Toon Kasdorp over de verhouding tussen Israël, Gaza, Arabieren en de haat tegen Joden.

Wederzijdse vernietiging is de titel die Van Dam ergens in begin 2009 gaf aan een van zijn wekelijkse columns die hij toen nog in De Volkskrant schreef. Hij had het toen over de oorlog in Gaza.

Hij bedoelde in zijn column te zeggen dat ‘Israël de Palestijnse gemeenschap fysiek vernietigt door de ‘talloos vele’ burgerdoden (twee honderd toen hij het schreef, dertien honderd in totaal toen de oorlog eenmaal voorbij was) die daar gevallen zijn, terwijl Israël door dit bruut geweld op den duur ook zich zelf vernietigt. Zij kweekt met haar optreden immers haat bij de jonge Palestijnen.’

Niet alleen bij de jonge Palestijnen overigens. Van een van de vele Arabische auteurs die Nederland tegenwoordig rijk is kon men indertijd horen dat ook de Arabisch-Nederlandse jongetjes van acht het over de vuile Joden hadden die hun broeders in Gaza vermoordden. Niet dat de auteur het daar mee eens was, maar hij vond het wel begrijpelijk. Hij riep de Nederlandse regering op om er wat aan te doen. Bijvoorbeeld door aan de jongetjes uit te leggen waarom men hier geen maatregelen tegen Israël overweegt. Hij bedoelde waarschijnlijk een steun aan de boycot van Israëlische goederen, zoals die werd georganiseerd door de organisatie Peace, gevestigd op de NZ Voorburgwal in Amsterdam, die daarmee de vrede in Palestina af wilde dwingen.

De Nederlandse regering kan onmogelijk in alle tekorten voorzien die zich voordoen in de Arabische opvoeding. Maar de NOS en De Volkskrant zouden wat voorzichtiger kunnen zijn bij het promoten van dit soort geluiden. Van Dam is geen domme man. Dus hij weet net zo goed als U en ik dat wanneer bij het offensief van Israël, dat een maand geduurd heeft, minder dan duizend burgers omkwamen op een gebied dat zo groot is als Texel, terwijl daar anderhalf miljoen potentiële slachtoffers woonden, dat Israël dan erg haar best gedaan moet hebben om slachtoffers te vermijden.

Als hij doet alsof het Israëlische leger met opzet burgerdoelen treft dan kan dat simpel niet waar zijn. Dan is hier sprake van antizionisme dat overlapt met antisemitisme, dat valt moeilijk te ontkennen.

Hamas schiet, ondanks dat er al sinds de ontruiming van de Gaza strip in 2005 een bestand bestaat, regelmatig raketten af op burgerdoelen en houdt honderdduizenden mensen daarmee in stress en in levensgevaar. Vóór de Gaza oorlog had Israël daar op gereageerd door maar mondjesmaat goederen toe te laten tot het gebied, maar dat heeft niets geholpen.

Dat de oorlog relatief zo weinig slachtoffers gemaakt heeft komt omdat de burgerbevolking daar geen doel is. In Israël wordt het aantal eigen burgerdoden beperkt doordat burgers gewaarschuwd worden door oplettende Israëlische militairen en dan gedisciplineerd de schuilkelders in gaan voor de raketten neer komen. Gaza kent alleen schuilkelders voor terroristen, niet voor burgers. Als er in Gaza burgerslachtoffers vallen gebeurt dat in bijna alle gevallen omdat er vanuit civiele gebouwen geschoten wordt en dat vuur vervolgens wordt beantwoord. Hamas schiet vanuit woonhuizen, vanuit scholen en ziekenhuizen. Het raken van burgerslachtoffers of van eigen mensen door verkeerd gericht vuur gebeurt aan de kant van Israël in deze oorlog in feite minder dan bij vorige oorlogen of bij de westerse oorlogen in Irak of Afghanistan. Om Israël de schuld te geven van wat Hamas gedaan heeft is de wereld op zijn kop zetten.

Van Dam weet hierover niet meer te zeggen dan dat het jammer is dat er geen atomair evenwicht bestaat tussen Israëli’s en Arabieren, want dan zouden de partijen net als in de koude oorlog wel wat voorzichtiger zijn. Dat is, met permissie, baarlijke onzin. Iedere Arabier weet dat Israël atoomwapens ontwikkeld heeft. Hij weet ook uit ervaring dat die niet gebruikt zijn in de vele gewapende conflicten die er sindsdien geweest zijn. Ze zullen alleen worden ingezet als de Arabieren van hun kant mass destruction wapens zouden gebruiken. Hoe de situatie dus zou kunnen verbeteren door aan de Arabieren atoomwapens in handen te geven is een raadsel en een dergelijke uitspraak zegt iets over zijn beoordeling van de situatie in het Midden Oosten. Ook Van den Broek, Van Agt en reeksen andere vertegenwoordigers van het Nederlandse establishment lijken het met joodse landgenoten die nu in Israël wonen weinig beter voor te hebben dan onze overheden rond de tweede wereldoorlog, toen ze nog hier in Nederland woonden.

De strijd tegen Hamas is een oorlog van een verantwoordelijke regering tegen een groep terroristen die het op haar burgers heeft gemunt. Dat Hamas met meerderheid van stemmen in Gaza is gekozen zou goedwillende mensen te denken moeten geven. Hamas is niet democratischer dan de Taliban. Het is een van de vele voorbeelden van niet-democratische partijen die aan de macht gekomen zijn na democratische verkiezingen. Het zegt meer over de zieke gezindheid van de bevolking van Gaza dan over de democratie.

Israël hoort in haar reactie op de terreur van Hamas niet meer dan proportioneel geweld te gebruiken en doet dat ook. Naar maatstaven van het Midden Oosten gemeten is de zelfbeheersing van Israël opmerkelijk. Het aantal burgerslachtoffers staat in geen verhouding tot het aantal burgers dat bij de onderlinge afrekeningen tussen Arabieren valt. Dat zou al die verontwaardigde vaderlandse socialisten en katholieken toch wat moeten zeggen. Het zijn de reacties van Van Dam en de zijnen, eerder dan die van Israël, die buiten iedere proportie zijn.

Van Dam riep Israël op om zich terug te trekken achter de grenzen van vóór 1967, conform de betreffende resoluties van de VN. Dat zijn de grenzen die geleid hebben tot de oorlogen van 1947, 1956 en 1967. Vanuit het door Jordanië bezette gebied kon men toen Israël in vijf minuten in tweeën delen en dat noodzaakte Israël tot preëmptief handelen tegen iedere onmiddellijke bedreiging. Dat bevorderde de vrede in het gebied zeker niet. Op het dichtstbijzijnde punt lagen de troepen van Jordanië toen 12 kilometer van de Israëlische kust. Dat is zoiets als de kortste afstand tussen België en Duitsland dwars door Limburg heen. Ons kunnen de grenzen met de buurlanden niet veel schelen omdat we met beide landen zijn bevriend. Er vanuit gaan dat Israël en haar buren op dezelfde manier bevriend zullen zijn als de vrede er maar eenmaal komt is het trekken van een valse wissel. Van Dam impliceert dat de vrede in het Midden Oosten vanzelf wel uit zal breken als Israël zich op die oude grenzen terug zou trekken. Waar baseert hij die gedachte op? Is de vrede met Gaza uitgebroken toen Israël zich daar terugtrok? Heeft Hamas geen verdergaande claims dan herstel van de grenzen van 1967 of zou er geen nieuwe en onverzoenlijker Palestijnse organisatie komen als Hamas onder internationale druk vrede met Israël zou sluiten? Hamas is pas groot geworden toen Fatah over vrede begon te praten. Zou Van Dam zo’n risico voor zijn eigen kinderen durven nemen?

De toestanden in de vluchtelingenkampen hebben de Palestijnen aan zich zelf te wijten. Het is onzin om de schuld daarvoor bij Israël neer te leggen. Het is goedkoop om hier vanuit het veilige Nederland de haat en de moordlust van de Arabieren te bagatelliseren. De gedachte dat die ontstaan is in reactie op het Israëlische optreden komt voort uit een gebrek aan historische kennis. Lees de boeken over het Midden Oosten in de achttiende en negentiende eeuw. De moordlust was er ook toen al volop. Er waren toen alleen andere buren. Israël is een gemakkelijke focus, maar het is niet het eerste of enige slachtoffer. Het Midden Oosten, van Koerdistan tot Marokko deugt niet erg en dat is al heel lang zo.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp