Wereldbank topeconoom en zijn droom van marxisme
Dit interview met een voormalig topeconoom van de Wereldbank laat zien dat sociale bewogenheid mooi is, maar niet noodzakelijk samengaat met inzicht in de menselijke aard.
Want, en dat wordt aar al te vaak vergeten: economie is in essentie een sociale wetenschap die zich bezig houdt – of hoort te houden – met het gedrag van grote massa’s mensen. En dat is in essentie strijdig met het verhaal dat we hier vandaag horen:
Publicatie 3 juli
Kaushik Basu’s time as World Bank chief economist inspired him to think radically about how to change the way the global economy works. He tells Tim Phillips about why public ownership and profit-sharing may be essential, and what we can still learn from Karl Marx.
Kaushik Basu can get his information from Mugabe and Maduro : they are experts.
Marxisme, het enige wat goed loopt in marxistische landen zijn de vakantiekampen.
Sorry , ik vergeet wat, er komt ook veel haar vandaan.
Nijn hemel, geen wonder dat de economie naar de hel gaat met zo’n debiel aan het roer.
Zijn punt, dat het aandeel van de werknemer in loon sinds een ‘jaar of 50’ is verminderd is correct. Dat valt ook precies samen met het moment dat de goudstandaard werd verlaten trouwens.
Wat men vergeet is dat geld geen ‘ding an sich’ is, maar dat geld een bepaalde hoeveelheid arbeid vertegenwoordigt, een algemeen ruilmiddel zodat ik geen 3,5 vis hoef te ruilen voor een nieuwe broek bijvoorbeeld.
Daarnaast wordt ik ziek van dat gelul -sorry geen ander woord meer voor- over het verlies van banen door automatisering. Ja, door automatisering verdwijnt een flink aantal banen. En er komt een klein aantal meer hoogtechnologische banen voor terug.
Dit is precies wat men wilde: minder mensen, maar hoger opgeleid. Volledig het tegenovergestelde van de huidige import van hordes analfabeten met een IQ van 85 die nooit iets van waarde gaan toevoegen.
Overigens is die automatisering ook iets dat de ‘vergrijzing’ dus op zou vangen zonder enorme hordes uitvreters met een vijandige houding te importeren.
Maar het punt om een deel van de aandelen aan de overheid te geven om dan onder de mensen te verdelen is niets anders dan het nationaliseren van bedrijven, omdat de overheid dat aandeel steeds verder zal vergroten. Hoe dramatisch dat uitpakt heeft de geschiedenis al uitgewezen.