden aangedraaid jongen. Maar ik snap het niet, als je naar een ander werelddeel op reis gaat laat je je toch ook voor van alles inenten? Ik heb door m’n leven er al een heleboel gehad.

Ik: Ja maar ik ga helemaal niet naar Nieuw-Guinea. Ik wil gewoon naar m’n huisarts kunnen. Zie jij dan geen verschil?

En dan als laatste dit:

Als ik ziek wordt van covid19 wil ik gewoon behandeld worden met medicijnen, Ivermectine bijvoorbeeld. En als dat niet lukt dan sterf ik er aan, of ik leef verder met gevolgen. Ik vind dat ik dat risico moet kunnen nemen en dat het recht daarop beschermd moet worden.

---

Meer feiten en opinies over vaccinatie tegen Corona vindt u hier. Het Corona-virus (Covid-19), de wijze van aanpak van Corona en haar sociale en economische gevolgen vindt u hier.

Dit essay verscheen eerder op het Blog van Ad Rek.