DE WERELD NU

Alleen rechts feminisme kan emancipatie doen slagen

Alexander van Gouwen richt zijn pijlen op het hedendaagse feminisme, trekt een paar pijnlijke conclusies en bouwt vervolgens naar een – vanuit het huidige discours gezien – verrassend welwillende conclusie. Geen gemakkelijk verhaal maar strikt logisch verteld.

Inleiding
Vaak ontstaan er interessante ‘links/rechts’-discussies qua oorzaken en dus ook qua oplossingen van algemeen erkende problemen. Zo is iedereen het er wel over eens dat het financiële systeem niet goed functioneert, maar waar links de oorzaak in marktwerking ziet en dus meer overheidsregulatie wil, ziet rechts de oorzaak juist in een gemankeerde marktwerking en ziet het de oplossing in ‘echte’ marktwerking. Zo ook wil iedereen de positie van allochtonen op de arbeidsmarkt verbeteren maar waar links de oorzaak in discriminatie en de oplossing in positieve discriminatie van minderheden ziet, ziet rechts de oorzaak in juist te veel overheidsgepamper en de oplossing in het ‘jezelf invechten’ door minderheden.

In het verlengde hiervan zal ik een ‘rechtse’ oorzaak en oplossing presenteren van het verwante probleem van een halfslachtige vrouwenemancipatie: meer dan op andere terreinen hoor je hier alleen maar het linkse perspectief (feminisme is zeg maar een ultiem ‘linkse hobby’) terwijl volgens mij het rechtse perspectief dat ik hier zal ontwikkelen veel sterker is zodat ik de feministen toch aanraad dit perspectief – dat ik vooral aan Plato zal ontlenen – eens in beschouwing te nemen. Bovendien kan dit perspectief verklaren waarom het inwilligen van alle eisen van feministen de vrouwen evengoed geen echte vrijheid of gelijkheid heeft gebracht, zodat het feminisme in een crisis is gekomen: men beseft dat de vrouwenemancipatie nog niet af is maar men weet zelf niet goed meer wat dan nog het probleem is en/of wat er nog zou moeten gebeuren.

Plato: ken uzelf!
Eerder betoogde ik dat zelfbeheersing de ultieme mannelijke deugd is: zie het Naschrift bij http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2015/08/de-mannelijke-wrok-en-de-onderdrukking.html. Ik associeerde die zelfbeheersing met vrijheid die immers in moderne zin zelfbeperking is. In de woorden van Goethe: “In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister, Und das Gesetz nur kann uns Freiheit geben.”. Maar reeds bij onder meer Plato zien we een dergelijke gedachte. Plato zag zichzelf als een soort leermeester voor de ideale heerser en zijn belangrijkste inzicht daarbij is dat een man pas anderen kan besturen als hij zichzelf kan ‘besturen’, hetgeen de platoonse – door de Delfische spreuk c.q. oude wijsheid ‘Ken uzelf’ geïnspireerde – inkering in de eigen ziel verklaart: de man die ambieert heerser te worden of daartoe wordt opgeleid moet vooral zelfinzicht en zelfdiscipline ontwikkelen. Onder meer bij Nietzsche treedt een dergelijke filosofie opnieuw op de voorgrond waarbij nog nadrukkelijker de stap weer naar buiten toe wordt gemaakt: via zelfbeheersing kan men de wereld om zich heen beheersen.

Overigens, een belangrijke alternatieve opvatting van vrijheid – welke we zien bij onder meer Aristoteles, de stoïcijnen en in de moderne tijd bv. bij Spinoza – is dat vrijheid gelijk staat aan macht en macht aan handelen (actie). Omgekeerd is degene die ondergaat (passief is) onvrij (en dus ongelukkig). De opvattingen vallen echter samen in het vrij handelen door beheersing van de emoties en het imperatief (zoals bij Kant): het voorschrift (bv. ‘als je eetbare aardappelen wil, moet je ze 20 minuten koken’) en dan met name de moraal/wet die onvoorwaardelijk gebiedt (waar Goethe hierboven over sprak) is tegelijkertijd een zelfbeperking en een imperatief tot handelen (niets doen is geen optie en “Du kannst, denn du sollst”). Misschien een mooi voorbeeld is het leger waarin de soldaten worden ‘gedrild’ tot een maximale zelfbeheersing, precies om maximaal machtig te zijn tegenover de vijand (en het fascisme past dit militaristisch model op de hele samenleving toe). Omgekeerd zien velen een grote bedreiging voor de wereld in iemand als Trump als president van de VS, precies omdat Trump zichzelf niet lijkt te kunnen beheersen.

Waarom de man altijd de macht zal houden
Als er ook maar iets waar is van wat deze grote filosofen ons leren, dan is het onvermijdelijk dat de vrouw ondergeschikt is aan de man. Immers, het is de man die het ‘platoonse’ programma van zelfinzicht en zelfdiscipline van huis uit krijgt voorgeschoteld en zo (onbewust) wordt opgeleid om te heersen – niet in de laatste plaats over de vrouw. De vrouw krijgt daarentegen dat programma niet, zodat zij kansloos moet zijn in een strijd met de man om de macht.

De reden dat de man wel en de vrouw niet dat opvoedingsprogramma tot heerser krijgt is dat de man – waarschijnlijk vanwege zijn hoge testosteronspiegel – nu eenmaal wil vechten, zich op elk vlak wil meten met andere mannen, wild is, roekeloos is, grenzen wil overschrijden en ook nog een onbedaarlijke lust tot seks heeft die elke vrouw in zijn omgeving ‘bedreigt’. Om überhaupt iets van een beschaving te kunnen opbouwen, is het daarom een halszaak dat we de jongens disciplineren: elke jongen leert daarom in meer of mindere mate zichzelf te beheersen zodat hij later niet elke vrouw bespringt en elke man aanvalt. Juist vanwege de onstuimige natuur van de man is deze disciplinering nogal een karwei en een wonder.

De vrouw mist deze onstuimige natuur en wil meestal überhaupt niet vechten of met elke man naar bed: de vrouw is van nature al ‘geciviliseerd’ zodat zij geen disciplinering behoeft om een beschaving te kunnen opbouwen. De vrouw internaliseert ook de moraal maar doet dat puur uit zelfbescherming: omdat zij fysiek zwakker is, vormt het in herinnering brengen van de moraal – dus de eis tot mannelijke zelfbeheersing – haar enige wapen tegen haar mannelijke belager.

Het zwakke geslacht
Het is dus noodzakelijk dat we de jongens in toom houden door hen te disciplineren, waarbij overigens juist de mannen die zich niet laten intomen grote kans hebben de macht te grijpen zoals juist de chimpansee die het alfamannetje durft uit te dagen (en daarmee de gestelde grenzen overschrijdt) kans maakt het nieuwe alfamannetje te worden: zie opnieuw bv. Trump. Maar de mannelijke zelfbeheersing geeft de man dus paradoxalerwijs ook veel macht over zijn omgeving op grond van de boven uiteengezette filosofische overwegingen. Als vrouwen zich willen emanciperen en even veel macht willen verwerven, dan zullen ook zij zich dezelfde strijdlust alsmede de platoonse kunst van zelfbeheersing moeten verwerven. Maar daartoe is allereerst geen biologische impuls aanwezig.

Biologisch is de vrouw zelfs geheel geprogrammeerd om op en top slachtoffer te zijn (en om geen grenzen te overschrijden maar zich te conformeren aan de regels). Zo huilen vrouwen hun leven lang terwijl huilen typisch babygedrag is: het is een roep om hulp vanuit een situatie van machteloosheid. Mannen kunnen daarentegen meestal niet eens meer huilen zodra de puberteit intreedt en ze fysiek man worden: daarmee heeft de biologie bepaald dat hulp inroepen voor de man al snel geen optie meer dient te zijn en dat hij in een noodsituatie zal moeten ‘vechten of sterven’. De biologie schrijft aldus voor dat de man moet leren om voor zichzelf op te komen. Soms probeert de cultuur de biologie te onderdrukken maar meestal bevestigt zij die slechts: zo dragen vrouwen vaak oogschaduw om hun ogen groter te doen lijken waarmee zij ook het gezicht van een baby imiteren (baby’s hebben relatief grote ogen waarop ook het Bambi-effect is gebaseerd).

Cultuur en moraal geeft kneveling en geen bevrijding
Maar de uitvinding van de moraal is een voorbeeld waarin de cultuur de biologie onderdrukt en zelfs probeert om te keren, althans volgens Nietzsche: de zwakkeren zouden uit ressentiment de moraal hebben ontwikkeld om de sterken en machtigen een schuldgevoel over hun dominantie te geven en die macht zo vrijwillig in te laten perken. De moraal corrigeert als het ware het natuurlijke ‘recht van de sterkste’ en maakt iedereen gelijkwaardig waarmee de zwakkeren zich emanciperen. Dominantie wordt zelfs het teken van het kwaad; slachtofferschap het teken van het goede, hetgeen de basis zou vormen van het christendom en van alle linkse politiek zoals het socialisme als de seculiere voortzetting van dat christendom. De moraal ‘temt’ het wilde beest: in deze context is dat dus de man.

Toch maakt deze culturele kneveling van de man de vrouw nog niet vrij. De vrouw kan de man temmen – en in onze gefeminiseerde maatschappij is ze daarin zeer geslaagd – maar zolang zij zich zelf niet temt blijft ze evengoed slaaf. Ze blijft dan in de eerste plaats slaaf van haar emoties omdat controle over jezelf bovenal het onder controle brengen of zelfs elimineren van emoties is. Daarom streefden stoïcijnen naar apathie dat ‘onaangedaan’ betekent: de mens kan handelen en is dan vrij of hij ondergaat onvrij de krachten van buitenaf zoals de ‘passies’ die op het gemoed inwerken. Onze cultuur bevordert zo de macht van de man en de onmacht van de vrouw: de man dient ‘cool’ te zijn (dat het eigentijdse, hippe woord voor het stoïcijnse ideaal van apathie is), waardoor de man controle over zichzelf en de wereld verkrijgt, terwijl de vrouw volgens haar ‘gevoel’ mag of dient te leven en zich zo laat beheersen door haar emoties en dus ook door de man die op haar gemoed weet in te werken. De man handelt en is vrij; de vrouw is een passief object dat (hoopvol om blijde zaken te ontvangen) afwacht wat haar ‘overkomt’.

Van doktersromannetje tot slavernij in de prostitutie
In een aflevering over lesbiennes van ‘de Hokjesman’ maakten de lesbische vrouwen er geen geheim van dat zij bovenal vrouwen zijn waardoor er weinig wordt ‘versierd’ c.q. veroverd: zelfs de activistische feministische lesbienne is passief in het liefdesleven. En net als het verschil in huilen is dat niet cultureel maar biologisch bepaald: de vrouw beschikt niet over de juiste (hoeveelheden) hormonen om makkelijk van object tot subject te kunnen veranderen. Om zijn kansen op voortplanting te maximaliseren, heeft de evolutie de man optimaal zelfverzekerd en dus handelend gemaakt; om haar kansen op de juiste vader van haar kinderen te vinden te maximaliseren, heeft de evolutie de vrouw maximaal onzeker en terughoudend gemaakt hetgeen weer de ingang vormt voor de mannelijke verovering van de vrouw: vanwege haar onzekerheid is de vrouw bijzonder gevoelig voor complimenten dus om ‘versierd’ te worden. Hierop berust ook het succes van pooiers over hun slachtoffers.

De huidige aanpak van de mensenhandel volgens het ‘Zweedse model’ wil zich op de klant, dus op de man, richten (in theorie kan de klant uiteraard man of vrouw zijn, maar het zal in de praktijk in 100% van de gevallen een man zijn). Maar als we ons toch op de basis willen richten omdat de echte criminelen – de pooiers en mensenhandelaren – zo moeilijk te pakken zijn: moeten we dan ook niet jonge vrouwen – in beleidstermen – ‘weerbaarder’ maken? Nota bene de initiatiefnemer van de nieuwe antiprostitutiewet, Gert-Jan Segers van de Christenunie, gaf ter illustratie van wat strafbaar wordt het beeld van een vrouw die “door twee kleerkasten in bedwang wordt gehouden” (dus als je dat als hoerenloper ziet dan moet je weten dat het dwangprostitutie betreft en ben je strafbaar als je dan nog seks met haar hebt), maar dat miskent volledig de realiteit waarin de pooier op veel subtielere wijze zijn macht over zijn prostituee uitoefent: hij maakt haar afhankelijk zonder geweld te hoeven gebruiken of ermee te dreigen, precies zoals elke vrouw zich in principe reeds afhankelijk opstelt op biologische en culturele gronden. De pooier speelt de passiviteit en onzekerheid van de jonge vrouw als het ware helemaal uit zodat zij zijn slaaf wordt zoals een verliefde zich in een toestand van slavernij terugvindt (vandaar dat veel pooiers ook wel ‘lover boys’ worden genoemd).

Zoals Marx en Engels al scherp zagen is romanticisme wellicht de grootste onderdrukker van de vrouw: verliefdheid is immers iets wat je ‘overkomt’ zodat de gevoeligheid van vrouwen voor de ‘Bouquet-reeks’ de vrouw ultiem passief maakt en daarmee zo makkelijk (emotioneel) afhankelijk van de man te maken is. Precies hierom zijn pooiers ook zo moeilijk achter de tralies te krijgen: hun slachtoffers achten zichzelf meestal helemaal geen slachtoffer of slaaf maar zien de relatie met hun pooier als de in wezen normale relatie tussen man en vrouw zodat zij vaak alles doen om hun pooier maar uit de gevangenis te houden. Je zou kunnen zeggen dat vrouwen hier een gebrek aan zelfbeheersing tonen doordat ze zich – letterlijk – volledig op sleeptouw laten nemen door hun emoties en de dominante man die haar weet te ‘bespelen’.

Waar de man wel zelfbeheersing toont door zich niet op elke vrouw te werpen (hij disciplineert zijn lust), leren vrouwen geen enkele zelfbeheersing met betrekking tot hun seksualiteit, welke zwakheid wordt gecultiveerd door de ‘romantische’ vrouwenlectuur, waardoor zij zo kwetsbaar zijn voor pooiers en andere ‘foute’ mannen. Vrouwen hebben overigens wel hun eigen vorm van zelfdisciplinering opgelegd in de vorm van diëten vanwege hun gewichtsobsessie, maar het doel daarvan is slechts om een maximaal aantrekkelijk object te zijn in plaats van om een subject te worden. De vrouw zou er beter aan doen om – net als de man dat al doet – haar emoties en seksualiteit te disciplineren.

Het averechts effect van het feminisme
De eisen van de feministen – van dat de man een stapje opzij zet om de vrouw toegang tot een goedbetaalde baan te gunnen (‘bij gelijke geschiktheid prefereren wij een vrouw’) tot zware straffen voor de hoerenloper – zijn alle eisen tot gedragsverandering bij de man. De man is de schuld van alles en ‘moet’ van alles terwijl de vrouw al volmaakt zou zijn want niets hoeft te doen: de vrouw is hier immers op karikaturale wijze per definitie het machteloze slachtoffer in het ‘patriarchaat’ van verkrachtende mannen, reden waarom veel mannen en zelfs vrouwen zich tegen het zo sterk polariserende feminisme hebben gekeerd. Maar hoe geloofwaardig is een feminisme dat zich afhankelijk stelt van (gedragsverandering bij) mannen voor het slagen van vrouwenemancipatie? Zou een echte bevrijding niet vanuit de vrouw zelf moeten komen? Feministen bevestigen in hun ‘mannenhaat’ paradoxalerwijs dan ook meestal slechts de traditionele rolpatronen door alle verantwoordelijkheid bij de man te leggen en de vrouw te ontslaan van elke verantwoordelijkheid voor haar leven.

Vanuit een links-paternalisme zien feministen namelijk de bron van alle mogelijke verandering in de machthebber dus in de man terwijl een waarlijk feminisme een emancipatie van onderop zou moeten nastreven waarin de vrouw zichzelf bevrijdt zonder daarvoor de hulp of zelfs maar de medewerking van de man nodig te hebben. Maar dat vereist wel het nemen van verantwoordelijkheid door de vrouw zelf, hetgeen overigens iets anders is dan ‘onafhankelijkheid’: onafhankelijkheid is het doel maar kan niet het middel zijn tot vrouwenemancipatie. Met een onafhankelijkheid die erin bestaat dat vrouwen zich afzonderen van de ‘gemene’ mannen om bij elkaar uit te huilen over die gemene mannen, zal de vrouw niets opschieten: mannen en vrouwen kunnen nu eenmaal niet zonder elkaar en zullen dus een manier moeten vinden om met elkaar samen te leven. Voor een gelijkwaardige relatie zal de vrouw weerbaarder moeten worden zodat zij werkelijk even sterk als de man zal zijn en op gelijkwaardig niveau met hem kan wedijveren èn samenleven.

Conclusie
Zolang vrouwen alle verantwoordelijkheid voor hun leven bij de man blijven leggen – zoals paradoxalerwijs met name moderne feministen vanuit hun socialistische basis doen – dan zal de vrouw altijd ondergeschikt blijven. Hooguit kan er dan een kunstmatige emancipatie ontstaan bij de gratie van de mannelijke gulheid of op basis van een aangepraat schuldgevoel bij de man. Zo’n emancipatie waarbij het succes ervan – zoals de verantwoordelijkheid voor alles – bij de man wordt gelegd is echter volledig afhankelijk van de man, zodat zo’n emancipatie altijd zal falen: het levert slechts een schijnemancipatie op en er zullen bovendien altijd mannen zijn die misbruik maken van de kwetsbaarheid van anderen met dan zeker ook de vrouw als slachtoffer. Vrouwenemancipatie zal pas echt kunnen slagen als vrouwen zelf sterk worden. Dat behelst niet zozeer economische of emotionele onafhankelijkheid van de vrouw zoals feministen dat wel hebben uitgelegd, maar bovenal zelfbeheersing welke zelfdiscipline of opvoeding nu alleen jongens van nature en culture meekrijgen en waardoor mannen onvermijdelijk de macht in handen krijgen.

Immers, Plato leerde al dat hij die anderen wil besturen eerst zichzelf moet leren besturen: omgekeerd geldt ook voor een belangrijk deel dat hij die zichzelf beheerst ook zijn omgeving kan beheersen. De feministische mannenhaat waarbij mannen de schuld van alles krijgen en de man wordt opgedragen zich nog strenger te disciplineren en op te offeren, positioneert de man alleen maar nog sterker als machthebber en positioneert de vrouw alleen maar nog sterker als het (eeuwige) slachtoffer met daardoor nog minder kans op echte vrouwenemancipatie. Een ‘links’ feminisme, dat eist dat mannen hun ‘patriarchaat’ opgeven (zoals bij de PvdA die vrouwenquota wil om meer vrouwen aan de top te brengen in plaats van dat vrouwen op eigen kracht opklimmen naar de top), zal nooit tot werkelijke vrouwenemancipatie leiden: alleen een ‘rechts’ feminisme, dat vrouwen ‘empowert’ door zelfbeheersing ook tot een vrouwelijke deugd te maken, kan de seksen gelijk maken. Een resterende en hier nog slechts aangestipte vraag is in hoeverre de biologie een dergelijke transformatie toelaat.


Dit essay verscheen eerder op GebandvanJoop.nl

10 reacties

  1. Karina schreef:

    Ik ben bang dat ik het einde van bovenstaande nonsens niet heb gelezen. Afgehaakt halverwege.
    Alexander zijn naam klinkt hollands, zijn opvattingen over vrouwen zijn middeleeuws. Zijn arrogantie en zelfingenomenheid weer moslims. Enfin…. wat ik van de hedendaagse man/vrouw verhouding vind is dat er niets meer is waar feministen voor hoeven te strijden.
    De vrouw heeft niets te klagen, de man heeft niets te klagen. Man/vrouw maken allebei de dienst uit.
    Man/vrouw buiten elkaar uit. Allebei de geslachten hebben eigen voordelen en hebben hun eigen ding waar ze goed in zijn. Met sommige dingen trekt de vrouw aan het kortste eind. Met andere dingen weer de man.
    Dat feministen overbodig zijn geworden blijkt wel, want waar ze over schreeuwen heeft niets te maken met gelijkheid van man/vrouw maar alles met doorgeslagen links mentaliteit.
    Deze club kan niet snel genoeg worden opgeheven. Ze zijn een schande voor de normaal denkende vrouw.

  2. carthago schreef:

    Helemaal eens met karina. Het hele verhaal lijkt meer op een afspiegeling van de vrouw opvattingen van de geimporteerde middeleeuwse islamfascistoide bevolkingsgroepen.Opvattingen, waarvoor overigens ook geen strobreed in de weg is gelegd door feministen.Ik heb althans nooit enig protest opgeschreven over bijvoorbeeld de verplichte kopvod,eerder een afwijzen van dat protest omdat de vrouw immers zelf zou moeten kunnen beslissen indien zij onderdanig en minderwaardig beschouwd zou willen worden,waarmee dus het emancipataire doel van feminisme in één keer naar het rijk der fabelen is verwezen.

  3. Frans Groenendijk schreef:

    Wat een bizarre tekst over een belangrijk, interessant en actueel onderwerp!
    Als mede-auteur van VOL had ik de titel al eerder langs zien komen. Ik had me verheugd op een stuk dat verwees naar ‘rechts feminisme’ maar ik kreeg borrelpraat. Met al heel wat borrels op.
    Die bronnen!
    Nietzsche citeren: kinderloos vanzelfsprekend. “Hij bracht het grootste deel van zijn vroege jeugd door tussen vijf vrouwen: zijn moeder Franziska, zijn jongere zus Elisabeth, zijn grootmoeder van moederskant, en twee ongetrouwde tantes.” Gek geworden, al dan niet met behulp van syfilis. Ik zou nog eerder pauselijke encyclieken raadplegen. Bij wijze van spreken dan. In werkelijkheid zou ik eerder willekeurig welke vrouw met een IQ van boven de 70 of eender welke man met kleinkinderen raadplegen.
    En dan Griekse filosofen. In deze context moet ik dan direct denken aan “Standing on the shoulders of freaks”. https://www.youtube.com/watch?v=kPKEk2aHjow
    En dan de meest bedenkelijke van de bekende Griekse filosofen: Plato. Ik wist dat trouwens niet: dat hij zichzelf zag als een soort “leermeester voor de ideale heerser”. In het kader van borrelpraatdiscussie over deze onderwerpen zou een opmerking over de ‘mannelijkheid’ van Plato dan toch op zijn plaats zijn geweest!
    Niets over het bestaan van betrouwbare voorbehoedmiddelen en het gemiddelde aantal zwangerschappen per vrouw. God allemachtig.
    Geen enkele ‘feministe’ met name noemen: ja dat tiert gemakkelijk. Dat is stroman-redenatie on steroïds.
    Geen vrolijke Chicks on the Right (http://www.chicksontheright.com/twitter-users-spot-the-glaring-problem-in-photo-of-huffington-post-editorial-meeting/), geen verwijzingen naar interessante teksten van mannen als Brad Milner (“The Compleat Gentleman”).
    Voor de ‘smeuiige actualiteit’ nog wat minachting naar Trump toevoegen. Om te janken.
    Weet je wie ook een echte huilebalk was? Winston Spencert Churchull!
    Wat zou meneer Van Gouwen eigenlijk vinden van de vrouwelijke IS-doders in Rojava?

