Binnen de EU bestaan grote mentaliteitsverschillen. Nu worden die ontkend, maar een goed bestuur zou er een splitsing mee rechtvaardigen.

Pieter Hilhorst was, voor hij wethouder werd in Amsterdam, een belangrijk publicist en redacteur van de Volkskrant. Hij vermeldde ooit in een column in de Volkskrant[1] een bericht uit de International Herald Tribune, dat bij een specifieke controle onweerlegbaar bewijs was geleverd dat 98% van een groep rijke Griekse belastingbetalers fraude gepleegd had.

Dat is wel opmerkelijk, maar goed beschouwd niet vreemd. Als het systeem ongestraft fraude toelaat, dan wordt er fraude gepleegd. Als iedereen het doet en er mee weg komt, dan ben je een dief van je eigen portemonnee als je niet mee doet, zeker in Griekenland.

Op dezelfde manier hebben de Griekse vakbonden cliënten aan wie ze overheidsbaantjes uitdelen, waaraan geen werk is verbonden. Die overheidsbaantjes betekenen een soort vervroegd pensioen waar onze vut regelingen bleek bij afsteken. Als de overheid niet in staat of bereid is fraude te bestrijden dan wordt er fraude gepleegd. Dat is dus wat er in Griekenland gebeurt en de belangrijkste reden waarom dat land nu failliet is.

Wat verwonderlijk is, is dat de West Europese landen dit niet hebben gezien voor ze Griekenland en soortgelijke Turkse erflanden toelieten tot de EU en tot de Eurozone. In Brussel heerst de ideologie en is het verstand op nul gezet. Een andere conclusie kun je eigenlijk niet trekken.

Het wordt tijd dat de EU eens tot bezinning komt. De onverantwoorde vlucht naar voren, waarbij landen tot de economische unie zijn  toegelaten die daar nog helemaal niet aan toe waren is bezig stuk te lopen. De gedachte dat zij zich wel zouden aanpassen als ze eenmaal lid zouden zijn[2] is onjuist gebleken. Het wordt nu hoog tijd om te reorganiseren.

Het evident dat de West-Europese landen een nieuwe Unie moeten vormen met een nieuwe munt. Of Frankrijk en de Iberische landen daartoe kunnen toetreden lijkt een lastige vraag. Per saldo denk ik wel, maar Italië waarschijnlijk niet. Het ondervindt te veel economische nadelen van een harde munt. Als het bereid is te splitsen en Zuid en Midden-Italië op eigen benen te laten staan kan Noord-Italië, en daarin met name de voormalige Oostenrijkse gebieden, misschien wel tot de nieuwe Unie toetreden. Dat geldt ook voor Slovenië, Tsjechië, Polen en de Baltische landen, maar Roemenië, Bulgarije en andere Balkanlanden niet. Hongarije is een twijfelgeval.

Van de gelegenheid moesten we gebruik maken om de achttiende-eeuwse organisatie van de unie te laten vallen. Geen Europees parlement meer en geen centrale Brusselse bureaucratie. Aparte organisaties voor alle transnationale problemen die we gezamenlijk met andere Europese landen willen aanpakken en een raamverdrag om dat mogelijk te maken. De geesten zijn daar nu nog niet rijp voor maar dat komt wel.

Het Brusselse circus laten we voorlopig dan maar bestaan om juridische redenen,  maar we zetten het op een laag pitje. Eigenlijk staat het daar als sinds het mislukte grondwetproject en daar moet het dan bij blijven. Maar voor de vooruitgang van Europa zijn we afhankelijk van Noordwest-Europa en de rest moeten we buiten de deur houden. Midden Europa moet een eigen Unie opzetten als een late rechtsopvolger van het Habsburgse rijk, dat een zo onverdiend slachtoffer geworden is van de Eerste Wereldoorlog. Italië zal het op eigen houtje weer even goed gaan doen als vroeger: volkomen chaotisch maar wel leuk.

---

1. 04/05/2010.
2. Er is een uitspraak van Duisenberg van die inhoud.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp