DE WERELD NU

De weg naar een burgeroorlog

burgeroorlog

Vaak hoor je mensen tegenwoordig verzuchten dat we op weg zijn naar een burgeroorlog. De voorwaarden er voor zijn onmiskenbaar aanwezig. Dit essay verscheen eerder als serie van drie losse artikelen die ik vandaag tot één geheel aaneen voeg. Van de algemene voorwaarden naar de historische processen tot de situatie van vandaag de dag.

In mijn eerste jaar als geschiedenisstudent kreeg ik de opdracht in de zomer een essay te schrijven over het ontstaan van de Spaanse Burgeroorlog. De literatuur en het onderwerp waren vrij elementair – het was niet langer een onderwerp waarover grote historische controverses werden uitgevochten. Het was een zomer die werd gebruikt om de eerstejaars die niet al hun punten voor dat eerste jaar hadden gehaald de kans te geven wat herstelwerkzaamheden te verrichten. Want de universiteit had zich door reorganisaties verplicht van iedereen die het niet in één keer haalde te eisen het gehele jaar over te doen. En men zag al aankomen dat dat niet de goede weg was, maar ik viel er tussenin, zoals dat heet.

Dat u over die Spaanse Burgeroorlog niet veel meer hoort is niet per ongeluk; de Tweede Wereldoorlog biedt een veel duidelijker discours voor huidig politiek gebruik. Tevens is die Spaanse Burgeroorlog een pronkstuk van rechtlijnigheid, de oorzaken zijn kristalhelder en het verloop van de oorlog eveneens. Uit die oorlog is bovendien zoveel literatuur voortgekomen (van deelnemende schrijvers en progressieve journalisten die er erg dicht boven op zaten), dat geen mens in redelijkheid kan beweren dat er aan welke kant dan ook goeden of slechten waren. Er resteerden alleen minder goeden en minder slechten, waarbij die kwalificaties vooral worden ingegeven door de persoonlijke sympathie van de beschouwer. Door die relatieve rechtlijnigheid valt er bovendien weinig van in agitprop toe te passen.

Het einde er van is eveneens vrij algemeen bekend: de nationalisten wonnen, en Franco regeerde Spanje 36 jaar totdat hij met zijn dood de weg naar herstel van de Spaanse democratie mogelijk maakte. Een democratie waarop overigens best veel aan te merken is dat je Franco niet kunt aanwrijven. De nu smeulende kwestie-Catalonië is er een pronkstuk van.

De jaren vóór de Burgeroorlog uitbrak zijn waar het voor ons onderwerp vandaag  interessant wordt. Spanje was buiten de Eerste Wereldoorlog gebleven, maar de nasleep daarvan had het land niet onberoerd gelaten. Politiek gistte het zoals ook elders in Europa. Er was een koningskwestie, de tamelijk autocratische koning ging in ballingschap en er kwam een republiek. Wat in die republiek politiek gebeurde was een weerspiegeling van wat in Duitsland de val van Weimar betekende: het politieke midden versplinterde, en smolt weg naar zowel linkse als rechtse partijen. Als traditioneel oerconservatief christelijk land waren de tegenstellingen hierdoor in Spanje scherper dan in de West-Europese democratieën als Frankrijk, België en het UK, en zelfs Duitsland. Bovendien had het leger in Spanje een bijna Zuid-Amerikaanse status behouden, hetgeen betekent dat de mening van een generaal hoger wordt aangeslagen dan die van een gewoon burger die er ook niets van snapt.

Begin februari 1936 won het linkse Volksfront de Spaanse verkiezingen, en al in juli deed het leger een staatsgreep. Doordat die maar half lukte greep het verdeelde land naar de wapens, en de rest is zoals dat heet geschiedenis.

Waardoor versplinterde dat centrum? Laat ik eerst zeggen dat dat niet iets is waarvan je één groep specifiek de schuld moet willen geven. Het was in Spanje een gevolg van het spanningsveld, waarin progressieven toen ze aan de macht kwamen probeerden sociale hervormingen met dusdanig legislatief geweld door te drukken, dat ze een tegenreactie opriepen van een deel van de Spaanse bevolking dat daar niet aan toe was of zich er onevenredig door benadeeld voelde. Als die groep maar groot genoeg wordt, wordt èlke maatschappij zodanig instabiel dat ze er toe neigt uiteen te vallen. Dat is in een paar woorden wat in Spanje gebeurde. De burgeroorlog was in de eerste plaats een gevolg.