    Maar eerlijk is eerlijk: dankzij dit stukje kwam ik wel terecht bij een filmpje van 2 minuten dat zijdelings ook over dit onderwerp gaat. https://www.youtube.com/watch?v=ecJUqhm2g08 “Feminists Love Islamists”. ‘Grappig’: het filmpje is niet gemaakt door een Nederlander maar de vrouwelijke hoofdpersoon van het filmpje doet toch heel Nederlands aan

  4. Eerlijk gezegd kan ik jullie kritiek niet goed plaatsen: ik weet niet eens of jullie het oneens zijn met de strekking van mijn verhaal of dat (slechts) bepaalde details aanstoot geven in hoe ik die strekking uitwerk. Ik zeg het al in de Inleiding van mijn artikel – ik herhaal me dus nu een beetje – maar de strekking is dat ik denk dat een ‘rechts’ feminisme beter is dan een ‘links’ feminisme. Wat dat inhoudt leg ik uit en sluit aan bij mijn vorige artikel http://verenoflood.nu/relevantie-links-en-rechts/. Kort en goed: links is paternalistisch omdat het geneigd is alle verantwoordelijkheid bij het systeem, de ‘maatschappij’ en de machthebber te leggen, hetgeen ook verklaart waarom links in een ‘maakbare’ samenleving gelooft en bv. geneigd is de crimineel in bescherming te nemen (de fout zit volgens links namelijk altijd in het systeem en nooit in het individu). Rechts contrasteert daarmee door uit te gaan van de autonomie van het individu die daarmee zelf verantwoordelijk is voor zijn leven (hetgeen links dan weer ‘asociaal’ acht). Omdat het feminisme een ‘linkse’ hobby is, zien we vooral een links dus een ‘paternalistisch feminisme’ in de praktijk waarbij men naar vrouwenemancipatie streeft door het systeem te veranderen en die gelijkheid van bovenaf op te leggen (bv. door vrouwenquota aan de top in te voeren). Ik betoog dat dat niet de oplossing is en dat een echte vrouwenemancipatie vanuit de vrouw zelf moet komen: omdat ik de verantwoordelijk bij de vrouw zelf leg is dat dus een ‘rechts’ feminisme.

    Dat is dus de strekking van mijn verhaal: zijn jullie het daarmee oneens? De toon van jullie kritiek lijkt erop te wijzen dat jullie alles aan mijn stukje bizar en idioot vinden dus zeker ook de strekking. En dan zou zo’n rechts feminisme dat uitgaat van het autonome individu volgens jullie ‘middeleeuws’ zijn. Nu weet ik iets van de middeleeuwen, maar het idee van het autonome individu is toch echt bepaald niet middeleeuws…

  5. carthago schreef:

    @Alexander van gouwen.
    Uw strekking is hoe en waarom”we” feminisme links of rechts zouden moeten duiden. Het lijkt me dat feministen dat zelf moeten kunnen, als die daar tenminste toe bereid zijn.Dat feministen overwegend links georiënteerd zijn zou best wel kunnen, maar in de linkse islamknuffelcultuur doen zij er reeds lang het zwijgen toe,je hoort geen woord over de islamitische ultieme vrouwenbarbarij, dus wat mij betreft is die beweging overleden,ook op de rechterflank.

