De asielmigratie heeft als vrij onverwacht bijverschijnsel dat er meer aandacht komt voor bestaande daklozen in Nederland. Een groep die altijd achteraan kwam bij veel overheidsbeleid.

Wat we de afgelopen jaren hebben gezien, is dat er veel aandacht ging naar asielmigranten, hun aankomst in Ter Apel en hun verdere lot. De aandacht en hulp voor bestaande daklozen in Nederland schoot er vervolgens bij in. Politiek is dat geen groep die gewicht in de schaal legt, en de gevolgen daarvan zie je terug in het beleid.

Daklozen moeten voortaan zo snel mogelijk een eigen woonplek krijgen. Het kabinet denkt dat het aanbieden van een vaste woning de meest effectieve methode is om dakloosheid te bestrijden. Nu krijgen daklozen vooral tijdelijk onderdak in opvanghuizen, zoals bijvoorbeeld het Leger des Heils.
Staatssecretaris Van Ooijen van Volksgezondheid wil van deze aanpak af en spreekt in zijn plan Aanpak dakloosheid over een “fundamenteel andere kijk”. “In plaats van op een stretcher te slapen en van opvang naar opvang te gaan, is het veel beter om meteen een plek te hebben en vandaar uit te herstellen”, aldus staatssecretaris Van Ooijen van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS).
Hij denkt dat daklozen hun financiële, psychische en andere problemen gemakkelijk vanuit een vaste woonplek kunnen aanpakken. “Het is beter dan van hot naar her te verhuizen.”

Dat er geen – of nauwelijks – beleid is voor deze groep om hun leven weer op de rails te krijgen, valt uit bovenstaande moeiteloos te destilleren. En dat zal echt nodig zijn als het de staatssecretaris ernst is om iets voor deze groep te doen. Maatwerk op individueel niveau is een kostbare en intensieve klus – ook omdat aandacht voor deze mensen nadrukkelijk in stand moet blijven nadat ze eenmaal ergens worden gevestigd. Eenvoudig omdat ze dat vaak nodig hebben. Vaak gaat het om mensen met structurele problemen, die je niet met een pennenstreek helpen kunt:

Er zijn in Nederland zo’n 32.000 geregistreerde daklozen, volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek. Daklozenorganisaties denken dat het er veel meer zijn. Ook jongeren die met ruzie thuis zijn weggegaan en tijdelijk op de bank slapen bij vrienden, vallen in principe onder de categorie daklozen. Net als ouders die bij de scheiding het huis zijn kwijtgeraakt of mensen die wel een baan hebben, maar hun woning zijn kwijtgeraakt door huur-of hypotheekachterstand. Het gaat hier om economische daklozen, ook wel thuislozen, die in auto’s en campings slapen, maar ook ’s avonds aankloppen bij de opvang voor een droge slaapplek.

Het beleid ten aanzien van asielmigranten, vergeleken met dat ten aanzien van al aanwezige daklozen laat zien dat de Nederlandse verzorgingsstaat onverwachte gebreken vertoont – speciaal ten aanzien van mensen het helpen van mensen die weinig status geven als ze worden geholpen. Een beschamende situatie, welbeschouwd.

---

Meer over asielmigratie vindt u hier.