Als je dat politiek gaat analyseren ontkom je er niet aan te constateren dat het politieke midden scheurde omdat de flanken elk een andere kant uit bewogen, en de afstand daartussen te groot werd om de leegte van het ontbrekende midden nog te kunnen overbruggen.

Burgeroorlogen ontstaan dus als de maatschappelijke spanning van veranderingen te groot wordt. Soms worden ze wel degelijk verward met binnenlandse (vaak adellijke) oorlogen om wie de macht krijgt, maar dat is eerder een gevolg van een Babylonische spraakverwarring dan een verschil dat niet iedereen duidelijk kan worden gemaakt. Hoewel in sterk verstarde maatschappijen ook een wisseling van de familie die de staatsmacht domineert als grote maatschappelijke spanning kan worden gekenmerkt, is dit niet wat een ware burgeroorlog kenmerkt. Binnenlandse oorlogen om de macht laten juist een vereniging van familie en facties zien. Tijdens een werkelijke burgeroorlog scheuren deze verbanden vaak als eerste.

Sociale kenmerken van een burgeroorlog
Wat is daarom een belangrijk kenmerk van ware burgeroorlogen? Dat de scheidslijnen meestal dwars door familieverbanden heen snijden. Dit is belangrijk aangezien in vrijwel iedere maatschappij de familie de kern van de maatschappelijke ordening is. Er zijn grote sociale spanningen noodzakelijk om die banden te verbreken. Omgekeerd lijken we thans af te stevenen op een situatie waarin de familieverbanden moedwillig zodanig onder druk zijn gezet dat de maatschappij vanzelf op een breekpunt af koerst, maar het is hoe dan ook een belangrijk kenmerk dat wijst op wat ons te wachten staat. Kort samengevat is dit essentiële punt: indien politieke en sociale overtuigingen belangrijker worden dan familieverbanden, dan is een maatschappelijk breekpunt nabij.

Dat verzwakking van de sociale verbanden in de progressieve optiek als vooruitgang wordt beschouwd is daarom niet alleen sociaal gevaarlijk, maar ook een drogreden. Het is immers niet mer dan het creëren van een situatie die rijp is voor een omwenteling. Het verschil tussen een revolutie en een burgeroorlog is maar al te vaak academisch, een belangrijke reden waarom veel revoluties uitmonden in burgeroorlogen. Echter, al te veel totalitaire systemen die pretenderen de vooruitgang van de mens te willen bevorderen, vallen vroeg of laat terug op juist die vermaledijde sociale verbanden om zichzelf te versterken, mits die familieleden maar lippendienst bewijzen aan het ‘hogere doel’. Speciaal als een verandering moet worden bestendigt treedt dit mechanisme in werking. Zo kunnen communistische dynastieën een logisch gevolg zijn. Dit laat zien dat het verbreken en elimineren van maatschappelijke verbanden eerder een belangrijk revolutionair principe is dan het doel op zich dat het pretendeert te zijn.

Ontwikkelingen en machtsevenwicht
Maatschappelijke spanningen ontstaan meestal vanuit normale ontwikkelingen die uit de hand lopen of niet langer in de hand te houden zijn. Overbevolking, selectieve bevolkingsgroei, wetenschappelijke ontdekkingen, nieuwe militaire vindingen of filosofieën, religieuze ontwikkelingen – ze kunnen allemaal leiden tot verschuivingen van een bestaand machtsevenwicht. Als dit binnen één maatschappij plaatsvindt is grote sociale onrust gegarandeerd. Als het iets is dat een verschil tussen naburige culturen versterkt, is de ondergang van de zwakste cultuur niet ongebruikelijk, tenzij de zwakkere cultuur zich kan aanpassen aan het niveau van de hogere. Ik noem er een paar in willekeurige volgorde en geef daarbij de meest klassieke voorbeelden:

De uitvinding van het buskruit en de militaire toepassingen er van
Hierdoor verloor de Europese adel haar belangrijkste functie als leverancier van het belangrijkste militaire wapen van haar tijd: de zware cavalerie.

De boekdrukkunst
Zowel de Ontdekkingsreizen als de Industriële Revolutie kun je zien als gevolgen van de aanpak die men in West-Europa ontwikkelde om zaken structureel aan te pakken, en wat men doen kon door te documenteren. De ontwikkeling van het schrift maakte een betere bureaucratie mogelijk, maar de boekdrukkunst maakte het mogelijk de resultaten daarvan voor iedereen bereikbaar te krijgen. Beter onderwijs was er een logisch gevolg van omdat er behoefte aan kwam. De wetenschappelijke methode ontwikkelde zich parallel, maar had nooit die vervolmaking gekregen zonder de boekdrukkunst die ideeën snel deed verspreidden.

Toepassing van strakkere sociale organisatie als militaire ontwikkeling
Zowel de Griekse falanx, het Romeinse legioen en de troepen van Chaka Zulu functioneerden elk op basis van een bepaalde militaire filosofie die hen in staat stelde hun buren te onderwerpen.

De Reformatie
Net als de verbreiding van het christendom in de Late Oudheid was de Reformatie een belangrijke bron van maatschappelijke onrust. Ook hier zien we veel families breken.

Merk op, dat van bovenstaande vier voorbeelden de boekdrukkunst en strakkere militaire organisatie de interne eenheid van een cultuur versterkten. Dit heeft gemeenlijk expansie tot gevolg, en in tijden van expansie is weinig tijd voor onderling gekissebis, al verloopt het zeker niet allemaal even vreedzaam. Maar het verschil tussen de Reformatie en het verlies van de adel van haar maatschappelijk vooraanstaande rol is veel interessanter. Het verval van de adel was langzamer, maar belangrijker was dat het de maatschappij niet verticaal spleet zoals de Reformatie, maar horizontaal. Dat gaf de regerende klassen de kans voor hen een nieuwe rol te ontwikkelen. In de Reformatie spleet de maatschappij verticaal, en een verticale splijting is bijna een garantie voor een burgeroorlog.

In het Spanje van het Linkse Volksfront na de verkiezingsoverwinning van februari 1936 begon de regering met legislatief geweld hervormingen door te voeren. Grote veranderingen met kleine meerderheden. Dat is politiek nooit verstandig, zeker niet in een democratie. Of je werkelijk kunt beweren dat men in een democratie inderdaad rekening houdt met minderheden waag ik te betwijfelen, maar dat het zo zou moeten zijn dat hervormingen een breder draagvlak dan de helft plus ‘één vereisen, beseften ervaren politici sinds die Spaanse burgeroorlog beter dan er voor. Juist, omdat het de verhoudingen verder op de spitst drijft, verzoening bemoeilijkt en het draagvlak voor de doorgevoerde hervormingen verder doet afbrokkelen. Voor elke regering zou dit elementaire wijsheid moeten zijn.

Onbuigzaamheid
Maar het gaat helaas niet alleen om ervaren politici, het gaat ook om hun achterban, en hoeveel greep ervaren politici daarop hebben. Wat dat betreft heeft West-Europa een weinig gelukkige periode achter de rug; alles was mogelijk, en alles moest dan ook binnen een vloek en een zucht worden geregeld. Hetgeen gebeurde, en er leek weinig schade te zijn aangericht. Dit was echter slechts schijn, maar politici leken te denken dat de lessen van het verleden gebaseerd waren op een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Het tegendeel is echter waar. Juist de omstandigheden van de afgelopen vijftig jaar waren een anomalie, een periode van onwaarschijnlijke voorspoed en vrede, waardoor veel sociale hervormingen mogelijk bleken zonder dat daartegen veel verzet ontstond. Het ontbrak aan verzet aan de maatschappelijke oppervlakte, althans.

Tezelfdertijd dreigden zij om de haverklap met de vreselijke gebeurtenissen uit het verleden als angstbeeld om toch vooral de hervormingen sinds circa 1970 te omarmen. Dat was niet uit bezorgdheid maar vanwege het hefboomeffect dat er mee bereikt kon worden. Dit leek altijd maar weer effect te functioneren, al kromp de basis waarop men steunde sterker dan men besefte. De langdurige economische bloei voorkwam tevens problemen die anders gegarandeerd eerder waren ontstaan. Kort gezegd: welvaart kan een schijnconsensus creëren. Dan is het niet eenvoudig onder die laag consensus de ware gedachten van de deelnemers in die maatschappij te ontwaren. “We hebben het immers toch goed?”

Maar ook nadat de grootste rek uit de economische groei was, en er geregeld door diverse kabinetten moest worden bezuinigd – lees: niet alles bleef onbeperkt worden betaald – bleef men ideologische omwentelingen verder doorzetten. Hervormingen waar geen of heel weinig behoefte is moeten en zullen worden doorgedrukt – juist omdat het hier gaat om relatief kleine groepen en relatief onbelangrijke onderwerpen werd het middel van de emotioneel gevoelde onrechtvaardigheid steeds vaker ingezet. Dit werd ondersteund door de postmodernistische overtuiging dat de maatschappelijke moraal niet alleen een mening, maar vooral niet méér dan een mening is, net als elk ander voortbrengsel van wensdenken. Zo evolueerde irreëel wensdenken tot gerechtvaardigde verontwaardiging over achterstelling, want gelijkheid als idee werd een maatschappelijke verplichting.

De huidige praktijk
Bovenstaande evolueert langzaam van een theoretische beschouwing op basis van historische ontwikkelingen naar een beschrijving van een algemeen toepasbaar proces. Veel lezers zullen moeiteloos herkennen wat ik beschreef. Maar de stap naar de huidige praktijk vereist desalniettemin nog enige geestelijke lenigheid.

Dat er door voortgaande drammerigheid een steeds grotere kloof is ontstaan tussen links en rechts is duidelijk, maar over de oorzaak verschillen de meningen. Veel linksdenkende mensen menen dat in de maatschappij niet zozeer verzet ontstond tegen voortgaande ‘hervormingen’, maar dat er een verrechtsing plaatsvindt die wordt aangewakkerd door rechtsnationalistische haatzaaiers. Hoe deze analyse werd gerechtvaardigd vereist inderdaad enige lenigheid, maar zij verklaart waarom veel mensen niet zien willen hoe het echt werkt.

Links, volk en islam
Zoals we zagen ontstaan problemen door een zich verwijdende kloof. De introductie van een scala aan diverse migranten in Nederland was aanvankelijk zowel egoïstisch als idealistisch gemotiveerd, hulp voor vluchtelingen was nodig en belangrijk, en de aantallen waren te overzien. Dat idee wortelde, evenals de migranten dat deels deden. Maar de immigranten wortelden zich naar het idee van wie dagelijks met hen te maken kregen onvoldoende. Vanuit het perspectief van weldenkende PC-mensen zaten zijzelf vervolgens in het midden van een conflict dat gaat tussen het volk rechts en de migranten – met al hun gedachten, ideeën en persoonlijke hangups – links. Vanuit het perspectief van rechtse mensen is er dus een grote kloof vooral tussen rechts en links (zie voor de redenatie hiervoor ook dit stukje).

Vanuit links perspectief zorgt zij er dus voor dat rechts en de migranten elkaar niet in de haren vliegen, dat zij de redelijke middenpositie bezetten. En aangezien de meeste mensen die er niet in betrokken willen raken instinctief kiezen voor de middenpositie, is het linksige gedachtegoed sterker vertegenwoordigd dan je politiek in zetelaantallen vertaald ziet. Dat dit echter een valse voorstelling van zaken is valt te zien door de steeds verder verschuivende mening richting wat ik voor het gemak ‘rechts’ heb gedoopt. Mensen met een traditionele middenhouding verschuiven langzaamaan steeds meer naar rechts – linkse mensen wensen zich aan de discussie te onttrekken en komen uit bij die ‘middenhouding’.

Het precaire evenwicht
De reden dat er nog steeds een evenwicht bestaat is omdat ook politiek de middenhouding bijzonder populair is. Maar dat evenwicht wordt steeds minder solide. Niet alleen doordat het gelijk van ‘rechts’ steeds meer als objectief waar wordt herkend, maar ook door de druk die vanuit de vroegere migranten – met name, maar niet alleen salafisten – wordt uitgeoefend.

We zitten nu in een situatie waarin een precair evenwicht bestaat, dat echter dreigt steeds verder naar rechts te verschuiven. Het is een positie die klaarblijkelijk ook zo wordt beoordeeld door onze regering. Die krampachtig probeert een middenpositie tussen ‘rechts’ en migranten in te nemen, zonder te zien dat het politiek-maatschappelijke probleem zit bij de linkse krampachtigheid om migranten in hun veronderstelde waarden te laten. Dit, in plaats van de redelijkheid van de eis te honoreren dat dezen zich eenvoudig aan de West-Europese normen en waarden dienen aan te passen. Iets wat op termijn een onvermijdelijkheid is, omdat samensmelting – in welke vorm dan ook – in ultimo onontkoombaar is.

Het functioneren van een dynamisch evenwicht
In een dynamisch evenwicht zijn de verschuivingen van links naar rechts en vice versa beperkt – en dat is de ideale omstandigheid waarbinnen een democratie moet functioneren. Te sterke verschuivingen hebben permanente onevenwichtigheden tot gevolg, en achteraf bezien is dat hoe we uit de periode van lange economische bloei te voorschijn kwamen. Die bloei die ons de ogen deed sluiten voor de zich ontwikkelende politieke werkelijkheid van PvdA en CDA, die op hun beurt beiden de ogen sloten voor de mogelijke consequenties van immigratie.

In de rest van West-Europa is deze situatie niet wezenlijk anders, de verschillen zitten voornamelijk in de mate waarin de migratie de ontvangende landen veranderde. En daar zit het risico, want anders dan men binnen ‘links’ lijkt te denken, heeft de kant van de islamitische migranten zich ontwikkeld tot een solide blok, Een blok dat door heel Europa heen eenzelfde soort gebruiken en homogeniteit heeft bewaard, en zinnens is deze met hand en tand te verdedigen – tegen een vlotte integratie bijvoorbeeld. Als die posities daadkrachtiger worden verdedigd dan met behulp van terrorisme, kan zomaar de vlam in de pan slaan. Of je het een burgeroorlog zult moeten noemen of een invasie waartegen verzet ontstaat doet dan eigenlijk niet langer ter zake.

Een burgeroorlog kan ontstaan vanuit het niets, mits de situatie zich er voor leent. Het valt moeilijk te ontkennen dat de situatie thans licht ontvlambaar is, en de pogingen van de overheid een middenpositie in te blijven nemen gedoemd zijn te falen. Dat falen is al zichtbaar in de afbraak van de rechtsstaat die ten behoeve van de schijn van evenwicht wordt gerealiseerd. Zoiets versnelt eerder het ontstaan van incidenten die kunnen uitgroeien tot een volledige oorlog dan dat ze deze vertraagt.

En een burgeroorlog – waar dan ook in West-Europa – waarin mohammedanen als grote groep betrokken zijn is een recept voor een oorlog binnen geheel West-Europa. Want de meest homogene groep immigranten – zo niet de meest homogene West-Europese bevolkingsgroep in algemene zin op dit moment – zijn nu juist die moslims. Hoe moslims zich zonder iets van grenzen aan te trekken naar andere landen bewegen om hun ‘broeders’ bij te staan in hun strijd hebben we afgelopen jaren met de burgeroorlog in Syrië kunnen bewonderen. Een dergelijk proces zou heel West-Europa in bloed dompelen.


Dit essay verscheen vorige maand al in drie licht verschillende delen op deze site. (1,2,3)

7 reacties

  1. Dick Ahles schreef:

    Bedank voor de samenvatting van de drieluik over burgeroorlog. Zeer verhelderend.

    De in het tweede deel geschetste scenario van het splitsen van ‘links’ en ‘rechts’ vind ik door deze gebruikte terminologie wat onduidelijk. Volgens mij is een meer passende beschrijven die van de (politieke) elite (met hun slippendragers) versus de daarvan uitgesloten burgers. De politieke opvattingen van de ‘uitgeslotenen’ kunnen m.i. nog steeds een breed politiek spectrum bestrijken. Terwijl de politieke opvattingen van de ‘elite’ per definitie veel coherenter blijft. Daardoor kunnen de gevestigde partijen de heilloze illegale immigratie niet stoppen, ze kunnen kunnen het niet door de sociale druk die de ‘elite’ op hen legt.

    Zodat de ‘tweedeling’ in de Nederlandse en west-europese maatschappijen nu is
    – enerzijds de ‘homogeen denkende islamieten’ samen met hun
    – ‘linkse’ elitaire beschermheren
    – anderzijds de ‘burgers’.

    Komt het tot een burger oorlog tussen de elitairen en de burgers, dan moeten wij ons realiseren dat zowel de islamieten als de vertegenwoordigers van de elite over veel meer hulpmiddelen kan beschikken en beter zijn georganiseerd. Dan zijn er in de strijd twee zaken belangrijk:
    – de islamieten zal zich met evenveel verve de burgers als de elitaire gaan bevechten; de kruiperigheid van de elite naar de islamieten zal zich niet uitbetalen! welke kant kiest de élite’ dan?
    – de politie: de leiding is zonder enige twijfel elitair, anders kan je niet op die positie komen. Maar de agenten zullen voornamelijk burgers zijn. Voor dat de politie een kant zal kiezen moet er eerst een interne politie burgeroorlog worden uitgevochten.

    De vraag is wat mij betreft alleen nog: wat wordt de trigger en wanneer gaat het beginnen. Overigens: hoe langer het duurt hoe sterker de islamieten worden in West-Europa!

  2. carthago schreef:

    Prachtig essay en onmisbaar voor politici indien ze al over de moed beschikken het te lezen.
    De ingrediënten voor een burgeroorlog zijn aangereikt door de politiek zelf.Het afgedwongen verlies van soevereiniteit zonder zelfs maar een aankondiging daarvan , de geplande invasie van onrendabelen en islamitische imbecielen welke historisch altijd gepaard gaat met economische achteruitgang,de omhooggevallen linkse afa salonsocialisten op bestuurlijk niveau en tenslotte de beslagen roze bril van het stemvee .

  3. Kees Bruin schreef:

    In een ‘traditionele’ burgeroorlog gaat het steeds om een strijd tussen reeds lang in een land/samenleving aanwezige mensen. De splijtzwam kan religie zijn (Engelse Civil War) of ideologie (Spanje), maar de betrokken groepen zijn vanouds al aanwezig in het land.
    De situatie waar West-Europa nu in zit, met miljoenen moslims die zich niet aanpassen en op basis van hun godsdienst ook niet wensen te integreren, is wezenlijk anders dan wat we tot dusver in Europa hebben gezien. (Nou ja, tijdens de grote volksverhuizing zal wellicht iets vergelijkbaars gespeeld hebben, maar toen bestonden er nog geen staten in de moderne zin).
    De islam ontpopt zich als een gigantisch probleem voor West-Europa. Men heeft uit onwetendheid en hebzucht moslims als goedkope arbeidskrachten hierheen gehaald, die hun eigen samenleving zijn gaan stichten en zich aan onze civilisatie weinig tot niets gelegen laten liggen. Sterker nog, hun godsdienst spoort ze aan om ons hetzij te bekeren en onderwerpen, hetzij te vermoorden. Natuurlijk willen alle Europese moslims dat niet direct, maar het is wel wat hun heilige boek ze opdraagt.
    Het is evident dat dit op termijn tot een gewelddadige confrontatie tussen de moslims en de niet-moslims moet leiden. In alle landen waar moslims de meerderheid vormen zijn religieuze minderheden de klos, zie het Midden-Oosten, Egypte, Indonesië etc. En daar gaat het nog om christenen en Joden, ‘volken van het boek’ volgens de Koran. Maar wat te denken van polytheïsten, atheïsten en ongelovige honden? Die moeten volgens de islam met het zwaard bestreden worden. Maak je borst maar nat!
    Zoals gezegd, ‘gewone’, min of meer gematigde moslims zitten niet op een moordpartij te wachten, maar de fanatici wel. En door de hele geschiedenis heen kun je zien dat fanatici de zaken naar hun hand weten te zetten en de gematigden het onderspit delven.
    Voorlopig is dit scenario nog niet aan de orde. Er zijn (nog) niet genoeg moslims aanwezig om het mogelijk te maken, en de wapens voor een burgeroorlog ontbreken. De West-Europese burgers zijn totaal ongewapende makke schapen, die niet eens meer weten hoe ze een wapen moeten hanteren cq. wat vechten is. Bovendien is de cultuur verregaand gefeminiseerd, vechten is taboe, een leger is er nauwelijks.
    Tevens ontbreken, zoals gezegd, de wapens. Dit is een belangrijk punt. In Joegoslavië bijv. kon de burgeroorlog, die daar volledig langs etnische en religieuze grenzen liep, zo’n enorm momentum krijgen omdat het er barste van de wapens, zoals in alle Oostbloklanden. Dat hebben we hier niet.
    En, niet onbelangrijk, we genieten nog steeds een behoorlijke welvaart, ook al raken steeds grotere groepen achterop. Ook de welvaart houdt de bevolking koest.( Een zijsprong: de welvaart is volgens mij ook het enige dat Merkel op dit moment in het zadel houdt. Helaas.)
    Hoe dan ook, een burgeroorlog tussen moslims en niet-moslims is nog niet aan de orde, maar als de regeringen het roer niet als de bliksem omgooien en de moslims duidelijk gaan maken wie hier de baas is en dat wij democratie en vrijheid met hand en tand zullen verdedigen, zie ik het voor de langere termijn uiterst somber in.

  4. Vienne schreef:

    Het zal zeker tot een burgeroorlog komen mits onze regeringen niet willen begrijpen. En als ze begrijpen zoals bij ons VB en N-VA worden ze als NAZI bestempeld.
    Links blijft de migranten steunen. Ze hebben ze vanaf het begin binnengesleurd om hun stemmen te krijgen. Hun sterkte bovendien ook door het feit dat ze de zwakste (meestal ongesschoolde) manipuleren, kort houden met hun “almoezen” en veel supporters hebben door hun “clientelisme”. Waardoor ze bij ons 30 jaar aan de macht bleven.De onnozelaars beseffen niet dat de moslims minder en minder voor hen zullen stemmen naarmate hun aantal groeit en dat Islamitische partijen zullen opkomen. En de gematigde moslims zullen hun jas omdraaien omdat ze daartoe gedwongen zullen zijn. In 1923 vloog Hitler in jail maar tien jaar later schreeuwde iedereen “Sieg Heil”.

  5. LT schreef:

    Goede analyse en ook goede reacties hierboven, waarvoor dank.

    Kern vlgs de analyse van Hannibal is vooral:
    “het politiek-maatschappelijke probleem zit bij de linkse krampachtigheid om migranten in hun veronderstelde waarden te laten. Dit, in plaats van de redelijkheid van eis te honoreren dat deze zich eenvoudig aan de West-Europese normen en waarden dienen aan te passen.”

    Oorzaak ligt wellicht aan het (links-Rawlsiaans) proriteit geven aan ideologisch, irrationeel wenssdenken ter linkerzijde. Daarom de inzet van linkse nannies die “juist”, maar irrationeel en onrechtvaardig, handelen, in plaats van goed, rationeel en rechtvaardig (doordenker, zie filosofen Kant en Rawls). Dat ze daarmee net zo denken en handelen als binnen constructies waar links zich ooit van wilden bevrijden zien ze niet. De reflectie op eigen beginselen, motieven, en handelingen is bij menig linkse groepering blijkbaar nihil.

    De keuze voor identity politics kan hier ook onder hangen, waarbij de erfzonde van de westerse wereld een doelbewuste en handige zet binnen een links-rawliaanse kader is, Daarom de (bewuste) voeding van het westerse schuldgvoel, want “schaamt u door erfzonde onverdiend bevoorrechte westerling”. Immers, als schuldgevoel boven rationalisatie komt, is het nodig om het goed te maken alvorens alsnog te deugen, dus toepassen van emotionele identiteitspolitiek. Zoals al kon worden gelezen vertaalt deze identiteitspolitiek zich in een (ongezonde) obsessie met de etnische kenmerken, of andere identitietskenmerken zoals gender en religie. De deugmens doet hiermee dus in feite iets dat schade toebrengt, niet deugt en verdere verdeeldheid zaait:
    https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/05/er-waart-een-cultuurmarxistisch-spook-door-ons-diversiteitsdebat-12834268-a1572226

  6. LT schreef:

    Eh, laatste alnea, 2e zin hierboven m/z links-rawlsiaanse. Sorry.

  7. adje schreef:

    En niet te vergeten een tweedeling die bewust aangewakkerd en gepushed wordt door de z.g. genderneutraliteit. Alles kan en mag en wordt zodoende in een schril contrast geplaatst binnen de samenleving tegenover de gelovigen die kotsziek worden van onze ‘vrije’ opvattingen.