  6. Frans Groenendijk schreef:

    Door er oude Grieken en Duitsers bij te halen en wel over lichamelijke zwakte maar niet over kinderen te spreken etc wordt de indruk gewekt van wat dieper te graven.
    Op het concrete punt van quota ben ik het helemaal met u eens.
    Om het wat ingewikkeld te maken in relatie tot die ‘links-rechts-tegenstelling’ een paar opmerkingen over een naast familielid van me: echt een powervrouw. Ze moet absoluut niets hebben van vrouwenquota e.d.. Twee jonge kinderen en al een goede positie in het internationale bedrijfsleven na een studie op een Zweedse universiteit (dus perfect Zweeds geleerd). Ze is positief over de uitstekende kinderopvang waar men overigens – in verband met het uitgebreide ouderschapsverlof – voor de eerste verjaardag van het kind geen beroep kan doen.
    Wat is het nut van het willen (blijven) hanteren van een (eigen) links-rechts indeling?
    Waarom toch dat streven naar abstraheren? Het lijkt wel een doel op zich.

  7. Karina schreef:

    Dat is dus de strekking van mijn verhaal: zijn jullie het daarmee oneens? De toon van jullie kritiek lijkt erop te wijzen dat jullie alles aan mijn stukje bizar en idioot vinden dus zeker ook de strekking.

    Je stuk is inderdaad idioot en bizar.
    Feminisme rechts of links is anno 2016 overbodig. Het is al tientallen jarenlang overbodig.
    Zelf denk ik dat het westen zoveel meer welvaart heeft als niet westerse culturen dankzij de gelijkheid van de man/vrouw. De man/vrouw vullen elkaar aan en maakt het eindresultaat beter en sterker.
    Onzin hoe jij denkt over vrouwen en emancipatie.

  8. Op dit moment wil ik alvast – met een knipoog – reageren op de kritiek van Frans Groenendijk dat ik met oude filosofen erbij te halen diepgang wil suggereren en dat de abstractie van de ‘links/rechts’-indeling geen ‘nut’ heeft. Het is (inderdaad) zo dat ik altijd de oude filosofen erbij haal en alles in ‘links’ en ‘rechts’ indeel, maar zoals de oude wijsgeer Aristoteles al zei is de hoogste kennis precies die kennis die geen ‘nut’ heeft omdat zij omwille van haarzelf wordt nagestreefd. 🙂

  9. Ad schreef:

    Jeetje, ik vind het heel boeiend en heb er van genoten. Idioot en bizar van mij misschien. Ik zie trouwens ook een parallel bij mannelijk sterk tegenover vrouwelijk zwak naar autochtoon tegenover allochtoon. Alleen geldt dat dan vooral de houding en de dynamiek vanuit de allochtonen, dit terwijl zij zelf vaak veel meer patriarchaal zijn en minder gefeminiseerd dan de autochtone cultuur. Best wel gecompliceerd maar heel boeiend. Dat de strekking van Alexander soms te vergelijken is met cultuur in de middeleeuwen of slechts enkele eeuwen geleden doet wat mij betreft helemaal niet ter zake.

  10. Frans Groenendijk schreef:

    @Alexander van Gouwen
    Wanneer u dan de verkeerde emoticon gebruikt (een die niet knipoogt!) mag ik Aristoteles wel even verbeteren:
    “de meest aangename kennis is die kennis die geen ‘nut’ heeft omdat zij omwille van haarzelf wordt nagestreefd”
    @Karina
    “Zelf denk ik dat het westen zoveel meer welvaart heeft als niet westerse culturen dankzij de gelijkheid van de man/vrouw.”
    Je staat daarin niet alleen. Dat is ook een van de centrale punten in het Opus Magnum van David Landes http://www.amazon.com/Wealth-Poverty-Nations-Some-Rich/dp/0393318885