Het was op Teletext, dus was het nieuws. Maar het berichtje dat vanmorgen zichtbaar was over een wereldrecord op de maan? Wat een kul.

De maan als fixatiepunt voor dromen en bedrog heeft het altijd goed gedaan. En je verblindt je ogen niet als je er ziek van verlangen naar staart, ook dat.

Het wereldrecord “de meest afgezonderde mens” zelf is een herkenbaar fenomeen van egocentrisme, en een fixatie op fysieke afstanden. Persoonlijk zijn er stapels mensen tot wie ik meer afstand voel dan een mannetje op de maan.

Hoogstvermoedelijk was dat ook in 1971 al zo, al kan ik me niet herinneren er toen bij stilgestaan te hebben – mogelijk omdat ik ongeveer in die tijd geloof ik die ongelooflijke tearjerker van Hector Mallot las. “Alleen op de wereld” – dàt was pas afzondering. Janken mensen! Die eenzame botjes van een Neanderthalerkind die werden teruggevonden onder een hoop slachtafval die de familieleden achteloos rondom haar hadden gestapeld alvorens haar in de eeuwigheid achter te laten. Ook: húúúúúúú!

Dat lijkt me het record de langst afgezonderde mens waard te zijn, maar wie weet liggen er elders nog meer op paleontologen te wachten. Of het record stand houdt moet dus worden afgewacht. Uitdagers voor het record van Al Worden zijn minder waarschijnlijk.

Records zijn weinig anders dan de realisatie dat je iets hebt gedaan of ergens bent gekomen waar eerder niemand voor jou kwam. Dat klinkt veel indrukwekkender dan het is. Antarctica moet er vol mee zitten, al neemt dat af door de reislust van veel 6-continenten-onbenul. Voor mezelf heb ik niet zo de neiging records te willen vestigen.

Mijzelf zegt het zó weinig, dat er slechts het vermaak voor andere mensen overblijft als mijlpaal. Moet ik dan in een kring van aandachtig luisterende kleinkinderen gaan zitten vertellen hoe opa ooit als eerste de rand van de nieuwe sloot bereikte aan het eind van de straat? Niet alleen zal het zelfs die kleintjes niet al teveel boeien (al win je er wellicht de titel meest vervelende opa van het oostelijk halfrond mee. Tremendous, zou die van het westelijk halfrond zeggen), maar voor je het weet gaan ze zelf op jacht naar ‘records’.

Dat overdenkende: wellicht moeten we het formaliseren, en Ropje J. en Jesse K. nomineren voor de Al Worden-challenge. Maar dan wel de gelopen versie, graag.